De spoeling onder locatie voorstellingen wordt steeds maar dunner, zo lijkt het. Maar in Vlissingen, of beter gezegd bij fort Rammekens, is het wel raak. Een prachtige voorstelling op locatie, met lokale thema’s. De basis van het verhaal ligt in de Odyssee; het beroemde verhaal van Odysseus’ omzwervingen na de oorlog bij Troje. Of eigenlijk meer het boek “Where Troy once stood” van Iman WIlkens, die beweert dat Troje in Engeland lag, En dat de reis dus ook langs Zeeland heeft gelopen. Circe zou dan verwant zijn aan Zierikzee.
In “O Die Zee” maken we kennis met de Zeeuw Ilias. Hij staat op het punt te gaan trouwen met de dochter van een Griekse restauranthouder, Penelope. Ilias’ beste vrienden (en nogal vrije geesten) Joost en Kees zien het met lede ogen aan. Ze verleiden hem tot een vrijgezellenavond, nog een reis met z’n drieën. Zeer tegen de zin van de zwangere Penelope kiest Ilias voor dit avontuur. Een reis op een kotter, die hen eerst leidt naar de Lotusladies. Zij trakteren hen op een avond vol genot met veel drank, maar de volgende ochtend blijken de drie vrienden ook beroofd van nagenoeg alles. Stuurloos (want de brandstof blijkt ook gejat) belanden ze bij een eiland, dat barstenvol smokkelwaar ligt. Als ze zichzelf bedienen worden ze betrapt door de smokkelaar, een cycloop, die hen hiervoor wil doden. Ilias verzint een list (een van de bekendste verhalen uit de Odyssee), en Ilias Joost en Kees weten te ontsnappen. I
Ilias heeft inmiddels meer dan genoeg avontuur beleeft en wil naar huis. Ze belanden echter bij Circe, die hen weet te hypnotiseren, en Ilias zijn aanstaande vrouw doet vergeten. Dit loopt bijna fataal af voor Joost en Kees. De reis op weg naar huis leidt hen verder nog langs de onderwereld met zieneres Tiresias ende geesten van de verongelukte ouders van Ilias , de sirenen, en motorclub Helios.
De bekende verhalen zijn goed bewerkt tot een uitermate boeiende vertelling. Alleen het doel van de reis is ietwat over the top, maar dat is door de uiteindelijke ontknoping ook weer snel vergeten. Wat zeker blijft hangen is het uitstekende spel van de hoofdrolspelers, de creatieve speciale effecten, de geweldige teksten, inclusief de reacties van de spelers op de verteller, en andersom en natuurlijk de prima uitvoering van doorgaans zeer stevige muziek.
Als de drie vrienden staan drie topacteurs op het toneel. Boy Ooteman heeft in Soldaat van Oranje al vele malen laten zien hoe sterk hij is als de joviale jongen, die weliswaar niet al te snugger lijkt, maar eveneens geen vlieg kwaad doet. In de rol van ‘de dikke’ Kees weet hij opnieuw het publiek te ontwapenen. Tijn Docter is ‘de stille’ Joost. Hij zit het meest met het ‘verlies’ van vriend ‘Ilias’. Tijdens de reis komt een hoop oud zeer boven, wat zeer geloofwaardig overkomt. Steijn de Leeuwe speelt Ilias ook al zeer sterk. De twijfels en emoties van deze jongen, die binnenkort zowel vader als echtgenoot wordt, en die nog niet zo heel lang geleden zijn ouders verloor wordt zeer duidelijk neergezet. Harpert Michielsen mag dan af en toe moeite hebben met de pittige zangpartijen, hij speelt zijn voice overrol met verve. Hij heeft de lachers op zijn hand, soms als slachtoffer van opmerkingen dan weer dankzij een ad rem antwoord. Hij speelt vele bijrollen, soms opzichtig (zoals de Griekse vader waarin hij transformeert door een ander T-shirt met vulling en vette snor, dan weer wat subtieler, zoals de opvallende cycloop). Myrthe Berger is onder andere de pittige Penelope, maar valt vooral op als Theresias. In die rol schakelt ze moeiteloos tussen diverse accenten en tongvallen.
Van de locatie wordt vooral het water gebruikt. De voorstelling opent met een mooi beeld van het koor op de vestingmuur, maar verder wordt er niet heel veel met het gebouw zelf gedaan. Met het water in de gracht des te meer. Drijvende podiumdelen, bootjes, lotussen en andere zaken die plotseling verschijnen, het kan allemaal. Bij sommige producties wordt de uiterste best gedaan het publiek te verrassen met effecten die moeten verbazen. Dat er niets mis is met effecten waarbij het publiek ziet hoe het gedaan wordt, wordt onder andere bewezen door War Hors, of the Light Princess in Londen. Hier staan twee mannen met een zwarte gans als kostuum gewoon in het water en zorgen voor de bewegende podia, en bijvoorbeeld ook voor het stabiliseren van de bootjes waarop wordt gespeeld. Simpel en zeer effectief. Niet zo simpel, maar even zo effectief is de immense cycloop, waarbij gebruik wordt gemaakt van een hijskraan. En in een van de laatste scenes wordt uitstekend gebruik gemaakt van licht en schaduw.
Muzikaal is het vooral stevige rock (componisten zijn onder andere George Kooymans en Daniël Lohues) wat de klok slaat. Er zijn uitstapjes naar nog steviger, metal en hardcore rap, maar ook een nummer van Frederique Spigt is als zodanig meteen herkenbaar. De liedteksten van Huub van der Lubbe en Tom de Ket zijn voor het overgrote deel goed te verstaan, wat bij een rockopera zeker niet altijd het geval is. De band onder leiding van Robert Jan Stips (die ook een aantal van de songs componeerde), speelt voortreffelijk.
O Die Zee is wel een lange voorstelling, en de zitplaatsen zijn niet heel comfortabel. Aan de beenruimte valt niet veel te doen, maar voor de wat minder Spartaanse bezoeker neemt beter zelf een kussentje mee.
Voor wie in de buurt woont is O Die Zee een niet te missen voorstelling. Kom je van ver is het een mooie afsluiting (of onderdeel) van een toeristisch dagje Zeeland. Er is ook een prima buffet voor wie het met een maaltijd wil combineren. Ook de souvenirbrochure (die tijdens de première geen aandacht kreeg) mag er zijn. Een aantal liedteksten, en een hoop informatie over deze voorstelling, die het verdient om de status legendarisch te krijgen.
