In de amateurwereld lijkt een soort golfbeweging te zijn bij het kiezen van productietitels. Dan lijkt elke vereniging voor dezelfde titel te hebben gekozen. Daar heb je natuurlijk geen last van als je zelf een productie maakt, zoals de Dutch Junior Musical Academy dit jaar weer heeft gedaan. De voorstelling Novembernacht zou je met wat fantasie een high school musical kunnen noemen, al zijn Nederlandse middelbare scholen natuurlijk niet echt te vergelijken met de Amerikaanse, en is er in deze productie iets meer aan de hand dan wat ruzie en relatieproblemen. Er is een link met vluchtelingen uit Syrië.
Hoe de vork precies in de steel zit, wordt tot de laatste minuten van de voorstelling bewaard. Tot die tijd lijken sommige scenes niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk werelden uit elkaar te liggen. Zoals de openingsscene, waarin we in schamel licht en een dosis rook een boot met vluchtelingen zien. Of latere fragmenten, waarin we kinderen zien spelen in Syrië, door hun ouders onwetend gelaten over het onweer in de verte, dat geen onweer is maar oorlogsgeweld. En scenes achter gaasdoek, waarin een begrafenis en de geboorte van een baby plaatsvinden. Het zorgt voor wat verwarring, maar maakt je ook benieuwd.
Het grootste gedeelte van de musical speelt zich af op en rond een middelbare school. Onder de leerlingen bevinden zich natuurlijk de bekende types. Het groepje populaire meiden (dat vinden ze in ieder geval van zichzelf), dat continu bezig is met blogs en het verzamelen van likes. De stoere jongen, met een (nauwelijks uitgewerkt) geheim. En ook Lisa, het hoofdpersonage, dat worstelt met haar wiskunde (Waarom niet eens een keer bijvoorbeeld Duits voor de verandering). Als er een nieuwe leerling, Sam, in de klas komt, blijkt deze een beetje wereldvreemd. Niet bekend met mobiele telefoons en social media bijvoorbeeld. Maar wel goed in wiskunde, en als de juffrouw haar aan Sam koppelt om te helpen, blijkt er een klik tussen de twee. Zeer tot ongenoegen van haar vriend. Sam blijkt oorspronkelijk uit Syrië te komen. De uiteindelijke ontknoping van het stuk komt als een aangename verrassing, al roept deze ook wel wat vragen op met betrekking tot het geheugen van een van de betrokkenen. Het is, naast de wel erg grote onwetendheid van Sam over de hedendaagse techniek, terwijl hij wel onberispelijk Nederlands spreekt, een van de twee wat bedenkelijke puntjes. Dat laat onverlet dat deze Novembernacht een prettige voorstelling is. Dat is ondanks of dankzij de onmisbare boodschap, dat we hier ons druk maken om dingen, waar mensen in oorlogssituaties niet eens aan kunnen denken.
De eigen composities zijn uitstekend. De klank van de ‘Syrische’ kant is duidelijk Arabisch; de liedjes hier zijn eigentijds (maar gelukkig niet vocoder/autotune hip). Er wordt leuk en doorgaans sterk geacteerd, ook door de jongsten onder hen, en van een aantal is de zang zeker goed. Het visuele aspect is prachtig. Dat geldt vooral voor de Syrische scenes, waar verder nauwelijks wat op het podium te zien is. De opening met de boot, en de pauzefinale met de aanval op het kamp, waarin licht en rook een belangrijke functie vervullen, zijn buitengewoon effectief. Al geeft het laatste wel een probleem als bezoeker: moet je na een bombardement, met mogelijk doden, een applaus inzetten; iets wat je normaal na een uitstekende eerste akte zeker zou doen.
De voorstelling is helaas maar twee weekenden te zien geweest, dus deze nog beleven is niet meer mogelijk. Maar het lijkt zeker de moeite waard dit gezelschap in de gaten te houden: Dutch Junior Musical Academy (DJMA) te Ridderkerk.
Foto’s: Cathy fotografie
