Tijdens het praatje vooraf van Music Hall-directeur Geert Allaert droeg hij deze voorstelling op aan de te vroeg overleden kostuumontwerpster van Peter Pan, Kaat Tilley. Terecht vanwege de prachtige kostuums, maar ook omdat het visuele aspect van de voorstelling ook het allerbelangrijkste onderdeel is.
Peter Pan, het Arena spektakel. Het doet een beetje aan als de grote Franse musicals. Er wordt een verhaal verteld, maar je kijkt vooral je ogen uit naar alles wat er omheen gebeurt. Zo is de achterwand tijdens een van de eerste scènes een boekenkast, die vol hangt met acrobaten die de boel aan het stoffen zijn. Het doet enorm denken aan de acrobaten tijdens Notre Dame de Paris. Maar het is maar een klein onderdeel van het visuele spektakel dat Peter Pan biedt. Een enorm rond podium met een opengeslagen boek, een dichtgeslagen boek, een vulkaankrater en een grammofoon. In de achterwand herkennen we de ruggen van boeken. Deze achterwand, maar ook de vloer,krijgt door middel van projecties steeds een andere voorstelling. Geen dia-achtige statische plaatjes, maar bewegende beelden. Als we naar de woning van de familie Darling gaan zien we eerst lege boekenkasten, die vervolgens als door magie met boeken worden gevuld. Een piratenschip zien we van bovenaf op de podiumvloer en frontaal tegen de achterwand. Het is overdonderend.
Hetzelfde effect geeft ook het geluid. In Peter Pan wordt bestaande muziek gebruikt, voornamelijk al wat oudere popsongs, maar die hebben nieuwe arrangementen gekregen. Soms maakt dat ze nagenoeg onherkenbaar, zoals de Madness-song Our House, soms klinkt het bijna als het origineel, zoals Angels van Robbie Williams. In alle gevallen klinkt het fantastisch, met als hoogtepunt de bewerking van Wild Boys, die nagenoeg niet wordt gezongen, maar waar het bekende typische ritme van het refrein in combinatie met de orkestrale muziek tot een prachtig geheel wordt gesmeed. Het totaalplaatje wordt vervolgens compleet gemaakt door de speciale effecten zoals een echt (koordloos) vliegende Peter Pan tijdens een gevecht met piraten, vuur- en rookeffecten, en een enorme cast vol acrobaten en dansers.
Aan de acteurs is de zware taak om de karakters tot leven te wekken in deze gigantische arena, waar mensen op een behoorlijke afstand zitten. Dat betekent dus groot spelen. Subtiele details zijn immers op afstand niet te zien. Wat de taak voor de spelers nog extra moeilijk maakt is dat ze geen gesproken tekst hebben (op één uitzondering na). Ze zingen alleen, terwijl een vertelstem (in Vlaanderen is dat Kathleen Aerts) het verhaal vertelt. Veelal hoor je van tevoren wat er gaat gebeuren. Gevolg hiervan is dat je geen binding krijgt met de karakters, en dat je de voorstelling passief bekijkt; over je heen laat komen. Als dan uiteindelijk Peter Pan het publiek moet laten staan, om te laten zien dat ze in elfjes geloven, is dat dan ook een hele klus. Het lukt hem uiteindelijk nog vrij goed. Qua zang is de internationale cast uitstekend, en dat geldt dus ook voor onze landgenoten Milan van Weelden als kapitein Haak (een leuk koppel met Smee (Vlaming Wim van den Driessche), Sandor Stürbl als Peter Pan en Marjolein van Haren als Zeemeermin. Ook (andere) bijrollen worden leuk ingevuld, waarbij een glansrol is weggelegd voor de oppashond Nana, vertolkt door twee mensen. Hoewel deze duidelijk zichtbaar zijn, komt de hond echt tot leven.
