Er heerst donderdag een opgewonden sfeer in en rond het Victoria Palace Theatre. Fans die een kaartje voor de première hebben weten te bemachtigen, klonteren al vroeg zenuwachtig samen rond de rode loper, gespannen wachtend op wat komen gaat. De zaal gaat uitzonderlijk vroeg open, waarschijnlijk omdat het bijzondere ticketloze toegangssysteem via de creditcard gewoonweg meer tijd vergt.
Als om 19.00u de zaallichten doven gieren de spanningen door het theater. Om vrijwel meteen daarna over te gaan in een uitzinnige ontlading van gejuich en applaus: Alexander Hamilton heeft zich zojuist geïntroduceerd; Alexander Hamilton is daarmee direct een showstopper, gevolgd door het machtige My shot, ook al zo’n favoriet van het publiek. Wat zich hier voltrekt is overweldigend te noemen. Hamilton is voor de pauze werkelijk een wervelwind, een aaneenschakeling van krachtige songs in voor musical vernieuwende stijlen; We horen voornamelijk rap, hip hop, R&B. Muziek die perfect pas bij de revolutie die zich op het podium afspeelt. Zelfs voor hen die niet veel affiniteit hebben met deze muziek, wordt de kwaliteit en kracht ervan duidelijk. Teksten zijn als poëzie. De aanwezigen zijn getuige van Amerikaanse geschiedenisles op rijm, waarbij de woorden dansen op de tonen van de muziek. De choreografieën zijn super strak, qua dans is het ongekend energiek. Visueel is het ingetogen mooi. Het sounddesign is geweldig, nagenoeg alles is uitstekend verstaanbaar. Na de pauze, wanneer het gehalte drama toeneemt, wordt er wat tempo teruggenomen en bevat de score meer toegankelijke songs en zelfs enkele ballads.
Dan de al genoemde geschiedenisles. De musical Hamilton handelt over Alexander Hamilton, die eind 18e eeuw vanuit een op het oog kansloze achterstandspositie als jonge arme immigrant uit het Caribisch gebied voor studie doeleinden naar Amerika reist en zich daar, vol van ambitie (“and there’s a million things I haven’t done but just you wait, just you wait”) op onwaarschijnlijke wijze ontwikkelt tot een van de ‘Founding Fathers’ van Amerika. Als beginnend soldaat aan het front in de onafhankelijkheidsoorlog tegen de Britten blijven Hamiltons grote skills niet onopgemerkt en hij wordt al snel rechterhand van legercommandant en latere eerste Amerikaanse president George Washington, onder wiens leiding hij later Minister van Financiën wordt. Hamilton gelooft in een sterke centrale Amerikaanse staat, gericht op handel, en heeft weinig op met landbouw en platteland waar nog volop sprake is van slavernij, een standpunt waar hij in de landelijk gelegen staten de nodige vijanden mee krijgt. Hamilton is verder ook een van de grondleggers van de Grondwet en het kapitalistische systeem. Maar hoge bomen vangen veel wind en Hamilton raakt via complicaties in zijn liefdesleven verstrikt in een politiek wespennest. Een schandaal doemt op en het succes en de onaantastbaarheid van Hamilton blijken fragiel. Hamiltons laatste ontmoeting met zijn rivaal Aaron Burr, vicepresident en ooit zijn vriend, blijkt een beslissend moment in zijn leven te zijn…
De cast van Hamilton is uitstekend. Alexander Hamilton wordt gespeeld door de relatief onervaren Jamael Westman. Westman is charismatisch en ‘zijn’ Hamilton is zelfverzekerd, ambitieus en beheerst, al is Westman - wellicht door de première stress — soms wat te statisch voor een man met zoveel ambitie en dadendrang. Hij beschikt over een mooie stem en vindt zijn eigen weg in de zangpartijen, zonder ergens moeite te doen om het stemgeluid van ‘die andere’ Hamilton, Lin-Manuel Miranda, na te bootsen.
Aaron Burr, Hamiltons vriend en latere vijand en tevens verteller van het verhaal, wordt gespeeld door Giles Terera. Terera laat sterk spel zien, heeft een krachtige uitstraling en neemt het publiek overtuigend mee in de ontwikkeling van zijn kantelende relatie met Hamilton. Terera’s hoogtepunt is The Room Where It Happens, al heeft hij wel een wat slissend stemgeluid waar je even aan moet wennen.
Hamiltons vrouw Eliza Schuyler wordt gespeeld door Rachelle Ann Go. Zij beschikt over een krachtige, soms wat schelle stem en laat goed emotierijk spel zien, dat soms even doet terugdenken aan haar dramatische rol als Fantine in Les Miserables. Samen met Rachel John (Angelica) en Christina Allado (Peggy) vormt zij de Schuyler Sisters, die zoals onze Frans na zijn bezoek aan de productie in Hollywood al schreef, met The Schuyler Sisters voor een Destiny’s Child sound zorgen. Bij hun opkomst, zeer enthousiast ontvangen door de fans, gaan de gedachten toch ook even naar de opvallende wijze waarop Disney dergelijke karakters doorgaans introduceert in haar films. Je vraagt je af waar Miranda zijn inspiratie allemaal vandaan gehaald heeft.
King George III, gespeeld door Michael Jibson, zorgt voor de broodnodige verlichting in dit toch wel pittige politiek historische verhaal. Zijn teksten, spel en solonummers zijn pure satire en uitermate geestig vertolkt. Waar de Britse koning, onder wiens leiding Engeland de controle over de Amerikaanse koloniën verloor, in Amerika met boegeroep werd ontvangen, kunnen de Britten er vanavond hartelijk om lachen; een sterk staaltje zelfspot.
Tenslotte terug naar de vraag of Hamilton de ontstane hype rechtvaardigt. Wat onze Mark betreft zeker wel. Hamilton is een theaterspektakel dat je moet ervaren, waar het indrukwekkende verhaal van Hamiltons rol in de Amerikaanse geschiedenis en voor musical vernieuwende muziekstijlen perfect samengaan, waar de hip hop de strijd van de revolutie perfect ondersteunt en de meer toegankelijke songs voor zowel verlichting als drama zorgen; Met geweldige dans en ballet elementen in super strakke choreografieën waarbij werkelijk alles perfect in elkaar past; Uitgevoerd door een uitermate getalenteerde multiraciale cast.
Hamilton is tevens een hartverwarmende positieve boodschap in het immigratie vraagstuk, al zullen aanhangers van rechts in dit Trump tijdperk daar heel anders over denken. “Immigrants, we get the job done” is een oneliner die veel applaus ontlokt tijdens de voorstelling. De musical zou voor immigranten een inspiratiebron kunnen zijn, niet alleen vanwege het verhaal maar ook door de uitvoering door de voornamelijk gekleurde cast. Door de hoge toegangsprijzen van Hamilton blijkt het publiek tot op heden echter minder divers te zijn dan gehoopt. Dat is wel een puntje van kritiek rond een verder terecht bejubelde voorstelling.
