Eén keer per jaar brengt Event Team een musical in Everdingen. In het (helaas niet van airconditioning voorziene) Cultureel Centrum is dit jaar JungleBoek te zien. Uiteraard gaat het om het verhaal rond het mensenkind Mowgli, maar geen kopie van de alom bekende Disney-versie van het verhaal. Het is de musicalbewerking die in 1990 door het NTGent werd opgevoerd, en later tot een televisieserie is bewerkt.
Als de voorstelling begint zien de we de kleine Mowgli tussen de wolven. Het moment is daar om hem op te nemen in de horde, maar daarvoor zijn twee geldige stemmen nodig. En binnen de horde is niemand die dat doet. De angst voor Shere Khan, die Mowgli als zijn prooi ziet speelt daarbij zeker mee. Terwijl de valse achterbakse jakhals Tabaqui zich verkneukelt — hij heeft een soort van vriendschap met Shere Khan — blijken dan toch twee andere dieren het voor Mowgli op te nemen. De beer Baloe stemt voor hem. De panter Bagheera, die niet mag stemmen, biedt een buffel aan en koopt zo volgens de junglewetten zijn leven af. Zo gaat Mowgli aan de bek van Shere Khan voorbij.
Vijf jaar later: Messsoea, een prinses en Buldeo, een jonge jager gaan de jungle in op zoek naar Shere Khan. De bende die Messoa’s ouders heeft vermoord, heeft de buit van die overval verstopt, en hun troeteldier was Shere Khan. Hij moet dus weten waar die schat is.
In de jungle ontmoeten Messoea en Mowgli elkaar en de vonk slaat over, tot ongenoegen van Buldeo. De tijger is nog steeds op zoek naar Mowgli. Tabaqui stelt hem voor Baloe uit te schakelen middels een gemeen plan waarbij de jaloezie van Buldeo een grote rol speelt.
Het verschil in uitspraak tussen Nederland en Vlaanderen valt hier meteen op. Waar Nederlanders het toch vooral over moow-gli hebben, horen we hier mauw-gli; een naam die zeker in het begin van de show, als hij nogal zeurt, erg toepasselijk is. De jonge Mowgli wordt uitstekend gespeeld door Louis Neirinck, de wat oudere versie door Michiel de Meyer. De derde jonge hoofdrol is voor Thalassa Rombaut. Zij maakt indruk als ze in haar solo-lied de dood van haar ouders bezingt; wat een mooi stemgeluid.
Het verschil tussen deze en de Disney-versie is groot en is goed te illustreren met de belangrijke rol die Tabaqui in de musical speelt, terwijl we de jakhals in de tekenfilm niet tegenkomen. Na de titelrol in Repelsteeltje vorig jaar is Peggy Elyn een logische keus om de rol te spelen. Beide figuren lijken door hun achterbaksheid erg op elkaar. Van de bijrollen speelt vooral Björn van de Walle als Akela fraai (in het door hemzelf ontworpen decor). Nagenoeg overbodig in het verhaal, maar wel erg grappig zijn de gieren. Ann van Kerschaver, Chloé de Bie en Elke de Vuyst zijn inderdaad om te gieren.
Rond de spelers is alles uitermate goed verzorgd. Een prachtig decor met een fraaie tempel. Rook-, vuur- en bubbeleffecten zorgen voor extra spektakel. De lastige taak om geschikte kostuums te maken om van mensen dieren te maken, is eveneens goed volbracht, met als hoogtepunt het kostuum met tijgerstrepen dat Shere Khan draagt.
De muziek biedt een scala aan stijlen, waarbij de diersoorten stijlvast zijn. Ook die paar tonen die nodig zijn om Shere Khan aan te kondigen (en een beetje aan Jesus Christ Superstar doen denken) zijn goed gevonden. Spannende trom, zou de tijger in aantocht zijn; en dan de gitaar, ja hoor, daar is ie.. Veel van deze muziek uit de 20 jaar oude musical, zoals de klassieke swing bij de apen, de shownummers van Shere Khan en de Afrikaanse klanken zijn tijdloos; een enkel rapnummer klinkt wel gedateerd. De keuze om de apen af en toe engels te laten spreken, en vooral die om Tabaqui af en toe Duits te laten praten vind ik onbegrijpelijk en jammer. Het maakt het iets lastiger voor de jongste bezoekers, en de Duitser is toch geen vijand meer. Dan zou het met de crisis van vandaag logischer zijn om Grieks te nemen, al kan dan natuurlijk vrijwel niemand het meer volgen.
Event-team heeft evengoed weer een prima musical neergezet. Decor, kostuums, grime en effecten zijn van een zeer professioneel niveau. Er wordt voor amateurs in de voorstelling ook prima gespeeld. Wel moet gezegd worden dat er in de twee bij amateurs veel voorkomende valkuilen is getrapt.: er staan soms te veel mensen op het podium en de voorstelling duurt, zeker voor de familie-doelgroep veel te lang. Ook al duurde het origineel ook tweeënhalf uur; het schrappen van bepaalde stukken had de voorstelling geen kwaad gedaan. De gemaakte keuzes zijn wel begrijpelijk, omdat je nu eenmaal de spelers graag laat zien, maar gaan wel een beetje ten koste van de vaart en de helderheid van de voorstelling. Volgend jaar is er een nieuwe kans met de voorstelling Hans en Grietje van van Hoorne Theaterproducties, Een voorstelling, die ook vrij lang duurt. Eén tip alvast: houd de spekkies in de hand.
