Twee jaar geleden zat ik ook bij Scrooge, toen als één van de dertig bezoekers tijdens een try-out. Dat we zo lang zouden moeten wachten voordat deze voorstelling voor een volle zaal te zien zou zijn, had niemand verwacht. Vorig jaar was er een cast die helemaal niet voor publiek speelde, en in de cast van nu is alleen Scrooge dezelfde acteur als bij de eerste voorstelling.
Deels komt dit omdat een belangrijk aandeel is weggelegd voor Wilminks Kweek, die jaarlijks wisselt. Dit is een groep jonge acteurs die al ervaring of opleiding hebben, maar zich willen verbreden of verdiepen. Zij zijn betrokken bij een groot aantal regionale producties die vanuit het Wilmink Theater worden gemaakt. We zien een aantal van hen schitteren in rollen die hen de kans geven, terwijl de anderen zorgen voor de solide basis.
Charles Dickens’ tijdloze kerstverhaal blijft (film- en) theatermakers inspireren. Het verhaal voelt ook tijdloos. Hoewel veel mensen nu ook weer moeilijk rondkomen, is de situatie niet meer zo erg als in Dickens’ tijd. Maar voorbeelden van gewetenloze geldwolven zijn er natuurlijk nog steeds.
Net als bij vorige kerstproducties heeft de zaal niet een traditionele theateropstelling. Het (hoofd)podium is nog steeds wel een belangrijke plek, maar met een grote catwalk dwars door de zaal is er ook een midden-podium, waar belangrijke scenes zich afspelen. Het publiek zit op de ring in vaste stoelen, terwijl dichter op het podium ook rijen stoelen zijn geplaatst. Een opstelling die, ondanks de grootte van de zaal, toch een knus gevoel geeft. Maar het is de voorstelling zelf die je alle emoties geeft die theater je zou moeten en kunnen geven. Grote en kleine grappen, ontroering en warmte. De voorstelling is duidelijk met liefde gemaakt en knap geënsceneerd, en wordt met liefde en enthousiasme gespeeld.
Finn Poncin speelt Ebeneezer Scrooge. In het begin is hij inderdaad die gevoelloze hufter, die met niemand wat te maken wil hebben. Het begint al meteen goed als hij een klein kind dat (inderdaad ongelofelijk vals) accordeon speelt geen geld wil geven voor les, en tegen hem tekeer gaat. Of de extra boete die hij rekent voor de papverkoper die een dag extra vraagt voor de aflossing van zijn schuld. Natuurlijk mag zijn klerk niet nog een blok hout op het vuur gooien voor een beetje warmte, en moet deze Bob Cratchitt zijn dankbaarheid voor de vrije Kerstdag tonen door de volgende dag een uur eerder te komen. Als hij dan ook nog eens neef Freddy de deur wijst als deze hem uitnodigt, lijkt er werkelijk geen hoop meer voor deze man. Want in de vertolking van Levi Vos moet je wel van hem houden.
We weten waarschijnlijk allemaal wel hoe het verder gaat. Een bezoek van de geest van zijn voormalig partner Marley kondigt drie geesten aan, die hem terugbrengen naar zijn eigen verleden, het heden van de mensen om hem heen en de toekomst. Misschien wat eerder dan in andere versies zien we toch weer wat liefde terugkomen in Scrooge, al wordt hij door de geesten keihard gepakt op zijn woorden over huwelijk, armoede en overbevolking.
Naast Finn Poncin telt de cast nog twee ‘gastacteurs. Ruben Brinkman speelt Fezziwig, de eerste werkgever van Scrooge en een optimistische vrolijke snuiter. Daarnaast is hij als de tweede geest ook een merkwaardig personage: maf, maar uiteraard met een serieuze boodschap. Xander van Vledder mag zich uitleven in drie verschillende rollen: de best creepy geest van Marley, de familieman Bob Cratchitt, en Dick, een Scrooges collega uit de Fezziwig-tijd. Zijn miskleun bij Fezziwigs dochter (ze heeft een oogje op Ebeneezer) is extra grappig, omdat hij dit met een Twents accent doet.
De andere rollen zijn dus voor Wilminks Kweek. De meest opvallende rollen zijn voor drie dames. Naast Levi Vos zetten ook Isabel Diafera en Iris Verhoek mooie rollen neer als de vrouwen die ooit van Scrooge hielden: zijn zus Fanny en zijn beoogde echtgenote Isabelle Fezziwig. Een groter contrast tussen hen en mrs Cratchitt is nauwelijks mogelijk: ze heeft haar hart op haar tong, en begrijpelijk een bloedhekel aan Scrooge. Britt van der Lans weet zich wel raad met de rol van deze powervrouw. Er spelen ook een aantal kinderen mee, die onder andere de klas van Scrooge in zijn vroege jeugd spelen, of de kinderschare in huize Cratchitt. Ook dansen ze soms mee, wat voor de nodige vertedering zorgt. Dat lukt Jori als kleine Ebeneezer zeker, als eenzaam jongetje met zijn speelgoedpapegaai. Dat Tiny Tim een belangrijke rol speelt in het verhaal, weet iedereen natuurlijk, en de uitvoering van Noortje als deze invalide dochter van Bob maakt dat heel geloofwaardig. Ze speelt de rol heel mooi.
Hoewel de voorstelling Scrooge heet, had A Christmas Carol als titel zeker niet misstaan. Door de hele voorstelling heen spelen de klassieke kerstliedjes een belangrijke rol. Ze worden live gespeeld en gezongen als je de zaal in komt, door het orkest en de kweek, die beiden dan nog midden in de zaal staan. De opening van de voorstelling is zelfs de voortzetting van een bekende oude Carol. Ook in de voorstelling komen ze terug, soms met tekst, soms alleen als melodie. Daarnaast zijn er ook nieuwe liedjes in deze voorstelling. Hoewel er geen neerstortende kandelaar, landende helikopter of ontvouwende barricade in de voorstelling zit, kent het decor weldegelijk enkele leuke verrassingen. De haard van Scrooges kantoor noch de klok blijken helemaal te zijn wat ze lijken.
Hoewel de ontvangst goed geregeld is – er staat bijvoorbeeld een bekertje chocolademelk of glühwein klaar – blijkt de ‘vrije zit’ toch voor een wat minder ontspannen gedrag van het publiek te zorgen. In plaats van wachten op instructies ontstaan er al snel rijen bij de toegangsdeuren. Er is zelfs een enkeling die langs de rij door de gesloten deuren naar binnen loopt, ‘want dat doen ze aan de andere kant ook al’. Uiteraard werd ze weer terug de zaal uit gestuurd. Het devies is dus vooral: wacht de instructies af, dan mis je het minst. Dan heb je bijvoorbeeld ook de grootste kans nog een gratis oliebol te scoren.
Wie wil genieten van een mooie musicalversie van dit bekende verhaal, met een lekkere warme drank vooraf en een warm gevoel tijdens en na de voorstelling, kan nog tot en met 1 januari terecht in het Muziekcentrum van Enschede.
