Piaf — Portret van een portret ⭐⭐⭐⭐

Londen heeft nog een korte tijd Gypsy, en Vlaanderen en Nederland hebben nu een tijdje Piaf. Beiden zijn musicals over bijzondere vrouwen, en beiden zijn een voorstelling waarin een theaterdiva kan schitteren. Dat Imelda Staunton dat avond aan avond in Londen doet mag bekend zijn, maar wat Els de Schepper in Piaf laat zien doet er niet voor onder. Had Edith Piaf Vlaams gesproken hadden we er een eed op durven doen dat zij daar werkelijk op het podium stond.
In Nederland was Piaf voor het laatst te zien in 2008, toen met Liesbeth List in de hoofdrol, die ze deelde met Daphne FIint, die haar jongere versie speelde. Anno 2015 is de voorstelling hertaald naar het Vlaams, en speelt Els de Schepper Piaf in al haar levensfases. Vanaf het eerste moment dat ze, met het zicht uit de coulissen, instort op het podium, om vervolgens te switchen naar hoe het begon, raak je gefascineerd door deze volkse vrouw, die eerst nauwelijks kan geloven dat er meer is dan het zingen op straat. Als publiek kan je in het begin ook nauwelijks geloven dat ze het met haar nogal ordinaire taal en onopvallende uiterlijk het toch steeds verder weet te schoppen. Nou ja, die stem, krachtig als een misthoorn, en de liedjes vol emoties mogen er natuurlijk zijn. Wat volgt is een leven vol ups en downs, waarin ze haar geliefden aantrekt, afstoot en vervolgens klaagt dat ze zijn vertrokken. Een vrouw op zoek naar liefde en daarin nogal wat mannen verslindt, maar degenen waarvan ze echt houdt verliest. Els de Schepper straalt, Els de Schepper lijdt, Els de Schepper zingt fantastisch, Els de Schepper is gàªnant, Els de Schepper is nogal dwars: Els de Schepper is Piaf.
Piaf draait volledig om Piaf, en dat betekent dat alle karakters om haar heen nauwelijks worden uitgewerkt. Een aantal van deze personages blijven daardoor nogal flets, en dat maakt ze vrij ondankbaar om te spelen. Alleen in de comedy valt er voor hen nog wat eer te behalen, zoals bij het mannenkoor bij Les Trois Cloches dat moet bewegen of bij de ordinaire onderonsjes met vriendin Mà´mone.  Ze doen wel precies wat ze moeten doen: zorgen dat De Schepper kan stralen als Piaf. Dus verdienen Gene Thomas,  Mirea Debaen, Jasmine Jaspers, Sébastien de Smet, Sven Tummeleer en Hans Royaars weldegelijk een deel van de lof die we aan Els de Schepper geven.
Het repertoire van Piaf is bijna eindeloos, maar de bekendste nummers komen in deze voorstelling uiteraard voorbij: La Vie en Rose (in het Engels, met Franse tongval), La Foule (wat we nu beter kennen met de Spaanse tekst ‘Amor de mis amores’), Milord (voor scouts vooral bekend als de kampvuurklassierer Pleecomplex en als opening van de tweede akte in deze voorstelling een meeklapnummer) en Padam Padam. Waar haar bekendste nummer ‘Non, je ne regrette rien’ in de voorstelling zit valt vooraf al wel te raden.
Piaf is een mooie voorstelling geworden, die een fraaie blik in het minder fraaie leven van de chansonnière biedt. Mooie vertolkingen van de Piaf-songs worden afgewisseld met indrukwekkende scènes. Emotioneel geraakt wordt je niet — daarvoor is de vrouw toch te apart en blijven alle andere karakters te oppervlakkig— maar door haar gebiologeerd des te meer. En wat een performance zet Els de Schepper hier neer.