Na het succes van Dolfje Weerwolfje komt Event Team dit jaar met het sprookje Roodkapje. De voorstelling, op basis van de Nederlandse Van Hoorne entertainment-productie, werd door hen al eerder op de planken gezet. Maar inmiddels is de tour groter dan destijds, en is ook het aandeel professionals in de cast stevig gegroeid.
Het sprookje mag bekend zijn: Roodkapje gaat het bos in om lekkere dingen naar haar zieke oma te brengen, komt een wolf tegen, die zich vervolgens haast naar het huis van oma, om haar en Roodkapje op te eten. En was de jager niet gekomen, waren ze beiden in de maag van de wolf verteerd. Deze Roodkapje is beduidend lieflijker, met een dosis romantiek en humor. Roodkapje heeft het maar druk met het doen van klusjes voor haar moeder. Dat de jonge Benjamin, die jager wil worden, een oogje op haar heeft, heeft ze niet echt door. Echt handig is hij ook niet in het uiten ervan. Benjamin heeft wolven in het bos gezien, maar dit wordt nauwelijks serieus genomen. Ten onrechte, want er zitten weldegelijk twee wolven in het bos. Nu is een van hen wel Gerrit, een vriendelijke, vegetarische wolf. Zijn dominante vrouw TIna is wel uit het echte wolvenhout gesneden, en uiteraard levert dit de nodige conflicten tussen hen op. Als op een dag oma inderdaad wat ziekjes is, en moeder te druk, trekt Roodkapje met haar mandje het bos in, en komt daar Gerrit tegen. Na eerst bang te zijn, merkt ze dat het een vreemde, maar sympathieke wolf is, van wie ze niets te vrezen heeft. Maar als Tina haar heeft geroken, ruikt ze ook bloed.
Roodkapje is een vrolijke musical, met voor de jongere kijkers enkele spannende momenten. De karakters zijn helder: wat je ziet is wat je krijgt. Het decor is te vergelijken met een oester. Op de buitenkant staat het kleurrijke dorp, maar opengeklapt is het ineens het bos. Hierbinnen treffen we dan het hol van de wolven aan, maar soms ook het huisje van oma. Knap gedaan en effectief, want de scenes volgen elkaar razendsnel op. Muzikaal is het vrij eenvoudig gehouden. Veelal aanstekelijke songs zorgen voor het vrolijke gevoel, met een enkele dreigender variant. Uiteraard is er tijdens de voorstelling in meedoe moment, waar tijdens deze première door groot en klein enthousiast gebruik van wordt gemaakt. Bij de reprise kan het nog eens dunnetjes worden overgedaan.
Dorothy Wuyts herneemt de rol van Roodkapje, en hoewel ze wel wat oud oogt voor de rol, speelt ze het kinderlijke enthousiasme en naïviteit wel overtuigend. Van de cast van toen is ook Tim Asselmans overgebleven. Hij speelde toen de wolf met een mooi tragisch randje, die we in de Nederlandse versie niet hebben kunnen ontdekken. Ook nu weer is Gerrit naast grappig ook zeer vertederend. Je zou hem willen knuffelen als hij zich niet een echte wolf voelt . Op andere momenten is hij weer reuze geestig. Liese Naert is als zijn vrouw Tina beduidend minder genuanceerd, en gewoon lekker de slechterik van het stuk. Leendert de Vis is onherkenbaar onder een niet zo heel erg overtuigende haardos, maar speelt Benjamin vol vuur en zingt lekker. Dat geldt ook voor Jeroen Logghe, die als verteller de boel aan elkaar praat en zingt. Kleinere rollen zijn weggelegd voor Liv van Aelst als oma en Katrien de Becker als moeder. Daarnaast is er een klein ensemble, met een tweetal jonge acteurs, die kleine bijrolletjes spelen, en een kindergroep die bijvoorbeeld als schoolklasje voorbij huppelt. Niet nodig voor het vertellen van het verhaal, maar wel leuk voor de broodnodige beweging op het podium.
Roodkapje is vooral een voorstelling voor het jonge publiek, maar ook voor de begeleiding is het een leuke middag. Kleine grapjes rond een kast of vreemde uitspraken zijn ook voor hen leuk, en zeker door de nuance in het spel van Gerrit leef je zelfs als volwassene met hem mee. De voorstelling speelt tot halverwege juni in diverse theaters in Vlaanderen,
Scenefoto’s: Wim Lanser
