Waarom Stuttgart?
Dit is de derde voorstelling die ik hier speel. En elke keer als mijn ouders dat horen zeggen ze “Waarom Stuttgart?”. Mijn vriendin speelt eerste cast Sophie hier in Mamma Mia en dat speelt natuurlijk mee. Afgezien daarvan vind ik het huis hier heel erg leuk. De company manager hier is een bijzonder hartelijke vrouw; contractbesprekingen gaan hier met koffie en koek en niet hard tegen hard. In Nederland en België waren deze soms echt horror; dan ben je uiteindelijk heel blij als het iets oplevert. Hier word je goed betaald, is de omgang heel vriendelijk, en appreciëren ze wat je doet. Ze zorgen dat je goed voorbereid op het podium staat en dat is heel belangrijk. Dit is overigens niet typisch Duits; vrienden die contractbesprekingen in onder andere Oberhausen hebben gehad hebben daar andere ervaringen opgedaan.
En dan nu wederom in de 3 Musketiers
Als ik Rotterdam met Stuttgart moet vergelijken is het een verschil van dag en nacht. Qua decor herken je niets meer, behalve de boot, het paard en de hondjes. Er is nu duidelijk voor één stijl gekozen, een beetje Anton Pieck-achtig en die is in het hele stuk doorgetrokken.
Daarnaast vind ik dat de karakters vrij goed zijn uitgediept, hoewel ik wel moet zeggen dat de rol van de koning die ik speel wel als onzichtbaar omschreven mag worden. Ik probeer er zo veel mogelijk kleuren in te gooien als ik kan, maar als je zes scènes hebt als koning en ze willen daar acht kleuren in zien, dan wordt dat heftig om te spelen. Je moet er ook voor 150 % staan, want als je even afgeleid bent gelooft het publiek niet meer wat je doet, omdat je maar zes zinnen tekst hebt.
Deze productie heeft een heel goede, passende cast. In Nederland merkte je echt dat je vijf sterren had die allemaal hun aandacht nodig hadden. Hier bestaan de 3 musketiers uit één blok, waarbij Athos nog wel een solo lied heeft, maar verder opereren ze echt als eenheid. Ethan Freeman vind ik echt geweldig. Ik moet echt heel krachtig spelen en zelfs dan kom je daar als koning niet echt tegenop. Die man heeft zo’n krachtige, autoritaire uitstraling die als Richelieu ontzettend goed werkt. Pia Douwes is een droom op het toneel, perfect in wat ze doet en heeft haar rol zelf gecreëerd.
Ten opzichte van Nederland is er trouwens in de rolindeling ook wat veranderd. Toen was het Conferencier in combinatie met koning, en nu is dat conferencier en James geworden. Rochefort is nu een aparte rol, terwijl deze in Nederland met kamerheer James werd gecombineerd.
Ik heb in Nederland het geluk gehad om Richelieu te spelen en dat vond ik zo’n uitdaging om te doen. Juist omdat je understudy bent van Stanley Burleson. Je staat dan in de openingsscène met je rug naar het publiek en je voelt ze dan ook denken: ’t is niet Stanley. Die mensen moet je dan toch overtuigen van het feit dat je iets in je mars hebt. Voor zo’n uitdaging leef je! .
Nu is het waarschijnlijk zo dat ik nu zondag hier mijn première als Richelieu in Duitsland heb en dat is een verhaal op zich. Ik heb het in Nederland veertig a vijftig keer gespeeld. Je komt dan op de bühne, je hoort dan de muziek en je denkt: “Oh heer” en de hele tekst die er na komt. Dat is natuurlijk in dit geval niet goed. Eigenlijk moet je de hele Nederlandstalige versie die je in je hoofd hebt zitten eruit gooien en alles van de Duitse Richelieu er weer in stoppen. Nu is daar door omstandigheden heel weinig tijd voor geweest. Waar er normaal vier weken voor staat, zodat je er rustig aan kunt werken, moest dat nu allemaal in één week gebeuren. Dat was behoorlijk stampen. Ik heb natuurlijk de rol wel gespeeld en ken dus wel het karakter van het personage, maar de Duitse tekst is een ander verhaal, en je moet er natuurlijk ook voor zorgen dat je Duits zingt.
