Eskimo’s leggen hun bejaarden toch ook op een ijsschots? — DAPA Musical artist year 2
Het lijkt een ernstige voorstelling te gaan worden, als we in een conversatie vallen tussen moeder en dochter. Moeder is ziek en wil sterven, haar dochter wil haar niet zomaar opgeven. Maar uiteindelijk houdt de voorstelling ons vooral een spiegel voor. Een spiegel waarin de absurditeiten van de hedendaagse maatschappij te zien zijn.
Want niet alleen moeder wil op eigen voorwaarden sterven, ook een bultrug kiest ervoor dat te doen, op het strand van Texel. Een bultrug die kan praten met de eerdergenoemde dochter, en later ook met moeder, al zijn de walvisgeluiden natuurlijk het meest komisch. Maar de ernstigere gesprekken worden overschaduwd door de kermis die het aanspoelen van de ‘vis’ , die inmiddels Johannes is gedoopt, oplevert. Mensen die er meteen handel in zien, met souvenirs. Mensen die het beste met Johannes voor hebben, en dus ruziën om wie het beest mag redden. Mensen die denken te weten wat het wil, al is dat natuurlijk een schril contrast met de werkelijke gevoelens. Een kort geding, de burgemeester moet eraan te pas komen, maar, zoals we ons waarschijnlijk nog wel herinneren, uiteindelijk tevergeefs.
De idiote reactie van het Nederlandse volk op dit soort incidenten blijkt een prima basis voor een voorstelling. De tekenen des tijds, zoals stille tochten of de toon van reacties op twitter of andere sociale media, zijn er mooi in verwerkt.
De personages, zoals de dame van Pieterburen, of de Yomanda-achtige, zijn heel herkenbaar, uitgezonderd natuurlijk de bultrug, die een wel heel menselijke invulling heeft gekregen. De comedy heeft de overhand, en is goed. De meer absurdere dingen blijven daarbij hangen. De opmerking als het gaat over een leuke vent voor de dochter, dat dat toch wat moeilijk wordt in een cast met alleen vrouwen, of de uitvoering van het waterstraaltje van de bultrug bijvoorbeeld. De echt dramatische inhoud heeft net te weinig ruimte om echt voor beroering te zorgen.
De melodieën van de liedjes zijn geleend uit bestaand musicalrepertoire zoals Hairspray (You can’t stop the beat) en The Sound of Music (How do you solve a problem like Maria), maar bestaat ook uit de Nederlandse pop en luisterliedjes. (o.a. Als het golft van de Dijk, Opa’s honderdste verjaardag van Don Quishocking, Laat me (vivre) van Ramses Shaffy en Vluchten kan niet meer van Frank Halsema en Jenny Arean).
Er komt geen Eskimo voor in de voorstelling, maar de titel staat natuurlijk voor de manier waarop we met oud worden en sterven omgaan. De voorstelling is geslaagd, de uitvoering door de tweedejaars uitstekend.
Piëta — DAPA Musical Artis Year 3
De meeste musicals zijn rechttoe-rechtaan: het vertellen van een verhaal door spel, liedjes en gesproken tekst, en dat zo duidelijk mogelijk proberen over te brengen. Piëta is er niet eentje in die categorie. .Het is een voorstelling vol beweging, in bizarre kostuums, waarin we in het verhaal fragmenten uit de rockopera Tommy herkennen. En dat is weer niet zo vreemd voor een voorstelling die wordt aangekondigd als “De RockOpera Tommy van de legendarische rockgroep The Who uitgevoerd als een absurd religieuze LSD-trip.”
Bij aanvang in de voorstelling wanen we ons in een inrichting, en dan een van het soort: als je niet gek bent, word je het er wel, dankzij het megafoongebruik. Mannen in witte jassen, mensen met doeken over hun hoofd, en een kerel in een rolstoel. Een rij oranje stoelen versterkt het ‘ziekenhuiseffect’. Maar dan verdwijnen de jassen, en blijken drie van de heren gekleed in een zwart broekje, omhuld met een netstructuur, en met streepjescodes op hun rug. Het heeft iets SM-achtigs, iets wat in de voorstelling zelf alleen nog maar wordt versterkt. De vierde heeft een soortgelijk kostuum in wit, en bevindt zich binnen een door plastic omhuld steigerdeel. Onder de doeken blijken zich duivelin-achtige vrouwen te bevinden, in verband gewikkeld, en met angstaanjagende grime en roze hairextensions. Zonder concrete hulpmiddelen volgt een voorstelling met dans en beweging. Ook de stoelen worden regelmatig gebruikt, al is doorgaans niet helder wat er nu precies mee wordt bedoeld. Kenners van Tommy zullen delen van het verhaal herkennen. De geboorte (met het doorbreken van de plasticfolie), de aanranding door oom Ernie, maar dit is vooral een nieuwe interpretatie, of misschien wel, een voorstelling die het publiek laat interpreteren.
De voorstelling is vooral een lust voor oog, en meestal oor, zonder dat het je raakt. Daarvoor zijn de beelden te abstract en de karakters te vaag. Vooral bij de wat hogere tonen klinkt het goed. De Gypsy is hier een goed voorbeeld van. De heren klinken goed bij dit rockrepertoire, en de samenzang klinkt lekker. Dat de groep toch vooral uit vrouwen bestaat, maakt dat de nummers net even anders klinken dan we gewend zijn. Minder goed is de verstaanbaarheid, en de soms wel heel erg Nederlandse tongval.
Piëta is een bijzondere voorstelling, met religieuze symboliek (het Rio-Jezusbeeld), SM-achtige beelden als kerels als hondjes worden meegesleurd en een groep die zich als een bende vampiers op een slachtoffer stort. Een voorstelling die misschien niet iedereen zal bekoren, maar bijzonder is deze zeker wel.
Beide voorstellingen zijn vanavond 3 juli nog te zien in het Stadstheater van Zoetermeer.
