De liefhebbers van het musical-genre heeft het als afkraakargument al zo vaak gehoord. Het is toch belachelijk dat mensen ineens gaan zingen. In de musical SingCity wordt er door de bewoners ook meteen in zang uitgebarsten, maar blijkt het juist het thema van de voorstelling.
De ‘kleine zaal’ van het Bostheater is de perfecte plek voor de familiemusical SingCity. Er wordt letterlijk gespeeld in een bos vol met boomwoningen. Wat meteen opvalt: er is wel heel veel glasschade. Dat de eerste persoon, die we zien, een expert is op dat gebied, is dan ook volkomen logisch. Glaszetster Xandra gaat meteen in gesprek met het publiek, zodat we deze nuchtere vrouw goed leren kennen. Al snel blijkt de oorzaak van al deze schade, zodra de bewoners zich laten zien. Er wordt hier in deze gemeenschap alleen maar gezongen. Niet zingen leidt zelfs tot verbanning. Dat Xandras pogingen niet meteen dezelfde nachtegaal-klanken opleveren, als ze het probeert, is naast het ontbreken van het nut waarschijnlijk de reden dat zij niet echt meegaat in deze trend.
Xandra wil de bewoners wel helpen bij het vervangen van het glas, maar deze bijzondere omgangsvormen bemoeilijken haar werk. Ook is ze, net als wij als publiek, benieuwd waar deze bizarre ‘wet’ vandaan komt. Zoals het een goede familiemusical betaamt, wordt het raadsel en het probleem dat aan de grondslag lag, opgelost (een plot met een glansvolle rol voor acteur Milan Boele van Hensbroek) en kan iedereen vrolijk zingend, dan wel pratend weer terug naar huis.
In haar tocht door het dorp maakt Xandra kennis met diverse bewoners, zoals de bakker, de kerkleider, de apotheker en de boswachter, die haar elk op hun eigen manier niet heel veel wijzer maken. Uiteenlopende karakers, ietwat uitvergroot gespeeld door Dook van Dijck, Sabrina NaberMacnack en Liza Panjoel, en ieder zingend in een stijl die bij de rol en emotie past. Zo komen in SingCity een velerlei muziekgenres voorbij, van traditionele musicalsongs tot aan gospel en roxck en klassiek swingend, waarbij de ensemblenummers met de nodige musicalgrandeur gebracht en waarbij ook soms een ensemble van amateurs de cast aanvult.
Attributen en kostuums liggen en hangen deels in zicht, en een rolwissel is op deze manier zo gedaan. Wat niet meer nodig is verdwijnt in kliko’s die op praktische plekken zijn opgesteld. Zo krijgt en houdt de voorstelling vaart. Enige belemmering is een af en toe overvliegend vliegtuig, waarbij een conversatie soms wat wordt opgehouden om niet overstemd te worden.
Een musical met in een hoofdrol iemand die niet kan zingen, het kan terreur voor de oren opleveren, maar dat is hier geenszins het geval. Xandra is geen begenadigd zangeres, maar Manon Nieuweboer vult dat niet in met een poging om alles zo vals en atonaal mogelijk te zingen. Het is eerder rauw dan supervals, wat het beluisteren een stuk aangenamer maakt. Natuurlijk is het nog steeds een flink contrast met de andere bewoners van het dorp, die stuk voor stuk prachtig klinken.
De voorstelling is nogal gelaagd, waarbij de jongere bezoeker zich vooral op het kale verhaal stort, terwijl de wat oudere ongetwijfeld de nodige overeenkomsten met onze huidige maatschappij zal herkennen. Ieder doet dat met een eigen referentiekader, waardoor ikzelf sommige parallellen die anderen trekken weer niet herken. Dat maakt een voorstelling als deze ook na afloop nog een interessant gespreksonderwerp.
In de eerste speelperiode vielen de weerberichten tegen, maar bij het maken van de afspraak werd gezegd dat het tijdens de voorstelling tot dan toe altijd meeviel. En inderdaad, hoewel we voorzien werden van een poncho en deze bij de eerste paar druppeltjes ook daadwerkelijk gebruikten, werd het droog, en viel er tijdens de voorstelling geen druppel. Laat het verwachte weer je dus niet weerhouden deze leuke, speelse voorstelling te bekijken. De speelperiode eindigt op 2 september, met voorstellingen in de late ochtend en vroege middag.
Scenefoto’s: Kamerich Budwilowitz
overige: Musicalworld.nl
