Een show vol liedjes van Wim Sonneveld; het zou heel goed kunnen werken. Het is alweer 35 jaar geleden dat hij overleed, en als zo’n periode deelbaar is door 5 dan heb je een extra aanleiding; wat bij positieve gebeurtenissen een lustrum heet.
Met “Dit wordt een avond” wordt de toon van de avond gezet. Onmiddelijk vallen de afgrijselijke kostuums vol bloemen(motieven) op. De openingspresentatie komt een beetje gedateerd over. Kennelijk is de insteek nostalgie in optima forma, want dit is niet het enige lied wat een wat truttige setting krijgt. Een keus die misschien wel goed is gezien de gemiddelde leeftijd in de zaal, maar zeker niet de meest spannende keuze die je als theatermaker kunt maken, zeker niet met een titel als Sonneveld voor altijd! Dan verwacht je een eigentijdsere benadering.
Als Frits Sissing aan het begin al zegt dat we als zaal mogen meezingen, lijkt het alsof de donkere wolken, die buiten volop aanwezig zijn, zich ook het theater in hebben gemanoeuvreerd. “Ge moogt allemaal meezingen… maar wacht, ik heb veel liever dat ge uwe smikkels dichthoudt, want als die bejaarden hier in gang geraken, ik weet niet wat dat gaat geven hoor.” Deze quote uit een theatershow van Urbanus schoot me onmiddellijk te binnen, mede dankzij de grijze golf die de zaal bezetten. Het zou toch niet zo zijn dat we straks het prachtige “het dorp” door onze buren in de zaal horen vertolken in plaats van door de cast op het toneel?
Tussen de oubollige presentaties (ook qua arrangementen) zijn er die paar pareltjes in de show die je extra moet koesteren. Suzan Seegers’ versie van Het hondje van Dirkie is ronduit schitterend en weet je volledig te raken. Roberto de Groot’s crush op de lerares (verliefd op juffrouw van Dam) is eveens prachtig. Dat zijn momenten dat iets met het nummer gebeurt, en voegt de vertolking ook echt iets toe. Een derde nummer wat door de vertolking meerwaarde kreeg was Lieveling door Syb van de Ploeg en Trudy Labi, maar dat werd even hard weer afgebroken door problemen met het geluid, dat schokkerig uit de boxen kwam.
Naast prachtige liedjes heeft Wim Sonneveld natuurlijk een fraai komisch repertoire. Ook in deze voorstelling komt deze humor terug. Ronduit pijnlijk is echter de Hofstalmeester(es) door Trudy Labij. Werkelijk alle humor die in de originele conference zat is er in deze uitvoering totaal verdwenen. Ze revancheert zich een klein beetje in de tweede akte als Nikkelen Nelis waar iets meer humor in zat door het glitterkostuum vol belletjes, maar ook die versie haalt het in de verste verte niet bij de originele vertolking. Het spreekt boekdelen dat het meest komische moment in de voorstelling een vergissing van Syb van de Ploeg in “Op de Step” is. Hij maakt geestelijke Frits Sissing uit voor een buschauffeur, maar pakt dat vervolgens leuk op.
De cast bestaat een bont gezelschap. Roberto de Groot heeft een prachtige sonore stem, en kan mooi subtiel acteren. Suzan Seegers is eveneens zuiver, en valt op door haar soms buitengewoon ondeugende uitstraling. Syb van de Ploeg’s Friese tongval bijt soms wat met de teksten van Sonneveld’s liedjes, maar heeft een warm geluid. Trudy Labij is normaliter een actrice die raad weet met comedy, maar in deze voorstelling scoort ze maar zelden. Zingen kan ze niet, wat eigenlijk alleen bij het franse nummer dat ze zingt (Parlez-moi d’amour) niet stoort. Dan zijn we natuurlijk benieuwd hoe de gecaste Bekende Nederlander het doet. Frits Sissing stond ooit wel op de planken bij Frank Sanders en Jos Brink, maar is bekend als presentator. Zijn zang is zeker niet slecht, maar maakt eveneens weinig indruk. Wel speelt hij opvallend leuk en straalt een zekere ontspannenheid uit.
‘Sonneveld voor Altijd’ is een gemiste kans. Het gebruik van citaten van Sonneveld komt nogal geforceerd over, ook al omdat het slechts op enkele plekken zit en dus ook niet als rode draad wordt gebruikt. De uitvoering van verreweg de meeste nummers heeft ook geen meerwaarde. De truttige pasjes, goede stemmen die in duetten veelal toch niet lekker combineren, het gebrek aan venijn dat soms in de Sonneveld-nummers aanwezig is. Het overgrote deel wordt vocaal aanvaardbaar of gewoon goed uitgevoerd, maar de magie van Sonneveld ontbreekt Zowel voor nieuw publiek als voor de nostalgici geldt dat ze beter een CD met verzameld werk van de meester zelf kunnen opzetten. Al lijkt vooral het senior-publiek er anders over te denken. Veel ervan hebben wel van deze voorstelling genoten.
En was de angst voor de aanslag op “Het Dorp” terecht? Grotendeels wel. Het refrein moest vertolkt worden door de zaal en ja, echt mooi klonk dat niet. Zou de terughoudendheid die het premiere publiek in dit geval een voordeel zijn geweest?
