Shakespeare is de maker van een aantal wereldberoemde toneelstukken, die nog steeds overal ter wereld worden gespeeld, al dan niet in een eigen bewerking. We zagen bij Hofplein onder andere al twee keer een Hamlet, en ook Romeo en Julia kwam in het recente verleden voorbij. Ditmaal is de theaterschool het thuis voor het meest bloederige van zijn stukken, en misschien wel het meest interessante, MacBeth,
Het verhaal zal vrijwel iedereen wel bekend zijn. MacBeth keert terug van het slagveld met vriend Banquo, en krijgt van drie heksen een voorspelling voor de toekomst Hij wordt thane van Cawdor, en koning van Schotland. Banquo komt er wat bekaaider vanaf; geen koningschap voor hem, maar wel voor zijn nageslacht. Eerst wordt er wat lacherig gedaan, de thane van Cawdor leeft nog. Maar als blijkt dat Duncan, koning van Schotland, hem deze titel verleent, wordt het serieus. Helemaal als Duncan al snel in het kasteel van MacBeth zal overnachten. Lady MacBeth ruikt haar kans, en spoort haar man aan het lot een handje te helpen. De weerzin bij MacBeth wordt overwonnen, en Duncan gedood. Duncan’s zoon vlucht en MacBeth wordt koning. En eenmaal over deze drempel slaat de waanzin toe. Door de voorspelling aan Banquo stuurt hij moordenaars op hem en zijn zoon Fleance af. Banquo overleeft deze aanslag niet, Fleance wel. Dan volgen er nieuwe voorspellingen. Hij moet oppassen voor MacDuff, hij zal niet verslagen zal worden “tot het grote woud van Birnam tegen hem zal opmarcheren” en dat “niemand die uit een vrouw geboren is hem zal kunnen verslaan”. Hij acht zich onverslaanbaar, maar stuurt wel moordenaars op MacDuff af. Die roeien zijn hele gezin uit, maar niet MacDuff. En dan blijken ook deze voorspellingen uit te komen, maar niet voordat lady MacBeth aan waanzin ten onder gaat.
Net als eerdere stukken is ook deze voorstelling flink bewerkt. De voorstelling, gespeeld door leerlingen van de MBO theaterschool, duurt vijf kwartier, en zet stevig de schaar in het oorspronkelijke verhaal. Allereerst is er een totaal nieuwe invalshoek, door het introduceren van MacW, een personificatie van de waanzin. Tevens wordt gebruik gemaakt van muziek die Shakespeare als modern zou zien, maar die voor ons als klassiek in de oren klinkt. Zowel echt klassiek in de vorm van opera/operette nummers als klassiekers uit het repertoire van de Rolling Stones. Een wonderlijke mengeling, die wat vervreemdend werkt. Natuurlijk zit ‘Sympathy For The Devil’ erin, net als ‘As tears go by’, ‘You can’t always get what you want’ en ‘Paint it black’
De voorstelling wordt vooral gespeeld op een verhoogd podium in het midden van de ruime. Aan de achterzijde wordt gebruik gemaakt van de balustrade op de eerste verdieping. Op de achtergrond is geregeld iemand aan het schommelen; MacW of één van de heksen. De heksen zijn overigens al in de zaal als het publiek de ruimte betreedt, en doen pogingen hen te verleiden.
De invulling van de rol van MacW is manipulatief, met hysterische uithalen. MacBeth en Banquo zijn vrij normale jongens, vrienden, met Banquo de stoerste van de twee. MacBeth geeft duidelijk aan te zitten met de slachtoffers op het slagveld, wat zijn latere draai alleen maar sterker maakt. De invloed van zijn vrouw, en natuurlijk die van MacW maken van hem een waanzinnig monster.
Opvallend is wel de uitspraak van de namen, die soms erg Nederlands klinken. Banko en Flejance zijn daar voorbeelden van. Wel herkennen we tekstfragmenten uit het oorspronkelijke stuk, die dicht bij de originele Engelse teksten zijn gebleven. Zeker de meest bekende zoals rond het bloed op de handen, en de dolk ontbreken hier niet.
Het stuk wordt door de acteurs goed geacteerd. De zang is hier en daar wel wat aan de karige kant, en bepaalde verhaalkeuzes die zijn gemaakt zijn wel wat jammer. Door al uitleg te geven de bedrieglijke voorspellingen van de geesten is die spanning weg, en ook het lot van lady MacBeth verdient meer dan in dit stuk wordt getoond. De jeugdigheid van de cast maakt de rollen juist geloofwaardig. De onzekerheid, het je niet willen laten kennen, de onbezonnenheid, de overmoed, het zijn ondeugden die de mens eigen zijn, maar zeker ook de jeugd. De aanvulling van de cast met twee zeer jonge acteurs voor de rollen van Fleance en Siward maakt het plaatje dan weer helemaal af.
De cast van deze avond was als volgt verdeeld (Er is ook nog een Cast B met een deels andere rolverdeling en andere jongste acteurs):
MacW (Donna-jo Aarts)
Maggie/ Moordenaar (Yverna Herz)
Florence (Andrea Vermeer)
Gladys (Romana van der Zwan)
Macbeth (Rik van der Loos)
Lady Macbeth (Liz Laarman)
Banquo/ Macduff (Bradley Groffen)
Bode/ Lady Macduff (Michelle Dorlas)
Malcolm (Juda Verboom
Dokter/ Moordenaar (Gwendy Gomes)
Siward (Philip de Kok)
Fleance (Mees Slokkers)
Scènefoto’s: Tom Sebus
