Waitress vertelt het verhaal van de sympathieke Jenna, als serveerster werkzaam in Joe’s Pie Diner, zo’n typisch Amerikaans wegrestaurant. Jenna is ongelukkig in de liefde. Ze is getrouwd met Earl, een enorm arrogante lomperik die ook nog eens gewelddadig is. Jenna zou Earl graag verlaten, maar heeft daarvoor niet de financiële mogelijkheden. Als uitvlucht voor haar liefdeloze huwelijk focust ze zich op haar grote talent, het bakken van taarten. Tientallen creaties van haar staan op de menukaart. Voor Jenna bestaat een taart uit veel meer dan louter de basis ingrediënten suiker, boter en meel. Ze leerde het bakken van haar moeder, ook al slachtoffer van huiselijk geweld. Jenna verwerkt feitelijk haar leven — gebeurtenissen, herinneringen en emoties - in de taarten en velen dragen dan ook een naam die daarnaar verwijst.
Als Jenna zwanger blijkt van Earl, is ze de wanhoop nabij. Het is niet dat ze helemaal afwijzend tegenover kinderen staat, maar blij is ze niet en een baby met opvoeden met Earl? Dat lijkt al helemaal geen goed idee. Gelukkig krijgt Jenna op haar werk steun van Becky en Dawn, collega serveersters maar bovenal vriendinnen. De drie delen lief en leed.
Als Jenna door restaurant eigenaar Joe, die haar privé situatie haarfijn doorheeft, wordt getipt voor een bakwedstrijd met een eerste prijs van 20.000 dollar, ziet Jenna hierin een gedroomde mogelijkheid om Earl te ontvluchten en een nieuw bestaan op te bouwen.
Ondertussen vordert Jenna’s zwangerschap. Als ze voor het eerst op controle moet neemt Jenna een taart mee voor haar gynaecoloog. Die blijkt inmiddels met pensioen, en een zekere dr. Pomatter is haar nieuwe gynaecoloog. De ontmoeting verloopt tamelijk curieus en al snel is overduidelijk: ‘Love is in the air’. Voor Jenna het weet is sprake van een onmogelijke, passionele affaire met een getrouwde dokter. Maar hoe moet ze nu verder? Verliefd op een getrouwde dokter, zelf verbonden aan een man voor wie ze doodsbang is en tenslotte ook nog eens in verwachting. Jenna staat voor een belangrijk kruispunt in haar leven. Blijft ze bij Earl met alle gevolgen van dien, gaat ze vol voor de onmogelijke romance met dr. Pomatter of kiest ze onvoorwaardelijk voor haar baby? In haar zoektocht naar de juiste richting blijkt Jenna sterker dan gedacht….
Jenna wordt gespeeld door de magistrale Katherine McPhee, die de rol ook al op Broadway speelde. Verder is McPhee vooral bekend van de hitserie Smash. McPhee’s spel oogt natuurlijk en zorgt ervoor dat je al heel snel van Jenna gaat houden. McPhee heeft ergens een wat melancholisch trekje in haar voorkomen en dat lijkt uitstekend van pas te komen in deze rol. Ze laat op fraaie wijze de levensloop zien van de kwetsbare Jenna, de sympatieke vrouw die geestelijk, lichamelijk en financieel zo klein gehouden wordt door haar vreselijke echtgenoot (uitstekend gespeeld door Peter Hannah) maar uiteindelijk de regie over haar leven lijkt te heroveren. Een doorzetter, een vechter die je een beter leven gunt. McPhee neemt haar publiek op het oog moeiteloos mee in de emotionele rollercoaster die Jenna ondergaat. Haar affaire met de getrouwde dr. Pomatter mag dan niet netjes of verstandig zijn, McPhee maakt hem meer dan begrijpelijk.
Vocaal zit het ook meer dan snor bij McPhee, die de heerlijke, catchy score van Sara Bareilles fantastisch weg zingt. Met als absolute hoogtepunten het krachtige Bad Idea, het duet met dr. Pomatter, en het emotionele She Used to Be Mine, dat een echte showstopper blijkt te zijn.
Dawn wordt gespeeld door Laura Baldwin. Die dat met verve doet. Dawn is een verlegen nerderig typje, sullig en onervaren op liefdesgebied. Alleen al door haar fysiek zet Baldwin de rol van Dawn geloofwaardig neer. Baldwin blijkt over veel komisch talent en een goed gevoel voor timing te beschikken. Haar first date met Ogie, gespeeld door Jack McBrayer, is hilarisch. McBrayer heeft de lachers overigens ook direct op zijn hand door supernerd Ogie lekker overdreven, inclusief mr. Bean trekjes, te spelen. Het is jammer dat goed merkbaar is dat McBrayer vooral acteur is en geen geoefend zanger, want zijn op zich al niet zo indrukwekkende zangstem blijkt na weken van try-outs op de première al behoorlijk aan gort te zijn gezongen. En dat blijft niet onopgemerkt als je in twee songs behoorlijk aan de bak moet.
Becky, gespeeld door Marisha Wallace (Dreamgirls), is de tegenpool van Jenna en Dawn. Becky is assertief, wantrouwend, onafhankelijk en grof in de mond. Een vrouw waar niet mee te spotten lijkt, al komt het gerommel in de keuken met de chagrijnige bedrijfsleider Cal (Stephen Leask) wat dat betreft wel een beetje onverwacht. Wallace heeft een uitermate geschikte fysiek en uitstraling voor deze rol. En wat een stem. I didn’t Plan it is de krachtige song die Wallace op het lijf is geschreven.
Tenslotte David Hunter (Once, Kinky Boots) als dr Pomatter. Een woord: Fantastisch. Alles wat Hunter doet klopt. Over ieder detail van zijn spel lijkt te zijn nagedacht. Hunter’s dr. Pomatter is nerveus, onhandig, sympathiek en ontzettend charmant. Het is niet gek dat Jenna door deze dokter hoteldebotel raakt en zijn scheve schaats - dr. Pomatter is immers keurig getrouwd - lijkt er niet toe te doen. Je gunt de twee gewoon een gelukkig samenzijn, hoe onmogelijk ook. De enorme chemistry tussen Hunter en McPhee, die het Adelphi Theatre doet vonken, maakt de intense verhouding een genot om naar te kijken.
Hunter beschikt over een prachtige stem, die fijn kleurt bij de muziek. You Matter to Me klinkt ontroerend mooi en Bad Idea, al eerder genoemd als een hoogtepunt, is een krachtig, passioneel duet met McPhee.
Waitress is ondanks een behoorlijke vleug ellende en verdriet uiteindelijk een hartverwarmende feelgood musical met een hoopgevende boodschap. Jenna laat zien dat met een sterke geest, doorzettingsvermogen, durf en een tikkie geluk een treurige en uitzichtloze situatie kan veranderen in een gelukkiger leven, waarin je zelf weer de regie hebt. Wie goed doet, goed ontmoet. Het is Jenna meer dan gegund.
