Wat hebben ‘War Horse’, ‘The Woman in Black’ en ‘Achtste groepers huilen niet’ gemeen? Allen bestonden al als uitstekende theaterstukken en werden dit jaar verfilmd. Binnenkort kan daar ook ‘De club van lelijke kinderen’ aan worden toegevoegd. Deze aanstaande film werd al jaren geleden door schrijver Koos Meinderts en Harrie Jekkers tot een geweldige musical gemaakt, op basis van het gelijknamige kinderboek. Met dit stuk werd door Hofplein zelfs getoerd, met een geweldige vertolking van de koningin door Karin Warmenhoven, en ook huidige GTST-er Guido Spek in de gelederen.
De Club van Lelijke Kinderen wordt nu opnieuw opgevoerd, door de leerlingen van de groep uit Barendrecht en Ridderkerk en ook in deze versie is het genieten geblazen. Wat meteen opvalt bij binnenkomst is het decor. Aan drie kanten wanden, die als de voorstelling eenmaal is begonnen, draaipanelen blijken te zijn. Hierdoor worden de locaties mooi ondersteund, en tussen de panelen door kan er ook nog eens worden opgekomen. Wat ook meteen opvalt is dat de personages ook nog eens zeer overtuigend stil kunnen staan. Wisten we niet beter dan waren het poppen; een houding die toch bijna 10 minuten moet worden volgehouden. Het blijken de gezinnen van Ellen en van Paul te zijn. De ouders van Ellen blijken zeer naar voor haar te zijn. Ze noemen hun kind Eitje, vanwege haar kale hoofd, en steken de walging over hun dochter niet onder stoelen of banken. Het gezin van Paul is meer liefdevol, al wordt ook hij geplaagd, met name door opa. Dit blijkt echter niets bij wat hen te wachten staat. Waar de koningin van dit fictieve land er goed genoeg van heeft, en droomt van een leven als gewoon mens, in de file, met een wc-rol op de camping, Deze droom komt uit, als ‘generaal’ Izimo aanbiedt de macht over te nemen. De ministers nemen de benen als allerlei onfrisse zaakjes dreigen uit te lekken. De eerste jaren gaat het goed met het land, dat bijvoorbeeld steeds schoner wordt. Maar de drang naar schoon en schoonheid slaat wat door als alle lelijke kinderen van de straat worden gehaald en gedeporteerd. Onder het mom van een schoolreisje overkomt dat ook Paul en Ellen. Onder leiding van de moeder van Ellen vertrekken ze, maar de wantrouwige Ellen ontsnapt bij een tussenstop bij een café, en weet ook Paul te overtuigen zich daar te verstoppen. Via eierenverkoopster Beppie komen ze op de boerderij van boer Van Dijk terecht, waar ze voorlopig veilig zijn. Opa wordt thuis bezocht door opsporingsambtenaren die op zoek naar zijn kleinzoon, en besluit zelf op zoek te gaan naar Paul. Als hij hem ook daadwerkelijk weet te vinden, blijkt op de boerderij niet alles te zijn wat het lijkt.
Referenties genoeg in deze voorstelling. Begint de vertelster met een bijbelreferentie, verderop herkennen we in een uitspraak van de premier ook Rutte en weer verder in de voorstelling zijn de parallellen met de dwaze moeders in Argentinië volkomen helder. Ook Izimo blijkt in kledingkeuze bij het kolonelsregime in de leer te zijn gegaan. En dat maakt deze voorstelling juist zo boeiend. Hoewel het idee om lelijke kinderen uit de samenleving te verwijderen natuurlijk absurd is, zit er genoeg in de voorstelling die raken aan wat er in deze wereld wel is gebeurd. De comedy van bijvoorbeeld het antwoordapparaat en de daadwerkelijk indrukwekkende protesterende moeders liggen in beleving mijlenver uit elkaar, maar juist de combinatie van kolder en ernst werkt buitengewoon goed.
De cast speelt het prima, met de juiste toon op het juiste moment, en een flinke portie overacting waar dat kan en past. De platte voorwerpen, of dit nu een kopje koffie, een glas bier of een wandelstok is, maken de voorstelling cartoonesk, waar ook de lelijkheid van de kinderen flink is aangezet. Paul kan met windkracht 3 echt niet meer naar buiten. Wat ook opvalt is dat de dans dit keer erg strak en synchroon is, waar dat in eerdere voorstellingen toch het zwakkere punt was. Alleen in de tango blijkt het toch wel hard werken.
Zowel grote als kleine rollen worden goed gespeeld. Zo zijn de ouders van Ellen echt schokkend negatief over hun kind, wat het dan ook weer schrijnend grappig maakt. Ook de twee opsporingsambtenaren vullen elkaar, en hun zinnen goed aan. Indrukwekkend is boer Van Dijk, die zijn rol(len) geweldig speelt. De verbasteringen van spreekwoorden komen er volkomen natuurlijk uit, en hij weet met zijn rol precies de juiste toon te raken. Vertederend als hij wordt geconfronteerd met een enorme verrassing, maar ook als surrogaat vader.
De Club van Lelijke Kinderen behoort tot de toppers van Hofplein Rotterdam, en ook deze versie mag er zijn. Ga zeker kijken nu het nog kan.
Nu het nog kan. Dat mag meteen dubbel worden opgevat. Want natuurlijk is de speelduur beperkt (nog te zien tot en met 27 mei in Rotterdam, tot en met 6 juni in Barendrecht, eind september weer in Rotterdam, en 3 oktober in Ridderkerk), maar ook het voortbestaan van Hofplein Rotterdam in zijn totaliteit staat op het spel. De mensen die over de subsidie gaan in Rotterdam (de Rotterdamse Raad voor Kunst & Cultuur ) hebben besloten dat Hofplein het met een heleboel geld minder moet doen. Nou ja, mensen??? De reden die ze voor deze korting opgeven maakt ze meer hersenloze amoebes. Wie Hofplein wil steunen in de strijd tegen de onzinargumenten kan op via website een petitie tekenen. Want Hofplein zorgt tenslotte voor plezier aan beide kanten, zowel op het toneel als op de tribune. En dat kan van een gemiddeld gesubsidieerd stuk (vast ‘spannend’ theater waar geen hond naar wil kijken) toch zeker niet gezegd worden.
Nog te zien:
t/m 27 mei 2012 te zien in Theater 222, Pieter de Hoochweg 222, Rotterdam
1 t/m 6 juni 2012 in Theater Het Kruispunt in Barendrecht
21 t/m 30 september 2012 te zien in Theater 222, Pieter de Hoochweg 222, Rotterdam
3 oktober 2012 in Theater Het Plein in Ridderkerk
