Last 5 Years, The (Londen)

De Menier Chocolate Factory is een klein theater buiten het hectische West End. Op het programma staat “The Last Five Years”, een stuk dat in 2007 ook op een aantal Nederlandse podia zal staan, met Ara Halici en Birgit Schuurman.
Het theater heeft geen stoelen, maar banken en (daarom) ook geen vaste plaatsen. De voorste rij heeft zijn voeten als het ware op het podium; je zit er dus dicht op. Bij binnenkomst draait heel langzaam een bed rond op de draaischijf. Verder een stoel, een tafel, een reiskoffer, maar erg veel meer zal er tijdens de hele voorstelling ook niet op het podium verschijnen. Toch wordt er met dit draaipodium en de schuifpuien een optimaal effect bereikt.
De verhaalstructuur is bijzonder. Scenes springen continu in de tijd, dan weer naar voren, dan weer terug, zonder dat daarin meteen een echte structuur is te ontdekken. Een structuur die er overigens wel is, hij gaat van voor naar achter in de tijd, en zij van achter naar voren. Dit ge-heen-en-weer heeft als voordeel dat je je niet heel snel vereenzelvigd met 1 van de karakters; de emoties van beide personages zijn begrijpelijk, maar tegelijkertijd is dit ook de zwakte. Dat het stuk geen pauze heeft, omdat er ook logisch moment voor is, scheelt natuurlijk wel iets, maar toch raakt hetgeen er op het podium gebeurt je nooit echt tot in je ziel, met name omdat er inmiddels weer van tijd en perspectief is gewisseld.
Bij een stuk over een relatie die sneuvelt zijn dergelijke emoties wel essentieel, maar het gebrek hieraan maakt de show zeker niet slecht. Dit komt zeker door het sterke spel van de twee hoofdrolspelers, Damian Humbley en Lara Pulver die hun karakters erg geloofwaardig neer zetten en vocaal heel wat in hun mars hebben. Zeker Damian kan alle registers open zetten en het publiek een paar rijen naar achteren blazen.
Er zitten genoeg momenten in de show die een lach opwekken, hoewel dit wel vaak weer te maken heeft met de schrijnende situatie. Is de opmerkingen dat andere vrouwen je pas zien zitten als je getrouwd bent nog gewoon grappig, de mislukte pogingen van haar om als performer door te breken bijvoorbeeld zijn grappig en genant tegelijk.
Twee mensen die van elkaar houden, en waar het toch mis gaat. In eerste instantie lijkt religie hierin een belangrijke oorzaak te zijn. Hij is joods, en zij niet, maar uiteindelijk blijkt dat niet het issue. Hij is een succes in wat hij doet, terwijl zij jammerlijk faalt in het hare. Als dan de onderlinge communicatie volledig de mist in gaat, en hij vervolgens vreemd gaat is het onvermijdelijk dat dit schip zal zinken.
The Last Five Years heeft een prachtige score, en mede door het kleine maar uitstekende orkest zijn de in stijl heel afwisselende songs een lust voor het oor. Het maakt het alleen maar extra jammer dat deze voorstelling de dramatische spanning ontbeert; het blijft evengoed een mooie voorstelling.