De meest verrassende nieuwe titel van dit seizoen van Theater Terra is toch wel Koekeloere. De bekendste Terra-voorstellingen , zoals Kikker, Kleine Ezel en Dolfje Weerwolfje zijn gebaseerd op (prenten)boeken, maar Koekeloere is gebaseerd op de schooltelevisie-reeks, die inmiddels de 500 afleveringen ruim gepasseerd. is.
Waar de televisieserie bestaat uit educatieve korte afleveringen, is de theatervoorstelling één lang avontuur, met naast mol Moffel en wurm Piertje struisvogel Arie in een heel belangrijke rol.
Als de voorstelling begint zien we Arie slapen tussen Moffel en Pier in. Hij logeert bij hen. Het is een bovenaanzicht, en we zien de vogel draaien. Hij heeft last van de gezichten van de dieren aan weerszijde van hem. We zien het ochtendritueel, plassen, tandenpoetsen, en het drietal spelen. Vooral het touwje-springen (speler en pop) is indrukwekkend,maar ook de toeren die Piertje op het koord uithaalt mogen er zijn. Ook het voetballen begon knap, maar dat ging wel een beetje mis. De bal ging door het raam.
Na een drukke dag wordt er ‘s avonds aan de deur gebeld. Als Piertje opendoet staat er een vrouwtjes-eekhoorn met de naam Plumeau aan de deur, die wil weten of ze een toilet hebben, want ze moet nodig plassen Ze wordt binnengelaten, maar het drietal vinden haar toch wel een beetje raar. Een gruizig beest. Eenmaal klaar ontstaat een beetje ongemakkelijke situatie, met zinnen als “wij hebben in ons museum net zo’n schemerlamp”en de eekhoorn doet overdreven angstig over de tocht terug naar huis. Uiteindelijk biedt Arie aan haar thuis te brengen, iets waar ze zeker op uit was.
Al snel blijkt de dubbele agenda van Plumeau, en Arie komt niet meer bij Moffel en Piertje terug. Dus zij gaan op zoek: eerst naar de politie, maar die neemt de aangifte niet serieus, en dan op zoek naar een museum met net zo’n schemerlamp als ze thuis hebben. Maar of de tekening van de lamp die Moffel heeft gemaakt wel zo’n hulp is bij deze zoektocht.
Ondertussen blijkt ook waarom Arie werd meegelokt. Plumeau werkt voor de eigenaar van een dierenmuseum, vol opgezette dieren. En hij neemt het niet zo nauw met de regel dat die dieren eerst dood moeten zijn. En blijkt ook dat de eekhoorn ook een slachtoffer is van deze enge man.
Opvallendste speler in de cast is Eric-Jan Lens. Hij speelde al in andere voorstellingen van Theater Terra, zoals Kikker in de Wolken en de tweede Os en Ezel, maar hij is ook al een flink aantal jaren de Moffel van de televisie. Die rol speelt hij ook in deze voorstelling, maar vertolkt ook (als zichzelf) Krapuul, de angstaanjagende museumdirecteur.
Dick Feld mag gerekend worden tot het Theater Terra-meubilair. Hij is een meesterlijke vertolker van poppen- als mensen-rollen, veelal in een wat stoerdere verpakking. Struisvogel Arie weet van aanpakken, maar zijn ei kan hij nog meer dan kwijt in de bijrolletjes van politieman en taxichauffeur. De eerste zit aan een ouderwetse typemachine, die hij van passende geluidjes voorziet, en ook de taxichauffeur is mooi karikaturaal.
Wesley de Ridder is na De Gebroeders Leeuwenhart toe aan zijn tweede Theater Terra-show. Nu speelt hij de eekhoorn Plumeau, soms verleidelijk, dan weer kwetsbaar. Hij mag zich als zichzelf lekker uitleven als het personeel van diverse musea. Annika van Bruggen is de grote onbekende. Ze speelt een uitstekende Piertje.
Het knappe van de voorstellingen van Theater Terra is dat ze interessant zijn voor iedereen. De jongsten in de zaal zien een spannend verhaal. Op een gegeven moment zelfs wel heel spannend. De ontknoping lucht op, en is ook nog eens grappig. Volwassenen zullen vol bewondering kijken naar het energieke poppenwerk, waar de spelers elkaar assisteren, of hun poppen zelfs overnemen. Maar er zitten in de teksten ook genoeg knipogen, die de jongste bezoekers zeker ontgaan. Bijvoorbeeld als Moffel en Pier in een bootje varen en het plotseling stilvalt. De benzine is op. “Net in het midden van een lied.”
Het degelijke creatieve team van Theater Terra heeft weer een uitzonderlijk fraaie familie-belevenis op de planken gezet. Dick Feld maakte een mooi script, Nick Bult componeerde weer een aantal geslaagde liedjes. Theo Terra verzorgde weer een minimaal maar fraai decor. Hoewel misschien iets minder origineel qua vormgeving als eerdere voorstellingen, blijft het uitermate functioneel.
Het is te hopen dat Nederland nog lang mag genieten van Theater Terra. Keer op keer laten ze zien hoe je een goede familie-voorstelling moet maken.
