‘Een vervolgfilm op Mamma Mia’. Toen we vorig jaar voor het eerst van deze boude plannen hoorden, konden de meeste fans zich er nauwelijks iets bij voorstellen. Dat schattige verhaaltje van dat meisje met drie mogelijke vaders was toch helemaal afgerond? En - misschien belangrijker bij een musical - de mooiste hits van ABBA waren toch al opgebruikt? Toch, bij nader onderzoek, moesten we erkennen dat klappers als One of Us en Head over Heels ontbraken in de songlist, die mooi in het vervolg verwerkt konden worden. Bovendien zou iedereen van de oude cast weer aan boord zijn, tot aan drievoudig Oscarwinnares Meryl Streep toe. Dat gaf uiteindelijk weer een beetje vertrouwen.
Mamma Mia - Here We Go Again vertelt het verhaal van de jonge Donna Sheridan (Lily James) als zij afgestudeerd en wel het avontuur opzoekt op het Griekse eiland Kalokairi. Onderweg doet zij Parijs aan, waar zij de onzekere, stamelende Harry (Hugh Skinner) ontmoet. Al snel mondt de ontmoeting uit in een kortstondige affaire (het zijn de jaren 70). Maar Griekenland roept en Donna zet haar reis voort. De schipper van de boot die haar uiteindelijk naar haar eiland zal varen, bevalt haar bijzonder en even snel als bij Harry belanden deze knappe blonde Zweed Bill (Josh Dylan) en zij in elkaars armen. Aangekomen op het eiland loopt zij Sam (Jeremy Irvine) tegen het aantrekkelijke lijf met alle passievolle gevolgen van dien. Maar naast romantica is Donna ook onderneemster. In de plaatselijke taverne ziet ze zichzelf en haar twee vriendinnen Tanya en Rosie optreden als Donna & The Dynamos. Als ze ook nog de kans krijgt om van de belendende boerderij een hotel te maken, weet Donna zeker dat ze op het eiland zal blijven. Aan het hoofd van haar eigen hotel met terras. Slechts één kleine complicatie: ze is in zwanger, maar van wie?
Ondertussen volgen we ook de belevenissen van Donna’s dochter Sophie (opnieuw Amanda Seyfried) twintig jaar later. Zij is inmiddels met haar grote liefde Sky (Dominic Cooper) getrouwd. Maar ze leven jammerlijk gescheiden, Sky loopt namelijk in New York stage in de hotelbranche. Aan de andere kant van de wereld staat het hotel van Donna op het punt feestelijk heropend te worden en daarvoor nodigt zij de vriendinnen van haar moeder én haar drie mogelijke vaders uit. Dat twee vaders verhinderd zijn en daardoor verstek moeten laten gaan, is tot daaraan toe. Maar als een allesverwoestende storm het eiland nadert, is het maar de vraag of Sophies feest doorgang kan vinden.
Laten we er maar niet omheen draaien: het verhaal van Mamma Mia 2 is een rommelige draak. Het eerste deel had nog veel te profiteren van het klassieke gegeven van drie mogelijke vaders, dat in 1968 al zo leuk uitgewerkt was in de Gina Lollobrigida-film Buona sera, Mrs. Campbell. Maar het vervolg zal volledig op eigen benen moeten staan en dat valt zwaar. Sterker nog, op de helft smakt de film lelijk tegen de grond. Kennelijk hadden de makers al hun energie gestoken in het naar binnen halen van de oude cast en hadden zij geen fut meer om een verhaal te schrijven waarin wendingen logisch op elkaar volgen en tegenwerkende krachten op aannemelijke wijze ontstaan. Hier worden de tegenwerkers ons pats-boem vanaf het begin geïntroduceerd. Uit het niets krijgt Sky in New York een baan aangeboden, terwijl Sophie het liefst in Griekenland wil blijven. Waarna veel te vroeg in de film uit alle macht de eerste tranen uit ons geperst worden met One of Us. Zo ook de dreigende afwezigheid van twee van de drie vaders en helemaal de met de haren erbij gesleepte allesvernietigende storm. Terwijl al deze vondsten bedoeld zijn om de boel spannend te maken, voelen ze niet meer aan dan gemakzuchtige trucs aan de tekentafel van de scenarioschrijver.
Ook weet het scenario zich geen raad met de grote hoeveelheid personages die omwille van de reünie allemaal een beetje aan bod moeten komen. Christine Baranski en Julie Walters, die vorige keer behoorlijk op dreef waren als Donna’s gevatte vriendinnen Tanya en Rosie, hebben nauwelijks iets te doen. Ze beginnen sterk: als Tanya voorgesteld wordt aan de nieuwe hotelmanager, de ooit smakelijke Andy Garcia, en spontaan opmerkt dat haar vagina ineens sneller begint te kloppen, komt dat ongelooflijk plat maar hilarisch over. Voor de rest rest hun niets dan wat rondhangen op de bank en doelloos nippen aan het zoveelste wijntje. Hetzelfde geldt voor de volwassen versies van de drie mogelijke vaders (Stellan Skarsgard, Colin Firth en Pierce Brosnan) van Sophie. Door het voortdurende afwisselen tussen 1979 en 1998 hebben de jonge Sam, Harry en Bill de meest interessantste stukken. Tel daarbij op dat de makers uit angst voor verveling bij de kijker zo vaak en wild tussen heden en verleden schakelen, dat je er gek van wordt. Nog één keer, het scenario is een rommeltje.
Gelukkig hebben we die prachtige ABBA-songs nog, is de gedachte waarmee de kijker na het eerste uur de moed erin probeert te houden. En dat doen de songs ook. Ook al stelt wel teleur dat gezien de beperkte bronnen veel krakers uit de eerste film weer doodleuk terugkomen. En niet allemaal in een nieuw jasje en uitvoering. De publieksfavoriet Dancing Queen is met het overbekende springen in het water en het gezellige hossen door het Griekse natuurschoon zelfs één groot déjà vu. Bovendien hebben de meeste acteurs in de afgelopen tien jaar niet leren zingen. Nee, geen amechtig naar adem happende Pierce Brosnan met SOS meer, maar er wordt grotendeels zeer matig gezongen.
Valt er dan niets te genieten aan deze Mamma Mia-sequel? Heel af en toe is er een lichtpunt. Let bijvoorbeeld op de koddige douanebeambte op het eiland die toeristen heel brutaal trakteert op aanmerkingen op hun paspoortfoto. Maar verder is geduld geboden, want pas in het laatste uur gebeuren er fijne zaken. Opnieuw met de haren erbij gesleept, maar superster Cher als moeder van Donna redt de show. Terwijl in het eerste deel Donna bij het bekendmaken van haar zwangerschap door haar moeder nota bene verstoten wordt, maakt Cher van dezelfde moeder een grappige, moderne Joan Collins uit Dynasty. En als zij ineens losbarst met Fernando, krijgen we zomaar, zonder dat we erom vragen, een lesje Mexicaanse geschiedenis. Out of the blue, maar heel leuk. Als tijdens de laatste minuten hoofdrolspeelster Meryl Streep eindelijk haar song krijgt, maakt zij met dit redelijk onbekende My Love, My Life van haar spaarzame minuten zo’n mooi moment, dat we zelfs even ontroerd raken.
Even door de zure, of liever flauwe appel heen bijten dus.
Foto’s: Universal Pictures
