Een musicalbezoek in een land waarvan je de taal niet goed beheerst is altijd een risico. Mocht het verhaal essentieel zijn voor wat je ziet dan is het al snel een teleurstelling. Dit geldt tot op zekere hoogte voor het bezoek aan Le Roi Soleil. Ook als je redelijk bekend met hoe het verhaal is opgebouwd door het lezen van een synopsis blijkt het toch niet helemaal te volgen. Al ligt dat bij deze voorstelling zeker niet alleen aan de taal.
Le Roi Soleil heeft in het Parijse sportpaleis een immens podium. Dat betekent dat je vaak al moet gaan zoeken naar wie je nu hoort zingen. Als deze ook nog eens onvoldoende in de schijnwerpers staat (omdat het al heel licht is op het podium zelf) en je zit ook nog eens naar de rug te kijken wordt het al snel een zoekplaat met een hoge moeilijkheidsgraad. Wat dan ook nog eens niet voor de voorstelling spreekt is dat de choreografie erg rommelig overkomt. Wie het zeer strakke werk van Redha in zijn achterhoofd heeft zal hierin zeer teleurgesteld zijn. Ook het comfort in de zaal is ver te zoeken: krappe zitplaatsen met een schromelijk te kort aan beenruimte. Het grote podium geeft je toch vaak het gevoel dat je niet weet waar je kijken moet. Zeker niet als er ook nog wat gebeurt op de mini-podia aan weerszijde van het hoofdpodium.
De kracht van de show zit in de typisch Franse, maar voortreffelijke soundtrack en zeker ook de prima vocalen van de mensen op het podium. Hoewel de decors niet echt heel er mooi zijn, levert de voorstelling soms wel weer hele mooie totaalplaatjes op. Emmanuel Moire als de zonnekoning en Christophe Maé als zijn broer Monsieur, volgens de annalen een van de eerste openlijk homosexuele beroemdheden doen het voortreffelijk.Een tikje karikaturaal, maar immer het echte zonnetje van de show. Hoewel zijn kostuum van haarlokken, waardoor hij net captain Caveman lijkt, toch weer te ver over the top is. De acrobaten, die in Franse musicals tot standaardcast behoren, geven een paar schitterende shows weg.
Het verhaal:
Als de show begint zien we een volksopstand tegen kardinaal Mazarin,welke met grof geweld de kop in wordt gedrukt. Louis XIV wordt tot koning gekroond, maar het is een koningschap zonder werkelijke macht. Die is in handen van zijn moeder, Anna van Oostenrijk, en de kardinaal, die hun twijfels hebben over de capaciteiten van de jongeman.
Louis wordt verliefd op een nicht van Mazarin, Marie Mancini, die echter geen nobele is. Om tot zichzelf te komen voert hij zelf zijn legers aan. De bange voorgevoelens van Marie bij deze daad komen uit; hij keertz zwaar gewond terug. De moed opgegeven dat hij nog beter zal worden richt iedereen zich tot Monsieur, zijn broer, de toekomstige koning van Frankrijk. Marie geeft de moed echter niet op en huilt en bidt voor Louis. Het wonder vindt plaats; Louis wordt beter.
Dan merkt hij dat behalve zijn familie en Marie verder iedereen hem is vergeten. De koning wordt stapelverliefd op de schone Italiaanse en vraagt haar ten huwelijk. Marie antwoordt dat dit niet kan: de koning van Frankrijk kan geen gewoon Italiaans meisje trouwen. Anna van Oostenrijk, Mazarin en zelfs de paus zullen hiertegen bezwaar maken. Louis houdt echter vol; hij is koning en vindt dat hij dat zelf wel kan bepalen. Maar Marie krijgt gelijk. Ze wordt door Anna van Oostenrijk en Mazarin verbannen. De koning wordt gedwongen tot een huwelijk met de Infante van Spanje, Maria-Theresia. Een pijnlijke keuze. Hij offert zijn leven als mens op voor het leven als koning.
Als kardinaal Mazarin sterft trekt Louis de macht naar zich toe en wordt de zonnekoning. Hij neemt het niet zo nauw met trouw en verslijt vele vrouwen, waaronder de duivelse Mrs. de Montespan. Hierdoor vergeet hij het volk; de mensen die hebben meegewerkt om zijn waanzinnige droom, Versailles, te realiseren. Tijdens deze periode was ook het voorval van de man met het ijzeren masker, de gevangene van de Bastille wiens gezicht altijd verborgen moest blijven. Ook komt de gif-affaire (zwarte magie) voorbij. Vervolgens revancheert hij zich voor het niet mogen trouwen met Marie Mancini, door te trouwen met Francoise d’Aubigné, eveneens een vrouw van gewone komaf (dochter zelfs van een moordenaar), die zorgde voor de onechte kinderen die de koning met Mrs. de Montespan had. Uiteindelijk slaagt hij zo er in om meer te bereiken dan zijn lot als koning, zijn lot als man.
Toch is de musicalbeleving niet te vergelijken met willekeurig welke andere die ik ooit heb bezocht. De enige is die misschien nog een beetje in de buurt komt is We will rock you. Zodra er een bekend nummer wordt ingezet lijkt deze musical ineens wel een popconcert. Een enorm gejuich, gejoel en gefluit zet aan. Als de voorstelling bijna is afgelopen wordt ook nog eens een stage-rush ingezet. Mensen van achter in de zaal stuiven over de paden naar voren en blijven bij het podium staan, dit weer tot ongenoegen van de vakken erachter wiens zicht meteen wordt geblokkeerd. Het zijn taferelen die voor een musical erg ongebruikelijk zijn. Eenmaal buiten valt op dat zelfs daar nog een merchandise stand staat. Veel bezoekers hebben daar weer geen aandacht voor. Zij zijn hard op weg om samen met drommen anderen de artiestenuitgang te bestormen. Le Roi Soleil is in Parijs dus een regelrechte hype.
