Schijnbaar geïmproviseerde Pluk

Zomaar een woensdagmiddag in een stad in Nederland. Woensdagmiddag, de basisschool is vrij en je mag naar het theater. Daar wordt je wel opgewonden van. Het is dan ook erg rumoerig in de foyer. Er staat ook een rode kraanwagen, die het zwaar te verduren heeft. Maar als de deuren van het theater openen, iedereen op z’n plaats zit en er vreemde geluiden van achter het doek komen, wordt het langzaam rustig.
Als het doek open gaat blijken ze er met een verbouwing bezig. Niemand weet iets van een voorstelling, en in eerste instantie willen de werkers het publiek ook wegsturen. Maar dan besluiten ze om de voorstelling zelf maar te gaan spelen. Een meisje op de eerste rij heeft het boek bij zich, zodat de rollen kunnen worden verdeeld. Annie, de schoonmaakster van het theater wordt erbij geroepen om de rol van de strenge en extreem propere mevrouw Helderder te spelen, en het meisje gaat Aagje vertolken.  Fiep speelt de Parkmeester, en Flip en Dirk de andere mannenrollen. De vier volwassenen doen er ook nog andere rolletjes bij. Als ze dan eindelijk willen beginnen blijkt er nog iemand te missen. Er is nog geen Pluk. Ook hij komt uit de zaal, wild enthousiast. Met een aantal gebruiksvoorwerpen wordt het rode wagentje van Pluk in elkaar gezet. De steiger wordt de Petteflet, en zo wordt alles op het podium met bestaande voorwerpen gespeeld. Een beetje smokkelen met het stuur van de auto zien we gemakshalve door de vingers.
Zo speelt het zestal het verhaal van Pluk, die in de Petteflet gaat wonen en daar kennis maakt met de bewoners. Als hij ontdekt dat er planen zijn de Torteltuin, een stuk bos waar je fijn kunt spelen, te veranderen in een tegelplein komt hij in actie. De Dokter kent een ‘kluizelaar’, die misschien wel kan helpen. Hij woont echter een dag reizen weg, en de bulldozers staan al voor de deur. Als de duif een handje helpt door de plannen onder te poepen hebben ze de tijd. Een avontuurlijke reis, die hen langs de heen en weer wolf brengt volgt, en als ze van de kluizelaar een plantje krijgen, zijn ze teleurgesteld. Maar als ze de plant in de Torteltuin neerzetten blijkt het een wonderbaarlijk effect te hebben…
In de zeventig minuten die de voorstelling duurt worden de krenten uit het verhaal van Annie M.G. Schmidt gepikt. De vreemde karakters uit de flat, waaronder uiteraard ook de Stampertjes. Die kinderen worden ook echt uit het publiek gehaald om een korte rol te spelen, voordat er weer buitengewoon creatief de manier wordt uitgebeeld om Aagje, die huisarrest heeft, de stift te geven zodat ze kan doen dat ze mazelen heeft.  Met poppetjes zien we de ketting van kinderen aan de Petteflet, terwijl Pluk aan een ladder ondersteboven bij Aagje hangt, op een andere plek op het podium. Andere fraaie vondsten zijn onder ander het paard Langhors, dat met zijn achterste uit de ene coulissen en met de kop uit de andere coulissen steekt, of de duif die niet meer is dan en doek.
Pluk van de Petteflet heeft een heerlijke cast, die lekker op elkaar is ingespeeld en niet alleen zelf acteren, maar ook musiceren.  Stijn Westenend en Ezra van Nassauw.  zijn heerlijk als de mannelijke bouwvakkers, Cystine Carreon staat ook haar mannetje en schittert in de rol van Parkmeester, een lekker aangezette mannenstereotype,. Femke Bouma is heerlijk als netheidsfreak Helderder.
Ook de kinderen doen het goed. Jesse Loef is heerlijk initiatiefrijk en zingt goed. Wel praat hij soms wel erg snel. Kyana Pacis klinkt ook goed, en al is de rol wat kleiner, weet zeker ook te overtuigen.
Pluk van de Petteflet blijft een leuk verhaal met rare types, en de aanpak van deze voorstelling is origineel. Dat betekent wel dat de kans behoorlijk aanwezig is dat de ouders deze vertelling nog leuker vinden dan kinderen. Een jeugdherinnering wordt opgehaald, en sommige grappen zijn voor hen minstens zo leuk als voor de kinderen. Voor hen is er dan weer genoeg om mee te doen. Een win-win dus.