Murder Ballad is oorspronkelijk een off-Broadway show, die daarna op diverse plaatsen op de wereld te zien was. Dat deze kleine productie in Londen door onder andere Kerry Ellis en Ramin Karimloo werd opgevoerd, twee enorme namen in de musicalwereld, geeft wel aan dat dit niet zomaar een zoveelste show is. En zo duikt de show in steeds meer landen op. Nu ook in Nederland.
Murder Ballad is overigens niet een toneelbewerking van het album van Nick Cave (die titel is ook het meervoud) Wie het woord ballad beschouwd als het gangbare woord voor het langzame nummer dat veelvuldig in het musicalgenre wordt gebruikt, is de titel ook een beetje verwarrend. Als de muziek van deze voorstelling met één woord moet worden beschreven, zou rock passender zijn. Al zou Murder Rock als titel helemaal misplaatst zijn. In hoeverre Murder wel van toepassing is op dit stuk, daar moet je de voorstelling voor bekijken.
Het stuk gaat over Sarah. Oorspronkelijk heeft zij een wilde relatie met barman Tom, maar uiteindelijk kiest ze voor de veel rustigere Michael. Met hem krijgt ze een dochter. Terwijl zij opgroeit verlangt ze toch terug naar Tom, en begint ze weer met hem af te spreken. Hoe lang kan ze dit verborgen houden voor de wat sullige Michael?
Deze samenvatting maakt wel duidelijk dat we niet te maken hebben met een heel ingewikkeld verhaal. De vorm van het stuk is voor musical niet totaal onbekend, maar niet heel gangbaar. Naast de drie karakters uit het stuk is er nog een vierde, een vertelster, die soms het verhaal een beetje lijkt te sturen. Blood Brothers is het eerste waar je aan denkt en al helemaal als Marilyn Monroe ook in dit stuk in een van de liedjes haar intrede doet. De vertelster zingt ook het meest in dit stuk, dat nauwelijks losse spelscenes kent, zo aanvoelt als een aaneenschakeling is van songs.
In Zoetermeer was het gisterenavond tijd om de voorstelling voor het eerst op locatie te spelen. Alle decorstukken zijn aangerukt. De enorme bar op het podium, en de pooltafel ervoor zijn blikvangers, net als het tentje achter het podium, waar de band zich bevindt. Terwijl de avond langzaam valt is het vervolgens aan de spelers om wat tot nog toe in oefenruimtes werd gedaan, nu buiten op te voeren. Opvallend zijn de vocalen van Fabienne Dallau, die zich prima zou kunnen meten met rocksterren als Anouk. Ze klinkt pittig en zuiver. Merle van der Steen speelt de overspelige vrouw, en ook zij klinkt prima. Nick Dijkstra is de baken van degelijkheid, waar Sara haar rust zou moeten kunnen vinden. Het onbegrip voor deze actie, die me bekruipt, geeft aan dat hij zijn rol uitstekend speelt. Dat hij een uitstekend zanger is blijkt niet alleen tijdens de show, maar ook erna, als hij voor alle geluidstesten zeker nog een kwartier a-capella doorgaat. Richard van der Plas is als barman Tom het gevaar dat continu lokt. Naarmate het stuk vordert en de spanning groeit, worden alle rollen een stuk intenser.
Ondanks de beperkte middelen om door middel van licht focus te geven, is het stuk goed te volgen. Zeker rond en op de pooltafel (die vaker totaal andere locaties symboliseert) krijgen we een aantal mooie en effectieve plaatjes te zien. Het degelijke orkest, dat soms ook mee weet te improviseren, als bijvoorbeeld een opkomst wat langer op zich laat wachten, zorgt voor de solide muzikale basis.
Deze generale biedt een duidelijke blik achter de schermen. In een buitentheater, niet meer dan wat banken en een verhoging in het midden, moet alle techniek worden aangevoerd. De regiekeuze om ook voor het podium, en zo voor de boxen te spelen, levert de nodige uitdagingen op voor de mensen, die eerder in het Buytenpark voor een indrukwekkende geluidskwaliteit zorgden. Andere microfoons, andere opstelling van de boxen, andere instellingen. Alles wordt in het werk gezet , zodat het dit weekend geweldig zal klinken. Voor 10 euro kun je dit zaterdag-of zondagavond zelf ontdekken.
Meer informatie (denk aan die warme kleren) en tickets, zie: https://www.murderballad.nl/
Foto’s: Fred Roland (Redlinefotografie)