Nu is de angst dat ik in het Nederlands zal gaan zingen wel weg, maar zeker in het begin van de repetitieperiode was het een soort automatisme. Ik heb dat ook bij Tanz der Vampire gehad, na de 300e voorstelling. Dat mijn hoofd het even niet meer wist en ik een soort black-out had, maar je lichaam het toch weer automatisch de tekst uitspreekt. Ik heb nu intensief gewerkt met Christoph, de abendspielleiter, en veel contact gehad met regisseur Paul Eenens dus het komt helemaal goed.
Was het oorspronkelijk niet de bedoeling dat je vorige week al zou opgaan
Onze eerste cast Rochefort is voor lange tijd uitgeschakeld, dus de cover Rochefort moet die rol voor lange tijd coveren. Dat betekent dat hij dat niet kan doen voor andere rollen. De cover voor mijn rol moet de cover van Rochefort weer coveren en kan zodoende mijn rol niet spelen. Ik kan dus Richelieu niet spelen omdat de enige cover die voor mijn rol klaar is al een andere rol moet spelen. Kortom erg ingewikkeld. Zondag dreigt dat probleem ook nog steeds, omdat er bij de mannen al vijf zieken zijn. Als je zo intensief werkt en speelt is je weerstand minder en ben je gevoeliger voor griep en verkoudheid.
Bij mij zijn het slechts chronische wallen onder de ogen; die gaan dus helaas nooit meer weg. Met ’s avonds shows spelen en overdag aan Richelieu werken maak ik toch zo’n 60 tot 70 uur in de week. Echt ontspannen slapen is er niet meer bij; je droomt gewoon van Richelieu en alle dingen die fout kunnen gaan, maar dat hoort erbij.
Tanz der Vampire zou niet passend zijn voor Nederland. Jij hebt er in gespeeld. Wat is jouw oordeel de geschiktheid van deze show voor Nederland of België
Ik kan me herinneren dat Joop van den Ende het stuk zelf gewoon niet zo leuk vindt, maar of dat nog steeds zo is weet ik niet, ik denk dat het een heel groot succes zou kunnen worden als je het met een goede cast in bijvoorbeeld Scheveningen zou zetten. Er hangt hier een gigantische hype omheen. Als wij na de voorstelling naar buiten gingen moest je er rekening mee houden dat je een kwartier nodig had om naar je auto te komen om alle fans in alle mogelijke klederdrachten wat aandacht te geven. Er waren er bij die hun hoektanden hadden laten bijvijlen als een vampier. Anderen hadden kostuums aan die mooier waren dan de kostuums die ik op het toneel droeg. Ik heb daar de kostuumman wel eens gekscherend op gewezen. Ook in Berlijn loopt de show alweer als een trein.
Dat het in Amerika niet goed gedaan heeft heeft in mijn ogen meer te maken met een oververzadiging dankzij alle vampierfilms die in de jaren negentig zijn gemaakt. Bovendien heeft de regisseur daar (omdat Polanski de VS niet in mocht moest een ander het daar regisseren) er een show van gemaakt waarvan ik beelden heb gezien waarbij ik dacht: dit heeft niets meer met onze show te maken. Waarom zou je een goedlopend concept veranderen. In het begin van het stuk gaat Sarah op het kerkhof paddenstoelen plukken. Dat is toch krankzinnig.
De versie van Wenen, Stuttgart, Hamburg en Berlijn zou in Nederland in mijn ogen weldegelijk goed kunnen lopen!
Ik kan mij nog wel herinneren dat Joop naar Tanz der Vampire kwam kijken. Na het nummer Ewigkeit gaan we door het publiek af en hebben we op vijf een schrikmoment. De jongen voor mij had Joop te pakken. Je wilt niet weten hoe het gezicht van Joop er op dat moment uitzag. Ik zag dat en dacht: “Ben ik blij dat ik hier sta en niet daar.”
Joop heeft indertijd altijd gezegd dat hij wil dat de mythe op het toneel blijft en niet door de zaal komt. Maar bij de 3 Musketiers komen de spelers ook door de zaal, al is er dan geen interactie met het publiek. Misschien dat dat dan net het verschil maakt.
