Het theater waarin de show wordt opgevoerd is oorspronkelijk het thuishonk van een electronische show. Enkele jaren geleden is deze echter weggehaald, en sinds die tijd is het een theater voor familievoorstellingen. Na twee jaar lang een eigen versie van Belle en het Beest, die qua muziek niets weg had van de disneyfilm, maar qua rollen en kostuums overduidelijk wel, is het nu de beurt aan Pinocchio.
Het theater lijkt weinig veranderd sinds de electronische shows. Drie seperate podia; een grote in het midden, en twee kleintjes aan de zijkanten, voorzien van rode gordijnen.
Voordat de voorstelling begint wordt eerst een heel verhaal in het frans afgestoken. Hoewel deze taal zowiezo al niet makkelijk te volgen is zorgt het rumoer van de zaal ervoor dat het helemaal niet meer te volgen is. Het blijkt het verhaal van de show te zijn, dat voor de vele Franse bezoekers aan het park alvast wordt verteld omdat de voorstelling zelf. in het Duits, voor hen (zeker de kinderen) niet te volgen is. Hoewel het theater in het Nederlandse themagedeelte staat blijft een Nederlands verhaal achterwege.
Dan is het eindelijk zo ver; de voorstelling begint. We zien Gepetto aan het werk aan zijn nieuwste pop. Hij mijmert over een zoon. Hij valt in slaap, een fee verschijnt en tovert Pinocchio tot leven. Eerst moet hij nog zijn eigen benen eraan schroeven; dan zien we hem zijn eerste stappen maken. Onwennig, een beetje te vergelijken met de eerste stappen in de Kleine Zeemeermin, maar inclusief spagaat. Uiteraard verbaast Gepetto zich over de verplaatste pop als hij weer wakker wordt. En schrikt zich een hoedje als deze zelf blijkt te bewegen, maar al snel is hij vooral blij en doet Pinocchio een groot plezier. Hij stuurt hem naar school, met zijn laatste geldstuk om een boek te kopen.
De naieve Pinocchio wordt op weg naar school aangesproken door een sluwe vos, die het publiek ziet in een holte aan de zijkant van de zaal. Aan de andere kant het niet zo slimme hulpje, een kat. Het blijkt een restantje van de oude animatronics-show dat weer gebruikt wordt. De vos verleidt Pinocchio tot het begraven van de munt om er een geldboom te laten groeien en als hij weg is wordt de kat, die nu gewoon een mens in pak is, er op uit gestuurd de munt op te graven.
Pinocchio is teleurgesteld, maar om hem op weg te helpen stuurt de sluwe vos Pinocchio naar een poppenspeler waar hij beroemd kan worden en geld kan verdienen. Het blijkt een tiran, die hem geen cent gunt. Pinocchio ontsnapt, komt op weg naar huis een jongen tegen. Samen gaan ze naar een pretpark en veranderen langzaam in ezeltjes. Pinocchio weet nog net de lust te ontwijken en ontsnapt; zijn maatje is minder gelukkig. Dan ervaart hij dat Gepetto waarschijnlijk is verdronken. Pinocchio gaat naar zee om hem te zoeken en vind hem in de maag van een “walvis”-achtig monster. De kop van het beest vinden we op het rechterpodium, de maag in het midden. Het weerzien is ontroerend. Pinocchio weet hen beiden uit de maag de bevrijden door het aansteken van een vuur, waarbij zelfs een gedeelte van het geraamte van het beest wordt gebruikt.
De fee verschijnt en tovert Pinocchio om tot een echte jongen. Als Pinocchio dan ook uit de kop van het beest tevoorschijn komt, zien we niet meer de houtnerven op zijn gezicht. En Gepetto heeft eindelijk zijn langverwachte zoon.
De voorstelling is een show die optimaal gebruik maakt van de vrij beperkte middelen. De cast is prima. Gepetto is erg overtuigend als oude kinderloze poppenmaker. De “kinderrollen” worden door vrouwen gespeeld en zij komen hier goed mee weg. Ook de slechteriken van het stuk zijn redelijk overtuigend, hoewel de kat op het podium wel erg lomp beweegt.
Voor Duitse kinderen is het een prima voorstelling; voor de niet Duitssprekende toeschouwers wordt er erg veel in gepraat, wat, zeker als je het allemaal niet helemaal kunt volgen, een beetje gaat vervelen. Ook het aantal liedjes is nogal beperkt. Twee echte songs, waarvan er 1 aan het einde wordt herhaald, en een muzikaal stuk vind ik voor een musical toch wat minimaal. De effecten zijn leuk gedaan. Gebruik makend van de mogelijkheden uit het verleden van het theater, zoals de meerdere podia en de animatronic-balkonnetjes maar ook de schaduweffecten als de neus van Pinocchio groeit en groeit tot er een emmer aan hangt, en de rook bij de ontsnapping uit het zeebeest zijn kleine effecten die erg goed werken.
Voor Nederlandse kinderen met beperkt geduld zal de voorstelling te lang duren, anderen zullen deze half uur durende voorstelling zeker genieten. Er is duidelijk niet veel budget aan te pas gekomen, en het is ook echt een bij-show binnen het park. Dat het resultaat er mag zijn verdient derhalve bewondering.
