Na zevenendertig jaar vergetelheid arriveert Jojo in het voorportaal en moet de keuze maken tussen hemel en hel. Deze Jojo George Pasquier was een vriend van en manusje-van-alles voor Jacques Brel. De herinneringen zijn in de tussentijd vervaagd, maar komen mede dankzij de muziektherapeute die de keuze begeleidt langzaam weer terug. Uit de botsingen tussen de twee blijkt dat ook zij haar Brel-issues heeft, en zo komen we fragmentarisch meer te weten over Jojo, maar zeker ook over Jacques Brel, die geen behoefte had aan een huisje, boompje, beestje-leven.
En met de terugkomende herinneringen met Jojo krijg je als publiek ook steeds meer te weten. De roeping van Brel om te zingen, zeer tegen de zijn van zijn vader Romain. Als hij 27e wordt van de 28 op het liedjesfestival van Knokke denkt vader dat hij zijn roeping niet verder zal volgen, maar hij heeft het mis. Hij leert Frans, wat in de voorstelling een leuke act rond het uitspreken van Carrefour oplevert en gaat op pad. Vrouw en kinderen worden thuis achtergelaten om als schuinsmarcheerder door Parijs te trekken.
Het decor bestaat een grote ruimte, met twee toegangsdeuren en een aantal stellingen. Stellingen die vol liggen met muziekinstrumenten, waarvan er een aantal ook in de voorstelling een rol spelen. Natuurlijk ook een vleugel (voor Martin van Dijk) en een contrabas (voor Christiaan van Hemert). De vloer is bezaaid met proppen papier. Hoe die daar zijn gekomen blijkt in de loop van de voorstelling. Zowel Vera Mann als de muzikanten dragen witte doktersjassen, wat in een therapeutische omgeving niet heel vreemd voorkomt.
“In de Schaduw van Brel’ was eerder te zien in 2003. De korte lengte van deze tour kon echter niet verhinderen dat de reacties lovend waren, van critici, publiek en de jury van de Musical Awards.
Voor deze nieuwe run van de voorstelling, die overigens wel wat is aangepast, is het hele originele team van de oorspronkelijke voorstelling weer van stal gehaald. De Award-winnaars Vera Mann en Rob van de Meeberg, maar ook muzikanten Martin van Dijk en Christaan van Hemert. Hoewel ze in mimiek en gebaar zeker een deel van de voorstelling zijn hebben zij niet tot nauwelijks tekst,, Daar moet dan wel aan worden toegevoegd dat als Martin van Dijk spreekt, het ook meteen grappig is. Beide hoofdrolspelers spelen voortreffelijk. Van Vera Mann weten we dat ze een geweldig zangeres is, Rob van de Meeberg slaagt er in de schwung van Brel’s zang mooi te pakken, zonder één ogenblik te vervallen in karikatuur. Martin van Dijk is een geweldig pianist en technisch een wat minder begenadigd zanger. Toch weet ook hij de emotie goed te pakken, niet in de laatste plaats tijdens het slotnummer Jojo.
Het nummer wat in Nederland onlosmakelijk met Brel is verbonden is ‘Ne me quitte pas’. Ook in deze voorstelling is het, gezongen door Vera Mann, een hoogtepunt. Even hoor je twee minuten geen hoestje of kuchje in de zaal, waar het de hele voorstelling ervoor maar door bleef gaan. Helaas is het nummer te lang om het inhouden van de hoest vol te houden, dus de doodse stilte blijft niet tot het einde, waarop een enorme ovatie volgde. Veel van de andere nummers mogen er zijn, waarbij Rob van de Meeberg’s Het huilen van een vriend (Voir un ami pleurer) zeker genoemd moet worden. Je zou kunnen zeggen dat hij (of Jojo) zowaar even uit de schaduw van Brel treedt.
Als publiek moet je wel continu omschakelen tussen de Vlaamse, Nederlandse en Franse taal. Soms vervallen spelers in een rol, zoals de vrouw van Brel. De voorstelling laat je niet passief achteroverleunen, maar eist bijna twee uur non-stop je aandacht volledig op. Deze andere benadering maakt van “In de schaduw van Brel” een interessant buitenbeentje naast alle Brel-liedjesprogramma uit recent of verder verleden.
Het materiaal van Brel met al zijn passie en melancholie mag nog steeds gehoord worden, of eigenlijk, moet nog steeds gehoord worden. Het enige wat er echt nodig is is een goede interpretatie, wat overigens simpeler gezegd is dan gedaan, en wat misschien nog wel lastiger is in een groot nummer als Marieke dan in het prachtig integere Ne Me Quitte Pas. Met de vertolkingen van de liedjes zit het in dit programma wel snor; of je de voorstelling als geheel nog meerwaarde vindt hebben zal een kwestie zijn van smaak.
