Het is een voor de hand liggende keuze als je als jongen en meisje wilt laten zien en vooral horen wat je kunt op musicalgebied. The Last 5 Years, de autobiografische musical van Jason Robert Brown. Mitch Wolterink en Jolien Kistemaker zijn twee studenten die met the Last 5 years afstuderen in Jazz- en Musicaldans aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. Maar voor een dansopleiding ligt the last 5 years ineens een stuk minder voor de hand; het is zeker geen dansstuk en de bewerking die ze laten zien bevat ook geen dans. Het is echter een prima voorstelling geworden.
Ze hebben gekozen voor de vertaling/bewerking van Florus van Rooijen, die in 2004 in Nederland werd opgevoerd door Rob Pelzer en Jennifer van Brenk. De inhoud van het verhaal is eenvoudig, een relatie bloeit op, en gaat volledig aan diggelen. De ervaringen van de man van het gezelschap, Jamie in de originele vertolking, volgen we chronologisch. Hoe Cathy, zijn tegenspeelster, het ervaart zien we van het einde naar het begin. Alleen in het midden hebben de twee dus echt contact. In deze bewerking heet hij Robin en heet zij Eva. Als ze elkaar ontmoeten hebben ze allebei ambities, maar deze pakken verschillend uit. Hij wordt een succesvolle schrijver, zij een niet zo succesvol musicalartieste. Als hij dan feest, terwijl zij worstelt en niet mee wil, is het einde van de relatie niet meer te vermijden.
De beide studenten stonden dit seizoen al in diverse Nederlandse theaters. Jolien Kistemaker was eerder dit seizoen te zien in Dr. Dolittle, waar ze stage liep. Mitch Wolterink liep zijn stage bij Urinetown, en was voordien bijvoorbeeld al door het hele land te zien in de NJMT productie Narnia. In deze voorstelling hebben ze stevige rollen te spelen, en pittige songs te brengen. Mitch Wolterink is als Robin toch degene die je als publiek het meeste verwijten maakt. Hij belazert zijn partner uiteindelijk, een beslissing waar je maar moeilijk in mee kan gaan. Aan de andere kant is Jolien Kistenmaker toch vooral het slachtoffer. Het meeleven met de underdog, waar je als publiek toch last van hebt, zorgt ervoor dat je sympathie toch bij haar ligt. Ondanks dat je, sec genomen, haar ook wel het een en ander kunt verwijten.Toch is er niemand uit het publiek die, als Robin de hele zaal op champagne trakteert en haar overslaat, zijn of haar glaasje naar Eva brengt. Ook aan compassie zitten grenzen.
De rollen worden goed gespeeld. De stem van Jolien Kistemaker is vrijwel de hele voorstelling vrij klein, maar zuiver, wat haar kwetsbaarheid onderstreept, al horen we in de auditie-scene ook een luider geluid. Bij de zang van Mitch Wolterink voelen we iets vreemds. In het begin is het ok, maar het lijkt wel of de ondertoon in zijn stem steeds warmer aanvoelt naarmate de voorstelling vordert. Het komt de liedjes zeker ten goede. Hij speelt Robin goed als een ‘typische man’ in feministisch oogpunt.
De ruimte waarin gespeeld wordt is groot, en mede door de tl-verlichting behoorlijk kil. Het maakt dat het stuk door de spelers moet worden gemaakt, en dat lukt ook prima Een tribune staat schuin in deze zaal, en er wordt dus in een (grote) hoek gespeeld. Het speelvlak (er wordt niet op een podium maar op de grond gespeeld) is in tweeën verdeeld door een metalen goot, met daarin de restanten van een wild leven. Glassscherven, lege flessen, schoen, etc. Over deze goot zien we een bank (als in een gymlokaal). Links hangt deze en is beweeglijk, rechts staat deze op de grond. Links, waar de periode voor het huwelijk wordt gespeeld, hangen allerlei attributen aan lijnen aan het plafond, rechts liggen vooral dingen (kledingstukken) op de grond. De bank geeft zo het idee dat links alles nog vrij is, terwijl het rechts in de huwelijkse situatie star is geworden. Of dat de opzet van regisseuse Eva K. Mathijssen, schrijfster van Crazy Shopping, is geweest weten we natuurlijk niet, maar het werkt zo wel. Er zijn ook een aantal symbolen mooi in het stuk verwerkt. De ring, een horloge en een trui zijn daarin het meest opvallend, maar ook met het schoeisel wordt gespeeld. Waar in veel uitvoeringen een soort van kalender te zien is om aan te geven waar in de tijd we ons op dat moment bevinden, ontbreekt deze hier. Door de symbolen hebben is het ontbreken van een expliciete tijdsaanduiding geen gemis.
De scriptbewerking van Florus van Rooijen is prima. Alleen de keuze voor Hamburg als “speellocatie in the middle of nowhere” om te onderstrepen dat het met de carriere van Eva niet helemaal lukt is wat ongelukkig. Hamburg is een wereldstad, met een voor het Europese vasteland bruisend musicalleven. Dat laat onverlet dat de auditie-nummers van Eva tot de hoogtepunten van the Last 5 Years blijven behoren. Het “uitbeelden van het lied”, de “pianist die
wat anders doet dan zij wil”, en vooral de gedachten die door haar hoofd spoken tijdens het zingen van het auditienummer, werkelijk uitstekend gedaan. Zijn hoogtepunt, het lied over Schmuel, wordt ook uitstekend gebracht, en met een grappig aanloopje met een cadeautje aan een touwtje, wat hij laat zakken, maar wat zij pas na dit verhaal over Schmuel mag openmaken.
Het tweetal wordt begeleid op de piano door Menno Theunissen. Hij vangt die paar kleine foutjes in zang mooi op en ondersteunt zo de voorstelling uitstekend. Wel opvallend is dat hij twee muziekboeken gebruikt voor deze voorstelling. Je zou verwachten dat dat ene boek waar ‘the Last 5 Years’ op staat wel voldoende is.
Jolien en Mitch hebben een mooie eigen voorstelling gemaakt met deze ‘the Last 5 Years’. Deze eenakter van ongeveer vijf kwartieris een mooie afsluiting van de opleiding.
