Wat is de oveeenkomst tussen Rembrandt, Van Gogh, Seurat en Van Mieghem? Het zijn bijvoorbeeld allemaal schilders die onderwerp van een musical zijn geweest. Maar Van Mieghem zal niet bij iedereen bekend zijn.
Eugeen van Mieghem was een Antwerps havenschilder die leefde rond de eeuwwisseling tussen de negentiende en twintigste eeuw, en voelde zich verwant aan eerder genoemde Van Gogh en Seurat. Hij tekende en schilderde vooral de mensen in de haven, de werklui, de schippers en de zwervers. Zijn muze was zijn eerste vrouw Augustine, die echter op jonge leeftijd ziek werd en stierf. Net als Rembrandt maakte hij veel tekeningen en pastels van dit ziekbed.
Later hertrouwde hij met de verpleegster Marguerite, maar gek genoeg heeft Van Mieghem, ondanks een enorm oeuvre haar nooit geportretteerd. En dit feit werd de aanleiding tot de musical Marguerite S.
In de musical maken we kennis met Marguerite in de nadagen van haar leven, met alle kwalen en kwaaltjes die daarbij horen. Een eigenzinnig type. Als zij bezoek krijgt van kinesist Sander, wil zij geen oefeningen, maar een massage. Een massage die ook nooit goed is. Als zij er achter komt dat hij een amateurfotograaf is, die zich wel een beetje artiest voelt, wil ze wel eens zien wat hij gemaakt heeft.
Ondertussen is Marguerite ook bezig met het samenstellen van een expositie van werk van haar ex-man. En terwijl ze twijfelt over de opzet, chronologisch, of juist de soorten werk bij elkaar, komt ook de gedachte aan haar man, en haar eerste vrouw Augustine naar boven. En zo leeft zij tussen fantasie en werkelijkheid, en praat ze dus soms ook met de personages uit het verleden.
Als Sander trots zijn trouwfoto’s laat zien worden deze door Marguerite afgebrand. Kunst is heel wat anders, en als de aanstaande vrouw van Sander dat anders vindt, is zij geen goede partij voor hem. Maar ze trekt bij als hij ouder werk toont.
Het mooie aan de voorstelling is dat er een aantal dingen die Marguerite doet en zegt in eerste instantie gewoon wat vreemde opmerkingen zijn, maar naar het einde toe toch op z’n plaats vallen. Ook het verweven van herinneringen met de werkelijkheid is mooi gedaan. Ook de groeiende band, met als onvermijdelijk resultaat dat Marguerite van Sander krijgt wat Eugeen haar niet heeft gegeven wordt mooi opgebouwd. Een vrij expliciete uiting van genegenheid is dan weer wel wat overbodig.
Het decor is open, met een bed op de benedenverdieping, en een aantal trappen, waarvan er twee leiden naar een klein bovenpodium met een tafel en stoel. De achterwand is een groot projectiescherm, waarop vooral schilderijen, maar soms ook andere beelden te zien zijn. Het past goed bij de licht artistieke benadering van het verhaal, waarbij werkelijkheid en de fantasie van Marguerite vermengd zijn. De muzikanten zijn goed zichtbaar, De geluidscabine van slagwerker Jacques Vandevelde bevindt zich onder de verhoging; de vleugel van pianist Alain Rubens in vol zicht aan de andere kant van het podium.
Er wordt voortreffelijk gespeeld door de drie acteurs. Marilou Mermans is geloofwaardig hoogbejaard. De moeizame manier van bewegen, maar ook de verwardheid, in combinatie met een buitengewone alertheid, maakt van Marguerite een vrouw om in je hart te sluiten. Dit ondanks de soms onredelijk botte, confronterende manier waarop ze met haar kinesist Sander omgaat. Qua zang is het passend bij een oudere vrouw; een beetje krakerig, maar over het algemeen wel zuiver.
De rol van Augustine is minder een spel-rol. We komen niet zo veel over haar te weten, anders dan dat ze Marguerite vooral kwelt. Qua zang kan ze wel alles uit de kast trekken, en maakt ze bijzonder veel indruk. Wat een prachtig stemgeluid.
David Verbeeck heeft als enige een dubbelrol. Hij speelt kinesist Sander en schilder Eugeen van Mieghem, twee totaal verschillende karakters. De toch wat onzekere Sander, die als fotograaf in eerste instantie door Marguerite wordt afgeblaft, en de schilder, die naar zijn tweede vrouw toe geen affectie toont, en juist wel richting zijn eerste echtgenote. Hij speelt het voortreffelijk, en combineert dit met een warm stemgeluid.
Ondanks dat de musical een positieve indruk achterlaat, is er toch ook wel twijfel of musical, of muziektheater, wel de juiste vorm is voor dit verhaal. Niet alle nummers zijn even indrukwekkend, en juist als er op zijn ‘musicals’ wordt gedaan, namelijk als ze gedrieën door elkander zingen, is het allesbehalve een streling voor het oor, waar het overigens bij de solo’s wel heel mooi klinkt.
Vooralsnog is de voorstelling slechts te zien op 4 en 5 mei in de Zuiderkroon. Het is te hopen dat op een later moment ook de rest van Vlaanderen de voorstelling zal mogen zien. Al dan niet in deze musicalvorm. Want ze is het zien meer dan waard.
