De naam Anne Mie Gils kent iedere musicalliefhebber. Ze behoort tot of eigenlijk is ze, de top van Vlaanderen. Ook Wanda Joosten heeft haar gezicht regelmatig in een musical laten zien, zoals recent nog in Suske en Wiske — De Circusbaron. Ook Hilde Vanhulle heeft een Suske en Wiske verleden. Zij speelde Wiske in een eerdere musical, waarna er nog een aantal musicals volgden. Mitta van der Maat is vooral in kleine producties te zien geweest (en op TV), maar speelde ook in Nonsens. Samen vormt dit viertal de groep No Nonsense, die met Never Give Up on the Heart deze 23 september in premiere gaan.
Wat het de laatste tijd is met Vlaanderen en geluid, ik weet het niet, maar Dans der Vampieren en Tell me on a Sunday ook deze voorstelling gaat het mis. Als na het inleidende Never give all the heart Hilde Vanhulle een solo in Why wil gaan zingen is ze niet te horen. Dat de groep uit professionals bestaat merken we vrijwel meteen. Wanda Joosten duikt vlak op Hilde om met haar microfoon de zang op te vangen. Halverwege het lied komt het dan toch nog goed met de microfoon.
De groep bestaat uit uitstekende zangeressen en vertolkers, en iedereen krijgt ook ruimschoots de tijd dat te laten horen en zien. Ieder heeft er wel één die tot de hoogtepunten van de voorstelling behoren. Anne Mie Gils zingt I see you en het Spaanstalige Un ano de amor voortreffelijk, Hilde Vanhulle laat een prachtige vertolking horen van Ga maar vast vooruit, Wanda Joosten straalt in Je suis malade (Lara Fabian) en Mitta van der Maat vertolkt een eigen vertaling van Send in the Clowns vol emotie.
Er wordt in een flink aantal talen gezongen. Van plat Antwerps in Mijn Antwerpen (Mitta schrijft graag maar kan niet componeren, dus nam ze maar een nummer van Billy Joel vertelt ze) tot Spaans, Frans, Nederlands en natuurlijk Engels. Meestal de originele taal, maar ondanks de verklaring om in Antwerpen beter in het Braziliaans over bruggen te zingen met een verwijzing naar de Lange Wappere blijft het een raadsel waarom Bridge over troubled water in het Spaans moet.
Helaas maakt lang niet alles zo veel indruk als de eerder genoemde solos. De No Nonsense aanpak behelst kennelijk ook het niet gebruiken van een regisseur of choreograaf. Dit wreekt zich wel. Wanda Joosten heeft een enorme power in haar stem, maar mist soms de momenten dat het mooier is wat gas terug te nemen. Het dansje (of de beweging) bij As (Stevie Wonder) is gàªnant, en hoewel de daaropvolgende nummers wel (waar relevant) wel beter wordt bewogen is het toch allemaal erg mager. Ook mist er, zeker bij de groepsnummers, de passionele uitstraling, de emotie. De Bob Dylan-song “To make you feel my love” mag inmiddels een misschien een cliché-lied zijn, maar daar zien we het wel. Wanda Joosten doet de begeleiding op gitaar, waarbij ze vooraf al aangeeft er nog niet zo bedreven in te zijn. De opluchting en trots als de taak is volbracht is van haar gezicht af te lezen.
De songkeuze is wonderlijk; er is geen rode draad, er is geen uitleg. Een inleiding naar de liedjes is veelal niet aanwezig, en waar wel, is die nogal vaag. Veelal liggen de vertolkingen dicht bij de originele of een eerdere versie, een enkele keer is er een wat avontuurlijkere weg gekozen. Zo klinkt het begin van de Beatles-medley lekker apart en duurt het even voordat we “We can work it out”herkennen.
Het repertoire is veelal serieus, maar er zijn uitzonderingen. Het Keep Young and beautiful uit 42nd Street bijvoorbeeld, en de afsluiting van de voorstelling. Dit laatste nummer, Jai Ho, onderdeel van een Earth, Wind and Fire-medley ontspoort vocaal volledig, maar zorgt wel voor klein feestje. Zo blijkt de nonsens van No Nonsense nog best goed uit de verf te komen.
No Nonsense is niet helemaal geworden wat er op basis van de namen van de vertolkers verwacht mocht worden. Het gebrek aan externe regie lijkt hiervan de belangrijkste oorzaak, met als gevolg dat het plaatje soms wat flets is en dat er te weinig is gecorrigeerd in de soms wel heel erg enthousiaste uithalen. Wat uiteindelijk wordt aangeboden ziet er meer uit als een open podium van een uitgaansgelegenheid dat als een theatervoorstelling. Waarbij natuurlijk ook opgemerkt moet worden dat deze vocalisten zeker niet de eerste de beste zijn.
