Na drie voorstellingen rond Kikker was de koek, maar ook de voorraad Kikker-prentenboekjes van Max Velthuijs op. Vandaar dat de eerste Kikker-voorstelling weer terug in het theater is. De positieve reacties op de voorstelling zorgden ervoor dat de voorstelling over de hele wereld te zien was (van Broadway tot China en Iran). En omdat er sinds deze eerste voorstelling alweer acht jaar zijn verstreken is er weer een hele nieuwe doelgroep die van deze voorstelling kan genieten.
De laatste avond in je oude kamer. Alles zit in verhuisdozen, en morgen ga je verhuizen naar een plek waar je niemand kent. Het overkomt de kleine Max, die troost zoekt bij zijn poppen Kikker en Eend. Max wil niet slapen, want hoe eerder hij slaapt, hoe eerder het morgen is. Moeder besluit voor te lezen, en Max kiest “Kikker is bang”. Moeder vertelt zo beeldend dat we het verhaal op het podium kunnen volgen. Maar ook naar het verhaaltje kan Max niet slapen. Niet verwonderlijk met al die poppen in bed, denkt moeder. Dus varkentje, eend en haas gaan alvast in de verhuisdoos. Kikker mag bij Max blijven. Maar als moeder even weg en weer terug komt heeft Max de poppen weer uit de doos en in bed gehaald. Max kan nog steeds niet slapen en krijgt zijn moeder zo gek om ook nog “Kikker in de kou” voor te lezen. Als Max vraagt of moeder ook nog “Kikker en de vreemdeling” bevestigt ze dit, “maar niet nu.” Dus gaat Max, als ze weg is om een glaasje water voor hem te halen, deze zelf lezen.
Met deze raamvertelling worden drie Kikker-verhaaltjes op het podium gebracht. Met prachtige, soepele overgangen blijft de vaart er goed in. Een kleine verandering zorgt al voor een andere locatie, het mooist in beeld gebracht als Haas zijn vrienden zoekt. Eend is niet thuis (leeg bed met rode deken), Haas loopt een klein rondje en komt aan bij zelfde bed met (inmiddels) een groene deken, en ook Kikker blijkt dus niet thuis te zijn.
Met Kikker zette Theater Terra zichzelf op de kaart, en nu, acht jaar later, heeft de voorstelling niet in kracht en creativiteit ingeboet. De mooie verhaaltjes van Max Velthuijs worden op een fenomenale wijze op het podium gezet. De vormgeving is een plaatje; met doeken en wat veertjes is er een sneeuwlandschap, de verhuisdozen worden blokken die een plaatje vormen, als kinderspeelgoed, van een boom, een uil of het huis van Varkentje. Het bed van Varkentje is in een (hand)omdraai een ontbijttafel, en als Kikker bij Rat kennis gaat maken en Haas en Eend achterblijven is in een mum van tijd het perspectief omgedraaid. Ook een onderwaterscène met een enge haai ziet er prachtig uit.
De acteurs zijn allen ervaren Theater Terra-krachten. Voor Babbe Groenhagen is het inmiddels haar tiende productie voor deze producent. Een uitstekend poppenspeelster, maar in Kikker neemt ze als moeder ook vrijwel alle liedjes voor haar rekening. Koen Iking speelde onlangs nog Woezel in Woezel en Pip, en weet in deze voorstelling opnieuw vertederende personages te maken van de poppen die hij speelt, Max en Kikker. Dick Feld was al Haas in de originele Kikker uit 2002 en is al zo’n 20 jaar verbonden aan Theater Terra; hij laat opnieuw zien dat hij het poppenspelen niet is verleerd. Liesbeth Janse is de enige die we nog niet eerder in de weer zagen met poppen. In Matroos in de doos was ze als Matroos de mensfiguur. Maar ook Varkentje en Rat worden uitstekend door haar vertolkt. Waar we hier vertolkingen noemen hebben we het vooral over de stem. Regelmatig worden poppen door anderen gespeeld dan ze worden gesproken.
Afbeeldingen van Kikker komen we tegen op allerhande gebruiksvoorwerpen; Kikker is in die zin een fenomeen, maar de voorstelling is geen goedkope poging te scoren met een succes. Sterker nog: deze theatervoorstelling is een hoogtepunt in het genre, en we mogen blij zijn met de herneming ervan. Op misschien wat puberende jeugd na is het genieten voor de hele familie. Het nadeel van bewust kinderloos blijven is het missen van geweldig theater zoals dit. Kikker is simpelweg een Nederlandse theaterklassieker, die regelmatig moet terugkeren in het theater.
Foto’s: Joey Buddenberg
