Alice in Wonderland. Iedereen zal er wel eens van hebben gehoord, al zal voor de meesten tevens gelden dat dit niet komt omdat ze het boek van Lewis Caroll hebben gelezen, maar omdat ze één van de Disney-films hebben gezien. Deze voorstelling heeft als uitgangspunt de realiteit: het leven van Alice Liddell, die waarschijnlijk model heeft gestaan voor de Alice uit het boek. Ze heeft twee zussen, bonje met de harteloze juf, vriendelijk contact met de onderdanige conciërge, een vader die altijd te laat komt en kennelijk een wiskundeleraar die onder pseudoniem boeken schrijft (inderdaad, Lewis Caroll). Je raadt het waarschijnlijk al: de figuren uit het Wonderland-avontuur zijn van mensen uit het leven van Alice. We hebben dit eerder gezien bij theatervoorstellingen van fantasieverhalen en zeker bij kleine casts is dit een mooie oplossing om te verklaren waarom personages er zo hetzelfde uitzien. Dit laatste is zeker niet een reden om dat bij deze voorstelling te doen: de cast is immens.
Aan enthousiasme geen gebrek. Of het nu om de acteurs gaat die een apart karakter spelen, of om spel- of dansensemble, het spelplezier druipt er vanaf. Dat is meteen ook het pluspunt. Het basisdecor is sober, waarbij vooral de schaduwspelscenes opvallen, en de kostuums zijn heel uitbundig. Het geeft een fraai totaalplaatje. Opvallend is ook de magistrale solodans tijdens de solozang van de kolderkat. Tevens is de eindstrijd mooi gezet. Daartegenover staan ook een aantal massascenes, waarbij de choreografie waarschijnlijk bewust simpel is gehouden, maar die daardoor wat underwhelmed overkomen.
Premierepubliek heeft soms de naam een beetje zuinig te zijn in hun reactie. Daar is hier zeker geen sprake van: de zaal zit vol familie, vrienden en vooral de andere cast en die laten luid van zich horen. Dat is natuurlijk hartstikke leuk voor de jonge acteurs op het toneel. Maar hoewel enthousiasme aanstekelijk is, is het minder prettig als deze uitingen ervoor zorgen dat je niet kunt verstaan wat er wordt gezegd. Ik neem aan dat de voorstelling begon met een melding dat er niet mag worden gefilmd, maar degene enkele rijen voor me, die de halve voorstelling met een hinderlijk opgelichte mobiel heeft vastgelegd, kan nu echt zeggen dat hij het niet wist. Het is echter niet alleen de ruis uit de zaal, die de tekst onverstaanbaar maakt. De liedjes hebben ook een stevig tempo, wat de tekst volgen op een behoorlijk aantal momenten uitdagend maakt.
Als lerares en hartenkoningin is Rianne Peterson, eerder te zien in onder andere Vals en De Kleine Zeemeermin, een spil in de show. Ze haalt uit haar rol wat er in zit. Natuurlijk draait het in de voorstelling om Alice, en de vertolkster in deze premièrecast doet dat prima. De conciërge/gekke hoedenmaker weet zich heel simpel voor je te winnen, en meerdere solo’s zijn prachtig, onder meer van de moeder, en de kolderkat. De kleinere rollen zijn goed bezet, en als geheel spat de cast van het podium. De jongste castleden worden ook goed ingezet: ze spelen een mooie ontwapenende scene en een vertederend aaaaah-gevoel is gegarandeerd.
Elise Berends is verantwoordelijk voor script, liedteksten, muziek, regie, decor- en kostuumontwerp, en net als bij Peter Pan enige jaren geleden is dit geen helaas, onverdeeld succes. Een creatief team zorgt toch voor verschillende inzichten en komt doorgaans zo tot een beter gebalanceerde voorstelling. Alice in Wonderland is nogal vol, en lijkt te veel te willen. Het is prima om eigentijdse issues als #metoo erin te verwerken, maar anno 1865 lijkt landbouw en klimaat niet echt iets waar een kind mee bezig is. Het thema, dat je als klein mens groot kunt zijn, heeft niet voor een stevige rode draad gezorgd, maar meer een één strengs garen. Dat zaken gek zijn in Wonderland weten we, maar waarom Alice zich druk maakt om de dodo blijft ook vaag. Is het een verwijzing naar het stotterende zusje, maar waarom wordt de dodo dan niet door haar gespeeld. Een eindstrijd die nooit een eindstrijd is, tussen partijen die nooit echt als groepen tegenstanders zijn voorgesteld. Een visueel trucje met Alice voelt wel heel erg ‘geïnspireerd’ op Billy Elliot’s Merry Christmas Maggie Thatcher. Maar daar staan dan weer mooie vondsten tegenover, zoals de gehaaste vader die als Witte Konijn (die met de klok) verschijnt, of de draak van een medeleerling, die in Wonderland ook daadwerkelijk de draak speelt. De kostuums zijn sowieso uitstekend verzorgd.
Ben je al benieuwd naar de liedjes, en/of steun je graag het goede doel. Tien songs zijn voor tien euro als download te koop via https://nuinhettheater.nl/product/alice-in-wonderland-muziek. De volledige opbrengst is bestemd voor hulp aan de Oekraïne. Dit bedrag wordt ook nog eens verdubbeld door producent Michiel Morssinkhof van Morssinkhof Terra Producties, die de NJMT-voorstellingen onder zijn hoede heeft.
Alice in Wonderland heeft dus niet een sterk script, zoals bijvoorbeeld Kruistocht in Spijkerbroek dat had. De kracht van de voorstelling is vooral het aanstekelijke enthousiasme van de gigantische cast, de mooie invulling van een groot aantal van de rollen en de fraaie kostuums. Wil je het zelf aanschouwen? De voorstelling is nog te zien tot en met 6 juni in diverse theaters in het land. De afsluiting is in het Zaantheater in Zaandam, een soort thuiswedstrijd.
