Er worden in Nederland met enige regelmaat producties uitgebracht waar de liefde van afdruipt. Geen snelle winstpakker door het maken van een gegarandeerde hit, maar mensen die staan voor wat ze maken. Ook Pjotr de musical valt in deze categorie.
Pjotr de musical is gebaseerd op het autobiografische kinderboek, Hallo, wie ben jij? Ik ben Pjotr” geschreven door Peter Bresser, die ook bij de musical zelf nauw is betrokken. Het team wat de voorstelling maakte is ook behoorlijk compact. Zo spelen scriptschrijvers Sophie van Hoytema en Erik van der Luijt in de voorstelling mee, en is de muziek ook weer van Erik van der Luijt. Alleen regisseur Michaël van Buuren zien we niet terug op het podium.
In de musical maken we kennis met Pjotr, gespeeld door Sophie van Hoytema. Hij is net verhuisd en maakt kennis met een wel heel vreemde buurman. Hij heeft een haardos waar een vogel in zou kunnen nestelen, en doet een vieze dweil om als slabbetje. Die is wel nodig, want het eten van de chocoladevla uit een grote pollepel gaat niet zonder morsen. Maar de verhuizing is niet het enige wat Pjotr voor zijn kiezen krijgt. Vader, continu bellend, verlaat het huis, want hij is op iemand anders verliefd geworden. Zijn “secreet-aresse” die zich tante wil laten noemen, zo benoemd Pjotr het. En alsof dat allemaal niet genoeg is blijkt het feit dat hij blond is en de rest van de familie een zwarte haarkleur heeft tot een bekentenis te leiden. Hij is geadopteerd. Hebben we alles dan nu gehad, zou je denken. Nee, er zit nog een verandering voor Pjotr in de voorstelling, waar hij niet om staat te juichen.
Je zou kunnen denken dat het een zwaarmoedige voorstelling wordt, maar dat is zeker niet het geval. Hoewel hij zeker momenten van verdriet heeft (waarbij hij troost zoekt bij zijn konijn) is hij geen depressief geval. Er gebeuren bovendien ook een aantal leuke dingen, en bovenal wordt alles met een zekere humoristische twist gebracht. Bij het brengen van het scheidingsnieuws krijgt Pjotr bijvoorbeeld cola, wat hij normaal nooit krijgt. Als het adoptie-nieuws wordt gebracht wordt hem weer gevraagd wat hij wil drinken. “O nee, geen cola”
De cast van vier heeft er zin in. Rocco van Loenen is een geestige, vreemde, maar zeer betrokken buurman. Erik van der Luijt speelt meerdere rollen, waarvan de onderwijzer de sterkste is. Deze man luistert totaal niet, en laat dat duidelijk merken. Zijn verhandeling over het opstel, wat eindigt in een persoonlijke frustratie is zeer geestig. Het jongetje Pjotr wordt gespeeld door Sophie van Hoytema. Ze doet het overtuigend; we zitten zeker niet naar een meisje te kijken, en weet de emoties van het kind op geloofwaardige wijze op het publiek over te brengen. Yvonne van der Eerenbeemd is mooi als vriendinnetje Anna, maar magistraal als de moeder van Pjotr. Overdramatisch bij de scheiding, en toch de hele voorstelling een overtuigende liefhebbende moeder, die het soms ook niet allemaal weet. Een prachtige zangstem zorgt ervoor dat haar liedjes extra kracht krijgen, waar met name de heren vocaal wat achterblijven.
De voorstelling heeft alles wat een jeugdvoorstelling nodig heeft. Na een kort stroef begin is de zaal al snel los, en zijn er twee succesvolle momenten van interactie met het publiek. Er zijn een paar fraai uitziende scènes als het moment dat Pjotr een omhaal doet (in slow motion) en als Pjotr met een “levende” kip naar huis loopt. Naast inhoudelijke zijn er visuele grappen; de onderbroeken aan de waslijn, waarbij de ene weer loskomt als de andere wordt vastgezet. Woordgrapjes, wat begint met I-phone en Ipod, gaat via I-kel (de papa van Pjotr) naar een lang aai-vervolg.
Decor is er niet zo veel; de schutting waar de buurman overheen kijkt,en waar onderin het konijnenhok van snuffel zit is het belangrijkste decorstuk. Verder worden er tekeningen uit de boeken geprojecteerd. De huizen van Pjotr en de buurman, het interieur, maar ook een plattegrond als Pjotr boodschappen gaat doen, of de foto’s uit het familiealbum dat een paar keer in de voorstelling terugkomt.
De voorstelling heeft voor elk wat wils. Niet al te oude kinderen zullen vooral met Pjotr meeleven, voor de ouderen zijn de herkenbaarheid en de schijnbaar terloopse grappige opmerkingen de belangrijkste redenen om er ook van te kunnen genieten. Nadeel aan de voorstelling is dat niet één verhaal wordt verteld; een echte rode draad mist. We zijn getuige van een stukje uit het leven van Pjotr, waarin natuurlijk van alles gebeurt. Er is uiteraard wel een happy end.
Na de voorstelling was er een cheque van ruim duizend euro voor SOS kinderdorpen. Per verkocht boek is 75 cent gereserveerd voor deze stichting. Met het adoptiethema in het achterhoofd een mooi doel. Tevens werd het tweede Pjotr-boek officieel gelanceerd. Pjotr gaat op vakantie naar Rome en ervaart hoe het is om gepest te worden. Maar de vreemde buurman helpt hem er wat aan te doen.
