Dieren zijn er niet meer sinds de opening van Wildlands, maar wie denkt dat de rust er is weergekeerd zal zich deze dagen flink verbazen. De verlaten dierentuin, inmiddels in gebruik als stadspark, is namelijk het toneel voor de spectaculaire avondvoorstelling ‘Onderweg naar later’. Het oude Savanne-gebied wordt gebruikt voor een show vol dans, zang, muziek, licht en speciale effecten.
In het verhaal draait het om Hylko, die verdwaalt in de tijd, en daar tijdreiziger Pytheas tegenkomt. En zo reizen ze vanaf het ontstaan van de aarde, via onder meer het water op aarde, de ijstijd, de hunebedden en de Tweede wereldoorlog weer terug naar het heden. Een belangrijke aandeel is er voor Gaia, die we vooral horen. Pytheas worstelt met zijn levende schaduw.
Het verhaal is meer een kapstok voor mooie plaatjes (in de breedste zin van het woord), dan dat het een meeslepende vertelling is. Hoewel het wat vage verhaal meestal duidelijk wordt verteld, zijn er ook momenten dat beelden met terugwerkende kracht op z’n plaats vallen, en bij andere momenten gebeurt ook dat niet. Storend is het niet, want er is genoeg te ervaren. De acteerstukjes tussen Hylco (de jonge Olivier Slebos) en Pytheas (Albert Secuur) zijn leuk en onderhoudend. Deze laatste, die onder andere te zien is geweest bij het Noord Nederlands Toneel, heeft ook nog eens een warm stemgeluid, en mocht er de wil zijn, zou het me niet verbazen als deze professionele acteur ooit nog eens in een echte musical terecht zou komen. Van Martine de Jager weten we dat ze een dijk van een stem heeft, en met de klanken die ze als Gaia voorbrengt (een verstaanbare taal is het in ieder geval niet) is een vergelijking met the Lion King’s Rafiki moeilijk niet te maken. Ze klinkt als 10 Rafiki’s bij elkaar, met een waanzinnige power. De begeleidingsband onder leiding van Henk Ruiter (die vele Nederlandse grootheden van muziek heeft voorzien), zorgde voor de uitstekende score. Iedereen is een schakel in het totaalplaatje. De enorme cast bestaat voornamelijk uit amateurs, maar dat valt niet op. Massale dansscenes worden strak opgevoerd (knap werk van de choreograaf Selmar Jurian, en de danssolo’s en duetten zijn indrukwekkend (wederom Selmar Jurian, nu zelf, en deels met Luise Montero de la Rosa). Er zijn leuke speciale effecten, zoals een kampvuur dat met een knip in de vinger aanspringt of momenten waar je je afvraagt waar dat nu weer vandaan kwam (de invallende duisternis wordt optimaal gebruikt), maar meestal is het vooral indrukwekkend. Beelden op televisieschermen, creatief gebruik van licht, en soms enorme rekwisieten als een mammoet, een treintje of een berg legervoertuigen. Je kijkt continu je ogen uit. Het speelvlak is wijds, zodat je bijvoorbeeld de fietser die aan de rechterkant de tijd via een gigantisch tandwiel in beweging houdt, regelmatig uit het oog verliest.
Zoals veel regionale voorstellingen (die helaas steeds zeldzamer worden) is het ook een moment van mensen weer een keer ontmoeten. De sfeer is gemoedelijk, ondanks dat het systeem zonder geplaceerde zitplaatsen enige wrevel in de hand zou kunnen werken, ook omdat de hoeveelheid ruimte ook te maken heeft met het rekening houden van je buren op deze banken. De tribune is wel knus, maar met zijn houten banken niet heel comfortabel. Het meebrengen van een (klein) kussentje kan zeker geen kwaad, net als de warme vest of jas, want het wordt snel frisser deze dagen, in tegenstelling tot nog maar een week geleden.
De volle bak bij de première van deze derde voorstelling van Walkyre en uitverkochte andere dagen geeft aan dat deze show aan belangstelling niet heeft te klagen. Veel mensen hebben ook de vorige shows gezien, en zijn wederom laaiend enthousiast. Wie in de regio woont (en regio mag je best ruim zien), maar hier nog nooit is geweest, zou zeker de kans moeten aangrijpen eens te gaan kijken. De voorstelling speelt nog tot en met 4 september. Alleen voor deze laatste dag zijn nog kaarten beschikbaar.
Scenefoto’s Onderweg naar later - Jaap Menses
