Kleurrijke Seussical in Brugge

In Amerika zijn de kinderboeken van Dr. Seuss een fenomeen. In een pretpark aldaar staat er een themagebied rond dit thema pal naast dat van Harry Potter. Hoewel in Nederland en Vlaanderen andere jeugdboekkarakters een grotere bekendheid hebben, zij de karakters van Seuss niet geheel onbekend, al was het alleen maar door de films die de laatste jaren zijn verschenen. The Cat in the Hat (De Kat met de Hoed) en Horton de olifant zijn twee van de bekendste en zij spelen dan ook een belangrijke rol in de musical Seussical.
De kat is eigenlijk de katalysator van het verhaal, dat vooral draait om Horton de Olifant. Hij ontdekt stemmen in een stofwolkje, waar een hele wereld blijkt te zitten. Maar hoewel hij dit volkje op een klaverblad stevig bij zich houdt, kan de sulllige Horton niet voorkomen dat een stel irritante apen (de Wickersham broertjes) ermee vandoor gaat. Hij wordt dan ook nog eens belazerd door een vogel (Mayzie LaBird die hem vraagt even voor een ei te zorgen, en die vervolgens niet meer terugkomt. Dat er een andere vogel (Gertrude McFuzz)stapel op hem is, heeft hij evenmin door.
Van de oorspronkelijke Broadway-musical Seussical is door de oorspronkelijke makers Lynn Ahrens en Stephen Flaherty ook een Jr versie gemaakt speciaal voor scholen en jeugdgezelschappen, en deze wordt nu ook uitgevoerd door KotéKoer. Een eenakter vol vrolijke songs, en ballads, waarmee de cast (in de leeftijd erg jong tot 20 jaar) goed uit de voeten kan. De kostuums zijn kleurrijk, maar blijven wel gewone kleren, waarbij sommige dieren explicieter zijn uitgebeeld dan andere. Zo heeft Horton bij zijn grijze loodgietersoutfit wel een slurf, maar zijn bijvoorbeeld de apen niet te onderscheiden van een stel (identiek geklede) hiphoppertjes, in hun sportkleding en petjes.
De jonge acteurs zingen en spelen goed, al zijn er twee die extra opvallen. De zure kangaroe heeft als karakter niet zo veel in het verhaal bij te dragen, maar als Sali Haldara gaat zingen worden we getrakteerd op een overdonderd luide en indrukwekkende soulstem. Wannes Rousseau heeft als Horton dan weer een geweldig passende mimiek. De hele voorstelling, inclusief het slotapplaus kijkt hij lekker onnozel uit zijn ogen, alsof hij de wereld om hem heen echt niet snapt. Het maakt van de olifant een schattig beest, en je krijgt echt medelijden als hij wordt gepest, uitgemaakt voor lelijk, of als er misbruik wordt gemaakt van zijn goedheid.
Na twee zeer sterke voorstellingen door volwassenen (Honk! En Peter Pan) blijkt ook deze jeugdvoorstelling het zien zeker waard. Kleinschaliger in alles (met leuke 2-D decors en attributen), maar ook amateurs die er zichtbaar zin en plezier in hebben. Dat soms een nootje niet zuiver is is dan ook al snel vergeven en vergeten. Komend weekend is er nog de gelegenheid om er zelf getuige van te zijn.