Theater Terra had het afgelopen seizoen veel succes met de voorstelling Kleine Ezel; voldoende zelfs voor een reprise komend seizoen. Na het vorig seizoen met Kikker in Ouwehands Dierenpark te hebben gestaan brengt de groep deze zomervakantie opnieuw een voorstelling in het park. In de hoofdrollen staan opnieuw Kleine Ezel en zijn vriendjes, die een fonkelnieuw avontuur beleven aan het strand.
Op de dag van de officiële premiere is het bloedheet; een bezoekje aan het strand ligt dus erg voor de hand. Nu bevindt zich dit strand wel in een soort circustent, dus ook bij minder weer zal de bezoeker het droog houden. Het decor is sober en bestaat uit niet meer dan een zandvlakte met aan weerszijden wat heuvels. Op de achtergrond zien we het glimmen van de zee.
Deze premiere wordt ingeleid door de trotse parkdirecteur, die niet alleen de voorstelling en Theater Terra introduceert, maar ook nog even het fraaie nieuwe Afrika-gedeelte van het park (Umkhosi) aanstipt. Nadat ook een lid van de cast het woord tot de toeschouwers heeft gericht en gezorgd heeft dat camera’s en telefoons uit staan en niet gebrukt worden begint de voorstelling.
Heel even lijken we hier te maken te hebben met een veredelde poppenkast, wanneer de eerste scenes worden gespeeld met kleine poppen. Al snel verschijnen Kleine Ezel en zijn vriend Jakke in volle grootte op het podium, worstelend met een vlieger, die iets te enthousiast de lucht in wil. Ook voor de mensen die Kleine Ezel niet zagen is de toon snel gezet. Kleine Ezel en Jakkie zijn jonge kinderen met een rijke fantasie, die maar weinig nodig hebben om zich bijzonder goed te vermaken. Later blijkt Kleine Ezel 4 jaar te zijn, een jaar jonger dan zijn vriendje Jakkie.
Terwijl de jongens het enorm naar hun zin hebben Kleine Ibis op het strand. Ze lijkt in vele opzichten een tegenpool van de jongens. Ze heeft veel speelgoed dat van alles doet als je op knopjes drukt; gekregen van haar vader, die maar heel weinig thuis is en met de speeltjes zijn schuldgevoel hierover afkoopt.
Even lijkt zij in staat tot een breuk tussen Kleine Ezel en Jakkie, als ze Jakkie zo ver krijgt om met haar speelgoed en haar te spelen. Omdat Jakkie en Kleine Ibis allebei 5 jaar zijn, en groot, mag Kleine Ezel niet meedoen. Hij zit echter niet bij de pakken neer en weet zich zelfs in zijn eentje te vermaken.
Het verhaal houdt natuurlijk niet op hier; wie het verder wil horen zal het in Ouwehands Dierenpark moeten gaan bekijken, of kan het desnoods met zijn eigen fantasie afmaken.
De voorstelling maakt, net als Kleine Ezel zelf in zijn eigen belevingswereld, optimaal gebruik van minimale middelen. Hiermee weten ze op schitterende wijze een optimaal effect te bereiken. Het kijkgat in de zee op de achtergrond bijvoorbeeld, waarin na eerst een boot voorbij te zijn gekomen ook een duiker voorbij komt zwemmen. En wel op een heel overtuigende manier.
De liedjes in de voorstelling zijn simpel en doeltreffend. De toon wordt gezet met het ska/reggae-achtige, vrolijke openingslied. Het nummer over de elektronische speeltjes van Ibis deed me een beetje denken aan een kinderen voor kinderen nummer over computers. Het liedje over de gevaren van de zee is tekstueel heel sterk, maar spreekt me muzikaal iets minder aan. Het slotaccoord is dan weer voor de vrolijke openingssong, met uiteraard voorzien een andere tekst. De vier liedjes (en de instrumentale versies) zijn overigens op CD verkrijgbaar na de voorstelling voor een bedrag waar je deze eigenlijk niet kunt laten liggen.
Ouwehands Dierenpark is een dierenpark dat zich duidelijk richt op kinderen. Naast een fraaie verzorgde indruk zie je op heel veel plekken informatie die in de manier van presenteren zich erg op kinderen richt. Ook zijn er overal in het park speelzones ingericht met klimrekken en heel veel water. Plekken die op zomerse dagen als deze premieredag erg in trek zijn.
Voor deze doelgroep is Kleine Ezel een perfecte voorstelling. Kinderen gaan helemaal op in het verhaal van de poppen, en zien zelfs de spelers zelf niet staan. Volwassenen zullen er voor een groot deel iets anders naar kijken en zullen dus iets meer het “hoe” achter de bewegingen zien, maar ook zij gaan, als ze nog jong van geest zijn, op in de belevenissen van de poppen. Het half uur vliegt voorbij. Zelfs een luid jankend kind wist me deze voorstelling me niet echt af te leiden. En als ik ergens een hekel aan heb….
Na de voorstelling had ik een kort gesprek met Christa Lips. Zij speelt in deze voorstelling Kleine Ibis. In de eerste voorstelling was Kleine Ibis nog een bijrol, net als in de verhaaltjes, maar in deze voorstelling eist ze een echte hoofdrol op.
Ze legt uit dat niet alleen kinderen de spelers achter de poppen eigenlijk helemaal niet zien. Als ze haar na de voorstelling zien dan duurt het vaak even om uiteindelijk te achterhalen waarom ze haar gezicht herkennen. “Ik ken jou”. Wie welke pop speelt weten ze vaak ook niet eens.
Maar ook voor volwassenen doen ze hun uiterste best als speler zo veel mogelijk niet op te vallen. Tijdens de reguliere voorstelling zijn ze zwart gekleed en vallen zo weg tegen de achtergrond ; tijdens deze voorstelling is het zandkleurige kleding die op het strand een soortgelijk effect moet creeren.
Voor deze voorstelling is trouwens een dubbele cast. Met twee voorstellingen op een dag (en zondags 3) dag na dag is het natuurlijk ondoenlijk voor een enkele cast.
Tenslotte vertelde ze nog dat Kleine Ezel hoogstwaarschijnlijk haar laatste Theater Terra-voorstelling zal zijn. In de opvolger Muis zal ze niet te zien zijn. Want of Kleine Ezel de weg die de voorloper Kikker maakte naar het Amerikaanse continent of niet; zij zal in ieder geval eind dit jaar vertrekken richting Canada.
