Het is een beproefd concept. Een televisie- of internetsucces transformeren naar een voorstelling op het podium. Kinderen, maar ook volwassenen houden ervan bekende dingen te zien. En wat is er nu leuker dan die schattige maar ook stoere pups van Paw Patrol live op het podium te zien. Deze zomer heeft Van Hoorne Theaterproducties deze internationale voorstelling naar Nederland gehaald, en zet daarmee waarschijnlijk hun allergrootste productie tot nog toe op de planken. Een cast van twaalf personen brengen het verhaal van de Grote Race tot leven, daarbij geholpen door een enorm LED-scherm op de achtergrond en platte afbeeldingen van rekwisieten. De pups worden uitgebeeld door prachtige kostuums, die om de middel van de acteurs zijn bevestigd, met koppen met sprekende ogen, en eveneens sprekende monden. Ook de voertuigen waarin ze zich soms begeven zien er uitermate gelikt uit. De poging om de mensfiguren er ook als in de televisieserie uit te laten zien mag ook zeker geslaagd genoemd worden.
In deze voorstelling gaat het om de grote race tussen burgemeester Humdinger van Boerengat en ‘onze’ burgemeester Goodway. Maar als deze laatste op de grote dag niet komt opdagen terwijl de wedstrijd al van start is gegaan, maken de pups zich zorgen en gaan ze haar zoeken. Haar lievelingskip blijkt op een stapel pompoenen te zijn gekropen en wil er niet meer af. Dat is natuurlijk een klusje voor Paw Patrol. Laat dat maar aan het over. Maar door een blessure aan haar voet kan de burgemeester nog steeds niet meedoen. Dus moeten de pups, onder leiding van het jongetje Ryder, deze taak overnemen. Het is de bedoeling drie aanwijzingen te vinden, die steeds vertellen waar ze heen moeten. Drie gele voor Paw Patrol, drie rode voor Humdinger. En hij zet alles op alles om met zijn kittens deze race te winnen. Een race die hen alle hoeken van Avonturenbaai brengt, en een heuse cliffhanger bevat voor de pauze. Twee van hen raken opgesloten als ze boven op de berg te maken krijgen met een lawine.
De voorstelling duurt anderhalf uur, maar heeft dus wel een pauze van 20 minuten. Weglopen om te plassen tijdens de voorstelling is dus niet echt nodig, al blijkt het nog steeds niet helemaal te voorkomen. Het verhaal heeft van begin tot het eind een enorm tempo, en er wordt met veel energie gespeeld en in een flink tempo gesproken. De acteurs spelen hun rollen prima en vol overtuiging. De kinderen in de zaal leven helemaal mee (en natuurlijk denken ze, zelfs als dat onmogelijk lijkt, dat Paw Patrol de race gaat winnen, zo mogen we uit de zaalinterviews tijdens de voorstelling afleiden). Er wordt snel geschakeld tussen liedjes en actie. Af en toe zijn er intermezzo’s van de burgemeester met haar kippen, waarin de stand tussen Humdinger en de pups wordt bijgehouden. Vanaf het moment dat de pups allen zichzelf nog even introduceren, meestal in rapvorm, tot de afsluiting voelt als een achtbaanrit. De vele liedjes in de voorstelling liggen goed in het gehoor, en raken veel bekende genres van pop tot rock, van rap tot rock ’n roll.
De voorstelling heeft wel een aantal Amerikaanse aandoende elementen. Naast het uitermate gelikte uiterlijk valt met name het cheerleaden op, iets wat in onze cultuur natuurlijk een vrij uitzonderlijk fenomeen is. De reactie op de vraag aan iedereen om pompons in de lucht te steken heeft dan ook in eerste instantie wat tijd nodig, maar als eenmaal begrepen is wat de bedoeling is zwaaien de kinderen uitbundig met de kartonnen afbeeldingen, die ze bij binnenkomst hebben gekregen.
Kinderen die weg zijn van Paw Patrol hebben bij deze voorstelling een onvergetelijke middag, en misschien ook wel hun mooiste vakantiedag van dit jaar. De rij na de voorstelling om op de foto te gaan met Marshall (in dit geval een volledig kostuum dus niet de toneelversie) is dan ook immens. Stuiterend gaan de meesten uiteindelijk de deur uit, al dan niet in Paw Patrol kostuum, of met de nodige merchandise.
