Zaterdagavond had cast A haar premiere; wij zagen op zondagmiddag cast B aan het werk.
Hetzelfde script, dezelfde kostuumontwerpen, hetzelfde decorstuk, het hoge bed met de wenteltrap. Hoezeer een regie een voorstelling kan bepalen blijkt hier overduidelijk. Dat het anders zou worden dan de vorige versie was al duidelijk aan de positie van het bed, dat prominent midden op het podium is beland.
Het verhaal is hetzelfde gebleven. Voetballer Bram is idolaat van zijn vader, die met het leger op missie is. Zijn vader dwingt hem op ziekenbezoek te gaan bij zijn buurmeisje Liesje. Bram vind het maar niets, zo’n meisje meisje dat met poppen speelt en ziek is. Maar eenmaal in contact ervaart Bram de poppenwereld van Liesje, en gaat er helemaal in op. Voetballen wordt een excuus om bij Liesje op bezoek te gaan. Liesje’s ouders moeten echter niets van Bram hebben. Moeder is hysterisch over bacillen, vader over geluid, zodat het bezoek stiekem moet.
Zo ervaren ze de belevenissen van het koningspaar dat geen kinderen kan krijgen, tot ze bij waarzegster Yamonda op bezoek gaan. Als het kind (Aurora, maar misschien noemen we haar later wel anders) wordt geboren worden de missen van alle provincien uitgenodigd, maar Limburg is vergeten. Zij wenst dat het kind dood zal gaan na een prik aan het spinnewiel. De wens kan nog worden ontkracht door miss Flevoland, van Surinaamse afkomst. Fantasie en werkelijkheid vermengen zich als Liesje zo ziek wordt dat ze naar het ziekenhuis moet, terwijl Bram ten strijde trekt tegen de doornhagen.
De spelers spelen vool enthousiasme, zoals dit natuurlijk hoort. Opvallend sterk is Michiel van de Velde als de koning. Hij gaat helemaal op in dit optimistische, wat maffe staatshoofd. De rol van Liesje, een ziek meisje, geeft weinig ruimte om te schitteren, maar wordt prachtig gespeeld door Yela de Koning. Ze zingt prachtig, en speelt heel puur. Tegenspeler Bram (Sem Jonkers) compenseert zijn zwakke zang met overtuigend spel. Ook andere speelsters weten hun momenten te pakken, zoals Surinaamse Jenna, die spin-cursusleider Herman in het publiek ziet. Net als voorgaande producties is ook deze Doornroosje er prima in geslaagd zelfs de kleinste speelsters een succes-momentje te gunnen.
Mooi is in deze versie de vonst met de video-camera om de vader-zoon-webcam-conversaties uit te beelden. Zelf zien we links de opnames, terwijl rechts op het achterdoek het beeld wordt geprojecteerd. Hilarisch is het moment als er achter hem een met Arafat-sjaal ingepakte local heen en weer loopt. Fraai is het moment dat de hele hofhouding in slaap valt, en miss Limburg als het ware de regie voert, als Mickey Mouse in de tovenaarsleerling met de bezems doet.
Opvallend is ook dat aan twee “zwaktes” in de eerdere voorstelling wat wordt gedaan. Waar wij kritiek hadden op de door een niet-Surinaamse gespeelde Surinaamse die wel erg veel vooroordelen bevestigt stapt de speelster (Naömi van Pelt) even uit haar rol. Daarnaast wordt de rare draai van de vader van Bram die genoeg heeft van de oorlog en nooit meer weg gaat, terwijl hij daar tijdens de voorstelling niets van heeft laten blijken niet gemaakt. Zo is het zeker beter.
Het mag duidelijk zijn: ook deze Doornroosje, Doornroosje is een bezoekje waard.
Locaties:
nog t/m 6 april 2008 Theater 222, Pieter de Hoochweg 222, Rotterdam
9 t/m 12 april 2008 De Lindenhoeve, Steenenstraat 24, Oud-Beijerland
16 t/m 23 april 2008 Theater Twee Hondjes, Opzoomerlaan 106, Hellevoetsluis
