Tijd vliegt, want het blijkt alweer acht jaar geleden dat in Vlaanderen, en destijds ook in Nederland, de voorstelling Spamalot te zien was. Het was een geweldige komedie, leunend op de absurde humor van Monty Python. De voorstelling is een bewerking van één van de geestigste films ooit gemaakt. Monty Python And the Holy Grail.
Het verhaal gaat over koning Arthur, die eerst op zoek gaat naar een aantal toekomstige ridders van de Ronde Tafel. Eenmaal samen krijgen ze de taak om te zoeken naar de Graal. Een zoektocht die hen over de hele wereld brengt. Hierbij ontmoeten ze onder andere beledigende Franse soldaten en de gevreesde ridders van Ni, en leren ze veel over zichzelf.
Meligheid en gekkigheid. Al bij de traditionele vooraankondiging gaan ze los, als we eerst de introductietekst van Doornroosje horen, en vervolgens die van 40-45, inclusief een stereo-koptelefoon-demonstratie. (Voor de duidelijkheid: er is bij deze voorstelling geen koptelefoon te bekennen). Aan totale absurditeiten is geen gebrek: dat blijkt al als deze koning zich per paard voortbeweegt, maar eigenlijk gewoon een knecht bij zich heeft, die met kokosnoten het hoefgetrappel nadoet. Of eerder nog, als bij het eerste de beste shownummer met vissen wordt geslagen in Finse kostuums: van de introductie van een geschiedkundige was de landnaam England niet goed verstaan… De vierde wand wordt om de haverklap doorbroken, zoals wanneer de actrice, die de Dame van het Meer speelt, zich in de tweede akte beklaagt over het gebrek aan podiumpréséance.
Het stuk wordt regelmatig aangepast aan de actualiteit en locatie. Namen van sterren veranderen, en eenmaal buiten Broadway is een nummer over de noodzaak van de betrokkenheid van Joden vervangen door dat van sterren, in de Nederlandstalige versie sterren van TV, wat met deze cast weer wat gastoptredens weet te initiëren. In deze nieuwe versie is een vrachtlading aan nieuwe grappen en actuele verwijzingen toegevoegd. Soms wat minder geslaagd, als bijvoorbeeld wordt gespeeld op het uiterlijk van Maggie de Block of als het wel heel plat wordt bij het hernoemen van de ridders van Ni, maar bij wat algemenere zaken als #metoo en Brexit pakt het geestig uit. Dat de show continu in beweging is blijkt wel dat zelfs het meest recente Samson en Gert nieuws een plekje in de voorstelling heeft gekregen. Er vliegen imitaties langs van onder andere Bart Peeters, kunnen meezingen met “Leef” en zelfs de Vlaamse comedygeschiedenis komt voorbij met Gaston en Leo. Buiten de vertelling om is er dan terloops nog eens volop te zien. Gele hesjes bijvoorbeeld of demonstratieborden met “Michael is onschuldig”.
Er staat een geweldige cast in deze voorstelling. Koen van Impe als de serieuze Arthur. Walter Baele als de impulsieve Lancelot en Jonas van Geel als de schijtebroek Robin stelen de show zodra zij in de schijnwerper staan Dat geldt dan weer niet voor Nordin de Moor als Patsy, de verwaarloosde sidekick (en paard) met zijn zware bepakking, die het allemaal met een stalen gezicht moet ondergaan, tot dat ene moment uiteraard. Hij doet dat uitermate goed. Ann van den Broek kan zich lekker laten gaan als diva. Jan van Looveren (Galahad) is vooral erg sterk in de bijrol van vader van Herbert, terwijl nieuweling Kobe van Herwergen (Bedevere)juist los mag gaan als moeder van Galahad. Dieter Verhaegen is de dodelijke ernst zelve als historicus, maar kan weer helemaal uit zijn dak als Herbert en Fred (die nog niet dood is).
Waar de basistekst uiteraard vast staat, is er op plekken tijd voor improvisatie, en wordt er duidelijk geschmierd. Mikkend op de lach wordt er behoorlijk doorgedraafd. Ditmaal was dit zo aanstekelijk, dat zelfs regisseur Stany Cretz zelf even vanuit de zaal het podium oprende om zijn steentje bij te dragen. Toen er daarna ook nog eens wat fout ging met een afvallend hoofd, werd het allemaal wel heel erg melig. (“Je mag terug aan de kassa een euro terugvragen”). Tegelijkertijd slaat die lol ook wel weer terug over naar de zaal.
Het nieuwe decor leunt sterk op een videowand, aangevuld met decorstukken. Uiteraard is het bij uitspattingen heel kleurrijk, terwijl waar dat nodig is het ook de donkerte zelf is. Datzelfde geldt voor de nieuwe kostuums van het ensemble.
Spamalot is een heerlijke comedy-voorstelling, gespeeld door acteurs die hun rol van haver tot gort kennen, en vol los gaan op de momenten dat ze wat vrijer zijn in hun tekst. De hoeveelheid nieuwe grappen en het geschmier balanceert wel op het randje van overkill, maar valt nog net de goede kant op. En zo verlaat je de zaal niet comedy murw, maar met een hoofd vol vrolijkheid. De voorstelling is wel heel erg gespitst op Vlaanderen. Vlaamse accenten, zoals het West-Vlaams, en heel veel verwijzingen naar Vlaamse persoonlijkheden en gebeurtenissen. Je moet dus wel goed op de hoogte zijn om alles te kunnen volgen.
