Met een portefeuille vol lovende kritieken keert de voorstelling Mayumana terug naar Rotterdam. De inhoud van de show is inmiddels volledig veranderd ten opzichte van de vorige keer; Mayumana is een concept geworden. Er reizen nu twee gezelschappen over de wereld.
De kracht van Mayumana ligt in de combinatie van wat er wordt gebracht, met als toppers enige hoogstandjes van originaliteit. Al bij het eerste nummer wordt het publiek (zeker die aan de zijkanten) letterlijk in hun stoel geblazen door de luchtverplaatsing die de boxen produceren, een gepast waarschuwingssignaal voor wat er komen gaat.
Wat er vervolgens op het podium aan instrumenten langs komt is onvoorstelbaar. Bijvoorbeeld vuilnisbakken de op wieltjes (kliko). Mede door de fraaie lichteffecten vanuit de bakken is dit een van de vele mooie momenten uit de show. Een nummer onder blacklight, met ballen, is visueel het hoogstandje van de avond. Fans van Mamma Mia zullen nog eens extra rechtop gaan zitten bij als de spelers met felgekleurde zwemflippers (wederom blacklight-effecten) het podium betreden, maar de overeenkomst blijft bij de felle kleuren. De act is overigens uitstekend. Er zit een razende vaart in de voorstelling, al zijn er ook wel enige rustmomenten. Soms is er de neiging om mee te trommelen, en op andere momenten is er de verbazing hoe het toch mogelijk is zo’n mooi geluid te krijgen uit bijvoorbeeld een potje en een waterbak of kartonnen rollen.
Het gesproken woord is vrijwel de gehele show (bewust) onverstaanbare brabbeltaal. Als er dan ineens een paar woorden Nederlands tussendoor schieten is het succes al verzekerd en komt dit, mede door de tongval, komisch over. Een tweede scene die hierop echt is gebaseerd, een restaurantscene, is het zwakste moment van de show. maar weet een groot deel van de zaal aan het lachen te krijgen. Zo blijkt smaak maar weer eens te verschillen.
Vlak voor het einde lijken we even beland in een hardcore-feestje, waar letterlijk de vonken vanaf vliegen. Het staat symbool voor deze hele show. Als de voorstelling er op zit wordt het gezelschap getracteerd op een minutenlange staande ovatie en bossen bloemen. Rotterdam is blij met zijn heropende oude Luxor, maar nog meer met de terugkeer van dit gezelschap.
Alsof de koek na al deze acrobatische toeren nog niet op is wordt deze premieredag in de foyer nog een toegift uitgedeeld. Dicht op elkaar gepropt geniet het publiek met volle teugen van dit extraatje. De spelers zelf stralen en genieten mee. Een fraaie afsluiting van een bijzondere avond.
En zo ligt de kracht van de show in de opzwepende ritmes, de soms halsbrekende acrobatische toeren, de afwisseling en de fraaie effecten. De humor in de show bestaat voornamelijk uit slapstick, rare situaties en het trekken van gekke bekken. Soms levert dit echt leuke scenes op, op andere momenten slaat het niet zo aan. De leukste momenten ontstaan vooral door het cre�ren van bijzondere effecten en dat is precies ook de kracht van de show. Want het 80 minuten aan 1 stuk door leuk houden van een ritmevoorstelling lijkt een onmogelijke opgave, maar deze voorstelling is daar zeker in geslaagd. En dit alles dankzij een prima concept en een tomeloos energieke performance.
Vanwege de enorme toeloop zijn er al voorstellingen bijgeboekt. Logisch, want voor wie van show en ritme houdt is deze show een “must”.
De cast bestaat (in wisselende samenstelling) uit de volgende spelers:
Eva Boucherite
Taly Minkov
Sergio Braams
Sharon Fitussi
Rosa Belen Roldan Cespedes
Aka Thiemele
Dani Steinberger
Wiaam Salama
Meital Madmon
Sharon Ben-Naim
Luna Perez
Silvia Garcias
David Ortega
Paulo Peitera
