Pinokkio: musical met een hart

Niet alleen het plaatje is dik in orde, ook de cast is uitstekend. Waar Cees Heyne wel hoorbaar moeite heeft met onderdelen van zijn songs, speelt hij wel fantastisch de aimabele Gepetto. Zijn pijn en geluk, zijn vreugde en wanhoop; het raakt je, in de spaarzame momenten dat Gepetto ten tonele is. Nog kleiner is de rol van Blauwe Fee, vertolkt door Wieneke Remmers. Zij heeft in de Evita-jacht haar kunnen laten zien, en dat is meer dan wat ze kwijt kan in deze rol. Ze speelt de fee gewoon goed. Pinokkio is, als hij tot leven komt, echt bloed-irritant en brutaal, niet zo gek voor een gewetenloos jongetje. Vanaf de confrontatie op school ga je wel meeleven met deze pop, die continu de verkeerde keuzes maakt. Dat de vertolkster van de rol, Anne Deliën, een vrouw is stoort geen moment; Pinokkio is zeer geloofwaardig.
Ballerina Nina is het geweten van Pinokkio. Zij wordt gespeeld door Kristel Verbeke, die hiermee haar solo-musicaldebuut maakt. Ze stond met haar K3-collega's wel in twee eerdere Studio100-producties, maar in rollen die heel erg dicht bij de K3-rol liggen. Kristel speelt de ballerina zeer overtuigend. Haar spel, haar interactie, haar timing; het maakt van de Ballerina een sterk karakter. Ook vocaal is het prima voor elkaar. Mocht K3 ooit ten einde komen, dan heeft ze hier een uitstekend visitekaartje voor de carrière erna neergelegd.
Circusdirecteur Raoul is een man met problemen. De oplossing die Simon Zwiers in deze rol voor zijn problemen heeft gekozen leveren hem spijt op. De waardering voor zijn kinderen is in het circus misschien iets te weinig zichtbaar, maar verder is ook deze man een man van vlees en bloed geworden. Een man waarin we geloven.
Het ensemble verricht een goede taak, zowel zichtbaar (zoals in het dorp) als onzichtbaar (bijvoorbeeld als Trot op diverse plaatsen verschijnt). De kindergroep is heel sterk als ze de verschrikkelijke schoolkinderen spelen; je zou ze bijna de nek om willen draaien. Een ander hoogtepunt is de weeskind-circus-scène, mede door de acrobatiek. Op andere momenten geven ze de voorstelling een mooie ondersteuning.
In veel voorstellingen zijn de slechteriken de meest interessante karakters, en in deze Pinokkio is dat niet anders. Peter Thyssen was er als enige ook in de Vlaamse voorstellingenreeks al bij en herneemt dus zijn rollen als Fox en Trot. De stemwisselingen tussen beide karakters zijn fenomenaal. Naast een andere stemkleur spreekt Trot echt Vlaams, en is Fox wat meer Nederlands. Alleen bij de zang is Trot wat lastig te verstaan, met de krasse stem, Vlaams accent en de muziek erdoorheen. De comedy in de show is bij hen in ieder geval in goede handen. Vaak heel vet, en soms subtiel. Of het een bewuste knipoog was naar het feit dat Peter Thyssen tegenwoordig Samson speelt in Samson en Gert, ik vermoed van wel, maar als Trot ineens het woord Zeemonster verbastert moeten we wel heel even aan Samson denken
Verrassend was de terugkeer op het musicalpodium van icoon Bill van Dijk. Hij speelt Grimaldini geweldig en met speels gemak. Heel even heb je medelijden met de man als hij zijn jeugd bezingt, maar zodra hij hierdoor wel erg verknipt blijkt te zijn is hij toch wel een echte engerd. De elegantie van een dandy, en dan weer de woedeaanvallen; het berekenende en dan soms weer het explosieve; hij speelt het zeer overtuigend. De flair waarmee hij al "Toveren" zingend opkomt, de wijze waarop hij wegkomt met een opmerking "Ich habe es nicht gewusst" als hij gepakt is; de man is een grootheid.

De show heeft eigenlijk maar weinig minpuntjes. Datgene wat het meeste opviel werd veroorzaakt door menselijke fouten in de waan van de dag. Een microfoon die niet open stond maar wel open had moeten staan, een test die we juist niet mochten horen was wel hoorbaar, een van de microfoons die zorgde voor nogal wat contact, zodat er hinderlijke tikjes te horen waren . En het licht in één van de ogen van de walvis was pas laat gevonden. Een volgende voorstelling is dit ongetwijfeld beter en anders.
Waar de balans ook niet helemaal goed is getroffen lijkt bij de publieksinteractie met de zaal; momenten dus waarop een acteur een reactie van het publiek vraagt. Het zijn er, zeker aan het begin, wel wat veel, en als het een heel stuk later weer een keer gebeurt, door Nina, word je even uit de boeiende voorstelling gerukt.
Ook in het verhaal zitten wat inconsequenties. Vooral als het op een moment na een serie leugens wel heel lang duurt voordat de neus van Pinokkio gaat groeien voel je een vlaag van onrust door de zaal gaan.

Pinokkio is een kindervoorstelling in opzet. Waar er bij familievoorstellingen vaak ook nog grappen in zitten voor volwassenen, is dat bij deze show nauwelijks het geval. Toch is de show ook voor volwassenen geslaagd. Vanwege het visuele, vanwege de puike acteerprestaties, en omdat het verhaal je toch weet mee te slepen. Een heerlijke voorstelling dus, die naar meer smaakt. Nederland mag blij zijn dat Studio 100 de focus naar Nederland heeft verlegd.