Dat de voorstelling is gebaseerd op een boek van Anne MG Schmidt zal bekend zijn; de bijbehorende illustraties van Fiep Westendorp zijn waarschijnlijk net zo bekend. Bij de voorstelling van Pluk Redt De Dieren is duidelijk gepoogd de afbeeldingen uit het boek zo veel mogelijk na te maken. Het decor bestaat uit een zwart-wit prentenboek in deen typische stijl, met kleine kleuraccenten waar nodig (of soms, waar leuk), die wat af lijkt te wijken van de illustraties uit de boeken, maar de kostuums zijn dan weer precies zo gemaakt dat de spelers wel sprekend lijken op de illustratie-figuren. Het maakt de kostuums niet echt mooi, maar wel buitengewoon passend.
Nog voor de voorstelling begint worden de bezoekers opgewacht door een aantal spelers. Meneer Pen en de Majoor delen kleurplaten uit aan de allerjongsten en de wat ouderen en dus ook de ouders krijgen een leeg vel papier. Hier moet “even” een dier op worden getekend.
Veel kinderen gaan er volledig in op, een aantal ouders doet vrolijk mee, en zo wordt het rumoer zowaar wat minder van de kinderen, die door de intocht van Sinterklaas een half uur eerder erg druk zijn. Waar de tekeningen precies voor zijn laat zich nog even raden, hoewel een verband met de titel van de voorstelling wel erg voor de hand ligt.
Bij het openen van de zaaldeuren blijkt het publiek te zijn beland bij het verjaardagsfeestje van Aagje, dit tot grote ontsteltenis van mevrouw Helderder, die zoveel gasten als een regelrechte bedreiging ziet van haar propere huisje. Als dan ook nog eens een onverwachte gast opduikt in de vorm van Spijtebijt, wat leidt tot ruzie en een beet in de neus van mevrouw Helderder zijn de poppen aan het dansen.
Spijtebijt blijkt opgevoed te zijn door beren en ze blijkt het bijten ook niet af te leren. Als de berenouders dan ook nog eens op de stoep staan zijn er verwikkelingen te over en krijgen we onder andere te maken met een vreemde portier en een minstens even vreemde Weerman. Een bizar verhaal, waarin de keuze van Spijtebijt tussen haar oude (bere)ouders en tante Pleeg, haar nieuwe ouder een centrale rol speelt.
De voorstelling heeft dus eigenlijk maar één verhaallijn. Toch geeft het de spelers ruimschoots gelegenheid voor humoristische momenten, die soms binnen het verhaal passen, en soms op de achtergrond gebeuren. Een mooi moment is als de twee beren met een mes in de ene en een boterham in de andere uit de keuken komen. Een visueel grapje waar niet de nadruk op wordt gelegd. (Helaas vond een papa naast me het wel nodig om het kinderliedje aan zijn dochter voor te zingen).
De liedjes uit de ‘Pluk redt de dieren’ zijn aardig, maar niet heel bijzonder. Het klinkt aardig, maar er zijn geen songs die echt blijven hangen, op het reddingslied “Pluk gaat de dieren redden”. Meestal zijn ze verhalend van opzet, wat zowel het onthouden als het meezingen lastig maakt. Ze passen echter prima in het verhaal.
Afgelopen musicalawards werden velen verrast door de nominatie voor Marijn Klaver voor zijn rol in deze productie, die toen nog maar net liep. Hij speelt Pluk echter zeer geloofwaardig en verdient de eer dus volledig. Zonder zijn stem te forceren of opvallend te verdraaien klinkt hij jong, en zijn jeugdige emoties komen oprecht over. De andere hoofdrollen zijn allemaal wat dikker aangezet. Aagje (Floor van Randwijk) is een echt ‘meisje’ en Spijtebijt (Kim van Zeben) een beest van een joch.
De andere spelers hebben meerdere rollen. Joanna Swaan speelt mevrouw Helderder en tante Pleeg en zet hiermee knap twee totaal verschillende personages neer. Hetzelfde kan worden gezegd van Wil van der Meer, die meneer Pen en de weerman speelt. Rein Hofman kan zich uitleven op nog meer rollen, al is die van het zeurderige, maar aandoenlijke portiertje de meest dankbare.
Pluk is een voorstelling voor jonge kinderen, en gezien de reacties van de zaal een geslaagde voorstelling. Ook de voorleesouders komen ruim aan hun trekken door een feest van herkenning in deze met liefde gemaakte musical.
