Waar tegenwoordig iedereen lijkt warm te lopen voor shows als Dear Evan Hanson, was tien jaar geleden Next to Normal een enorme Broadway-hit. Op dit moment heeft Vlaanderen een eigen versie van deze bijzondere rockmusical.
Het is even schrikken bij de start van de voorstelling: de samenzang klinkt niet zo lekker, en even lijkt het een lange zit te worden. Gelukkig trekt dit bij, en is de rest van de voorstelling qua zang zeker in orde. Tot het slotnummer dan, waaruit we mogen concluderen dat het als groep net even wat minder klinkt. De voorstelling is echter boeiend genoeg om niet meteen af te haken.
In de voorstelling staat de familie Goodman centraal, en een groot deel van de voorstelling zien we ook door haar ogen. Moeder Diana heeft een bipolaire stoornis, waarvan we in eerste instantie niets merken. Er is een zoon, die veel te laat thuis komt, en die door haar wordt gematst door vader af te leiden, en een dochter, die nogal gestrest overkomt. Als er echter boterhammen op de grond worden gesmeerd, blijkt er toch echt wat mis. Diana ziet een dokter die haar probeert te helpen met middeltjes, maar in haar beleving strooit hij in figuurlijke zin met pillen als een Piet bij een Sinterklaasintocht. Natalie houdt haar nieuwbakken vriendje met smoesjes ook buiten de voordeur. Als hij toch een keer mee binnen komt, blijkt alles nog minder te zijn zoals het lijkt. Zou een andere dokter kunnen helpen bij de problemen die Diana heeft, en die deels worden veroorzaakt door de medicijnen?
In zowel New York als Nederland kun je wel van een sterrencast spreken: Aaron Tveit en Alice Ripley zijn niet de minsten, en in Nederland was de hele cast onder leiding van Simone Kleinsma al een bekende musicalnaam. In deze Vlaamse productie knallen de namen niet van de poster af, al zit er genoeg musical ervaring in. Kristel Lamerichs geeft een degelijke uitvoering van moeder Diana. Roel Lauwens weet op een indrukwekkende manier zijn niet te benijden situatie neer te zetten. Jervin Weckx geeft zijn songs met zijn aangename, wat hese stemgeluid de juiste sfeer. Het stelletje Natalie en Henry is schattig, en de chemie straalt er vanaf. Saïn Vantomme en Samuël Anastasi weten de aandacht goed vast te houden. De doctoren worden gespeeld door Sébastien De Smet. Vooral de eerste is een absurde karikatuur, de tweede slechts deels, afhankelijk de stemming van Diana. De Smet speelt mooi met de diversiteit van beide rollen.
Natuurlijk staat in de voorstelling de moeder centraal. Niet alleen beleven we de situatie soms alsof we in haar hoofd zitten, de stoornis van Diana is natuurlijk waar het allemaal om draait. Toch lijkt er in deze versie wat meer aandacht voor de dochter te zijn. De erfelijkheid van Diana’s ziekte wordt benoemd, en daarna kijk je continu naar elke oprisping van deze tiener als een mogelijk signaal, en de wrevel en conflicten die dat met haar nieuwbakken vriendje oplevert. Dat maakt hun verhaal boeiend en spannend, al leidt het de aandacht ook wat af van de lijdensweg van de moeder.
Een simpel decor zorgt voor de diverse locaties, en is zeer functioneel. Het zorgt voor een vlot tempo, wat deze rockmusical ook echt nodig heeft. De projectiebeelden van de ogen weet een van de meest dramatische momenten nog wat extra indruk mee te geven. Next to Normal kent een boeiende soundtrack, uitstekend vertolkt door het vijfkoppige orkest, met “Ik Leef” als het hoogtepunt.
Next to Normal is zeker geen vrolijk niemendalletje, zoals sommige mensen de musical als genre soms betitelen. Het is een pakkende, boeiende voorstelling, die duidelijk maakt wat de impact is van iemand met bipolaire stoornis voor een gezin. Er zitten een aantal verrassende draaien in, die je zonder voorkennis zeker niet ziet aankomen, maar die vervolgens wel een boel verklaren. De rollen worden degelijk tot goed gespeeld, en de meeste liedjes ook prima uitgevoerd. Wil je enige diepgang in een voorstelling, en lekkere muziek, moet je Next to Normal zeker zien. Deze voorstelling was oorspronkelijk geschrapt na het schrappen van de subsidie, maar is dus alsnog wel te zien. De uitvoering heeft ook wat zwakke kanten, maar laat die je niet weerhouden deze fascinerende musical te bekijken.
Scenefoto’s: Dries Coomans
