Een vreemde locatie voor een publiek concert mag Focus, zoals het zalencomplex dat tegenwoordig Dutch Studio & Catering heet, wel genoemd worden. De ruimte, die voor de musicalpers bekende grond is vanwege de vele (eerste) repetities die er plaatsvinden, is voor de normale bezoeker ver van hun bed. Ze werden opgevangen in de kantine, voordat ze begeleid werden naar Studio 7, waar het concert zou plaatsvinden.
Een eerste verrassing is er meteen al als er iemand op de piano de accoorden van ‘Don’t rain on my parade” inzet en een groep (voornamelijk) meiden in het publiek het nummer beginnen te zingen. Een heuse Musical-flashmob dus, die het miniconcertje vervolgt met “Als alle lichten zijn gedoofd” van Marco Borsato, gecomponeerd door John Ewbank. De uitvoerenden, Song & Dance uit Zwolle, vertolken beide nummers prachtig. Het is ook een beetje een kadootje voor de mensen die eerder binnen zijn, maar omdat de studio aan de andere kant ligt, ineens achter in de rij blijken te staan.
Met losse stoelen en podiumdelen is een carré-opstelling gemaakt, die plaats biedt aan naar schatting zo’n 200 mensen. In de inleiding van William Spaaij en Rudy Hellewegen daar ook een opmerking over; het is krap, maar knus. “En op de achterste rij; schuif niet naar achteren anders flikker je van de podiumdelen en dan moeten we wéér een benefiet organiseren.”Over de opzet van het concert melden ze:” In het begin hebben we het over één spotje en een microfoon, maar voor je het weet zijn het twee trailers”. Het moet gezegd worden dat de verlichting zeker bijdraagt aan de sfeer van het concert. “Mensen vroegen waarom we maar 25 euro vroegen, en niet 175, of wat kost een kaartje voor Mary Poppins tegenwoordig William.”, aldus Rudy Hellewegen. “Geen idee” mompelt William.
Eén van de originele artiesten moest vanwege iets privé’s afhaken. “We hebben hard gezocht om iemand met een soortgelijk stemgeluid en bereik te vinden”, aldus de organisatoren, die vervolgens Martin van der Starre aankondigen. Het concert begint dus uitermate joviaal en ontspannen, al is de opbrengst van dit concert,dat aan Pakistan ten goede komt serieus, 10.397 euro (dit is exclusief de opbrengst van de kaarten die zijn gekocht door de mensen die na het eerste concert ook het tweede nog willen bijwonen).
Het spits wordt afgebeten door Cindy Bell. Ze zingt “Nooit meer een morgen”, een nummer van Marco Borsato. Het publiek luistert ademloos naar de fraaie vertolking van dit door John Ewbank gecomponeerde nummer. Céline Purcell vervolgt het optreden met “Iedereen kan fluiten”, Sondheim’s “Anyone can whistle”, wat ze eerst met tegenzin kreeg toegewezen bij Sondheim in Songs, maar in het repetitieproces leerde waarderen.
Maike Boerdam leidt haar lied in met de drang die zij heeft, en wij als mensen hebben, om de kinderen te beschermen tegen leed. Vervolgens volgt “Nu dat jij er bent”, een lied van wederom John Ewbank.
Na de prachtige vertolkingen van deze drie dames is de eerste heer aan de beurt. Joey Schalker zingt “There’s a World” uit Next to Normal, misschien wel dé musical in New York dit moment. Wat er dan gebeurt is pure magie; deze prachtsong krijgt een wonderfraaie vertolking, die zowel kippenvel als tranen produceert. Even vervloek je het verzoek dat de organisatoren deden om geen opnamen te maken; wat zou ik dit graag terughoren.
Een goede keuze is om dit breekbare moment te laten opvolgen door Martin van der Starre. “Van mij geen ballad, want dat kan ik niet”, om vervolgens “Heaven on their minds” uit “Jesus Christ Superstar” te zingen, met het bekende rauwe stemgeluid. Noortje Herlaar brengt “Smile”, wat ze eerder liet horen tijdens haar Mary Poppins-race, en Alexandra Alphenaar greep terug naar haar eerste musicalrol door het zingen van “Heelal van jouw hart”, “het beste nummer uit Turks Fruit”. Freek zingt “Als ik bij je ben”, de bewerking van “Not while I’m around” uit Sweeney Todd en doet dat net zo prachtig als bij Sondheim in Songs. Antje Monteiro gooit het over de jazzy boeg met Irving Berlin’s “Supper Time”. Vol soul en jazz gezongen klinkt ze duidelijk anders dan de andere optredende artiesten.
Richard Groenendijk vertelt eerst over de reacties die hij kreeg toen de mensen hoorden dat hij zou mee doen. “Welke jurk doe je aan?”, terugdenkend aan het concert voor Haiti dat hij als Edna Turnblad presenteerde. Maar ook hij heeft een serieus nummer gekozen, geïnspireerd door zijn gevoel als hij terugreed na een show. Na zijn laatste, rijdend over de A2, dacht hij aan een nummer van Elton John, vertaald door Hans Vermeulen. “Het werd destijds wel gezongen door Conny VandenBos, dus het is een beetje een bus van links”. Richard schotelt ons vervolgens een prachtig kwetsbaar “Net als iedereen” voor.
Lone van Roosendaal zingt “Some people’s lives” een nummer van Janis Ian. “Ik weet pas kort dat het van haar is; ik ken het van Bette Midler”. Tenslotte mag Charly Luske het concert afsluiten. Hij doet dat met een van de allermooiste nummers ooit geschreven, “Have a little faith in me” van John Hiatt. Een prachtvertolking van deze wereldsong is een passend einde van dit uur genieten.
Twaalf uitstekende optredens, en dat is niet in de laatste plaats te danken aan de uitstekende pianobegeleiding van Bernd van de Bos. Vooral bij het optreden van Alexandra Alphenaar, waar hij de zang moet volgen, valt op hoe goed hij dit doet.
Musicals Unplugged is een fraai concert, waarbij alle songs vol kwaliteit worden gebracht, met als absolute hoogtepunt het weergaloze optreden van Joey Schalker, waarmee hij een upgrade verdient van talent naar supertalent. Het is nu eenmaal leuk om bekende musicalmensen bezig te zien met minder bekende songs. Dat maakt de keuzes van de andere artiesten net even wat interessanter dan de nummers van Céline Purcell en Freek Bartels, die vrij recent nog in Sondheim in Songs op een soortgelijke manier te horen waren.
Verrassend mag ook zeker genoemd worden dat er meer Ewbank dan Sondheim te horen was. Mocht zijn musical Carmen ooit in Nederland worden gebracht, zullen onze artiesten vast in de rij staan.
Met dit soort benefieten zou je bijna gaan hopen op een volgende ramp, hoewel je natuurlijk maar een beeld nodig hebt van wat er in Pakistan gebeurt om die zieke gedachte meteen weer uit je hoofd te zetten.
Zoals in het verslag omschreven konden er geen foto’s worden gemaakt. De foto’s van de enige fotograaf die die wel mocht zullen worden geplaatst op de website van Musical Helpt:
