NME-Kids On Tour en de verleiding

Tot een aantal jaren geleden waren de voorstellingen van NME-Kids on Tour vaak vrolijke, wat rommelige, potpourri-achtige voorstellingen met een rode draad die ondergeschikt leek aan de lollige scenes. Deze trend werd twee jaar geleden gebroken met het fantastische ‘Icarus-Rebel met vleugels’, een voorstelling die een flinke portie humor goed combineerde met een sterk verhaal, dat ook een dramatische kant had. ‘De Fantastische Faust’ is een voorstelling die een beetje van beide walletjes eet. Er is een duidelijke vertelling, maar een flink aantal van de rollen wordt nogal groot gespeeld. Ook is er een duidelijk visueel concept, wat deze voorstelling duidelijk een eigen smoel geeft.
In de voorstelling maken we kennis met M, een gevallen engel die oudere mensen met verleidingen probeert hun ziel te ontnemen. Maar omdat daar de uitdaging weg is, wil deze een jonger persoon verleiden. Door een tamelijk gedesinteresseerde God (hij zit onderwijl te zappen) wordt er toestemming gegeven. En zo kan het gebeuren dat de anonieme, wat ongelukkige scholier Faust bezoek krijgt van Rick en Eddie, die hem een aanlokkelijk voorstel doen. Faust is niet meteen om; hij vertrouwt het niet echt. Toch gaat hij uiteindelijk naar een club, waar hij M. ontmoet en het contract met bloed ondertekent. Wat hij tekent; hij leest het niet. Dat blijkt al snel, als er een addertje onder de ontsnappingsclausule blijkt te zitten. Als hij toegeeft aan de zeven hoofdzonden moet hij zijn ziel inleveren. En ondanks het vertrouwen dat ze die wel kan weerstaan, en het door Quip gevisualiseerde stemmetje in zijn hoofd, blijkt dat nog reuze lastig. En dus moeten we als publiek ons serieus zorgen gaan maken om de ziel van Faust.
Een van de elementaire keuzes in dit stuk voelt toch wat merkwaardig aan.  De jongen Faust wordt namelijk gespeeld door Myrthe van der Vuurst de Vries, en dat is, zoals de naam al doet vermoeden geen jongen. Ook Rick en Eddie worden door meiden gespeeld, wat gezien de samenstelling van de cast, waarin maar 2 jongens zitten ook niet zo vreemd is. Toch heb ik het gevoel dat het verhaal soepeler had gelopen als Faust gewoon een meisje was. Ondanks deze kanttekening is De Fantastische Faust toch een fijne voorstelling geworden. Dit komt niet in de laatste plaats doordat er een aantal zeer prettige stemmen op het podium staan, die solo prachtig klinken. De samenzang heeft deze avond te lijden onder een nogal slecht geluid, waardoor het op die momenten nogal ingeblikt klinkt.
Grote ster van de voorstelling is Antoinet van Berkel als M, die de fijne kneepjes van het acteren goed in de vingers heeft, en doet denken aan een jonge Lara Grünfeld (op dit moment één van de Scaramouche’s in We Will Rock You Stuttgart). Andere opvallende bijdragen zijn er van Fleur van Amstel en Fabienne Lamet als Rick en Eddy, die zich lekker kunnen uitleven in populaire hiphop-bewegingen. Tenslotte valt ook Joshua Polvliet op, die vooral als Lorenzo (in travestie, vreemd genoeg) de aandacht op zich weet te vestigen, en als schoonmaker als (terug na de) pauzeact blijkt goed te kunnen improviseren.
De muziek werkt goed, en met name de signature-song van de zeven zonden werkt aanstekelijk. Decor is er nauwelijks; er wordt gewerkt met projecties die vaak niet meer zijn dan een stukje tekst. De kostumering is zeer fraai. Uiteraard ontkom je bij een dergelijk thema niet aan zwart en wit als basiskleuren, maar er wordt op een originele manier mee omgegaan. Met name de witte kostuums zijn doorgaans niet meer dan witte T-shirts — er is natuurlijk wel onderkleding — met daarop tekeningen of een tekst om duidelijk te maken wat de rol inhoudt. De pruiken van de zeven zonden zijn kleurig, en maken het makkelijker de zonden te onderscheiden, al blijft het fijn dat er altijd wel ergens wordt gezegd welke zonde het hier betreft.
De Fantastische Faust is een leuke voorstelling geworden, waarin de jongeren op het podium kunnen stralen. Het plaatje is mooi, en er wordt goed gezongen. Wel zien we een veelvoorkomend euvel terugkomen; er wordt soms wel heel snel gesproken, zodat iemand op zo’n moment lastig te volgen is. Ook de vertelling zelf wisselt nogal eens van tempo, met als gevolg dat er scenes zijn die wat lang duren, terwijl er op andere momenten ontwikkelingen wel heel snel gaan. Nog even wat werken aan het geluid, en het is genieten geblazen deze middag en komende week, als de overige vier voorstellingen worden gespeeld.