We spraken eerder al met de pesters Lisanne Schut en Mike Levens . In dit tweede deel volgen de gesprekken met Bjorn Wilbers, Marco Hoving en Robin van den Heuvel.
Bjorn Wilbers speelt Jochem, het slachtoffer van pesterijen.
Dat is een fijne rol die je mag gaan spelen….
Dat is een hele leuke rol om te spelen, nou ja, meer een dankbare rol om te spelen. Als er jongeren in de zaal zitten die herkennen wat Jochem heeft meegemaakt vind ik het dankbaar om de persoon te spelen waarmee zij zich kunnen identificeren. Maar vooral ook de pesters die misschien naar de zaal toe komen in de zaal laten denken ‘Oh shit, dat is niet goed wat daar gebeurt’ het is fijn om de persoon te zijn die in dat besef een belangrijke rol speelt.
Hoe dicht staat Jochem bij jezelf
Hij staat niet heel dicht bij mezelf. Ik denk dat ik van alle personen in de voorstelling het het moeilijkste heb om me in te leven, want ik ben op die manier nooit gepest, en zeker niet om mijn uiterlijk. Jochem wordt gepest omdat hij dik is; dat ben ik ook. Hij wordt dus gepest om iets wat ik zelf ook heb, en probeer dan maar zo sterk te zijn om dat 90 shows niet binnen te laten komen. Om zoveel shows te horen dat je een varken bent, en een vetklep en dergelijke. Dat is het nadeel aan de rol. Ik ben om mijn gewicht nooit gepest, en dat is de reden dat ik denk dat ik de rol kan volhouden. Wel ben ik gepest om iets heel anders. Ik kom uit Brabant en daar vinden ze dat je in Amsterdam iets in het theater doet een beetje vreemd, en vooral voor homo’s. Ze hebben we dus regelmatig voor homo uitgemaakt. Dat was eigenlijk al zo op de middelbare school, toen ik ook al geïnteresseerd was in theater. Ik zorgde op school altijd voor de culturele dingen, en dat werd niet altijd oké gevonden.
Bij de vorige voorstelling kregen de acteurs ook persoonlijk reacties van jongeren uit de zaal. Heb je al enig idee wat er op jou af kan komen?
De kans is groot dat ik, de acteur Bjorn, veel word aangesproken. Want de jongeren in de zaal gaan niet de pesters aanspreken, Robin en Daan zullen ze niet snel aanspreken want zij spelen ook een volwassen figuur. En dan blijft er eigenlijk nog maar een zwak personage over, en dat is Jochem. Gelukkig staat er ook een heel groot professioneel team achter, dus daar rust ik heel erg op. Al hoop ik dat het mee gaat vallen, en dat de verhalen vooral op Pezzep binnenkomen, en dat we als persoon er niet te veel mee te maken krijgen. Het is namelijk niet oké als wij daar als leken antwoorden op gaan verzinnen. Je reageert dan wel, maar het probleem stuur je door naar de professionals.
Heb je er vantevoren bij stilgestaan dat dit bij je rol zou kunnen horen?
Nee, ik werd een paar weken voordat we met de repetities begonnen naar het kantoor geroepen en daar hebben ze het me verteld. Dat ze wilden benadrukken dat ik het zwaar ging krijgen, met de berichten die je krijgt, maar ook de manier van spelen. Toen is het binnengekomen, en sindsdien heb ik ook een open pagina waarop mensen kunnen liken en berichten kunnen sturen, en dat de persoonlijke dingen afgeschermd zijn.
]i]Marco Hoving
De tweede keer een Carry Slee-musical, maar wel een heel ander soort rol.
Een heeeeeel ander soort rol. De vorige keer was het een beetje de bad-guy, al vind het moeilijk om dat over een personage te zeggen. Je moet namelijk wel altijd achter je personage staan en het kloppend maken, maar laten we eerlijk zijn: dat was ie wel. En nu is het de worstelende good guy. Niet zozeer een moraalridder, maar wel iemand die zijn best doet het allemaal goed te doen.
Welke van de rollen is het meeste type casting?
Deze rol voelt wat logischer, maar ik denk toch allebei. Jim in Afblijven was, anders dan in het boek en de film, wel een sukkeltje en een nerdje, en dat ben ik soms ook wel. In die zin klopt dat wel. Maar deze David valt wat makkelijker op z’n plaats en voelt makkelijker om te spelen.
De eerder genoemde reacties die op de acteurs afkwamen; heb jij daar bij Afblijven ook mee te maken gehad
Nee, helemaal niks. Als je je verhalen wilt delen en dingen die je moeilijk vindt, stap je niet af op de persoon in het stuk die je niet mag. Dan ga je toch naar de good guys, of de personen die de dingen ‘meemaken’. Toen hebben we er als cast natuurlijk wel over gepraat, dus ik heb het wel meegekregen, en wel een beeld hoe je daar mee omgaat. Maar als nu iemand mij iets stuurt, zou dat de eerste keer zijn en dat is best wel leuk. Natuurlijk hangt het van het probleem af, grote problemen ga je niet proberen zelf op te lossen, maar ik vind het wel belangrijk om het persoonlijk te houden. Dat je zo’n persoon kunt vertellen wat je zelf hebt meegemaakt. Wat ik heb ervaren bij het puber zijn is dat het heel eenzaam is. Je krijgt heel veel nieuwe gevoelens, en er gebeuren dingen die je niet begrijpt, en je hebt het gevoel dat je daarin alleen bent. Alleen al horen dat die acteur in de musical iets soortgelijks heeft meegemaakt of het van een andere kant kan bekijken, kan in mijn ogen al helpen. Je voelt je dan wat minder alleen.
Op de basisschool was ik het nerdje van de klas, en ik had toen wel het gevoel dat ik daarom werd gepest. Ze maakten grapjes, noemden me nerd, en ik voelde dat ik niet in de groep thuishoorde, was sociaal niet heel handig. Als ik erop terugkijk zie ik dat ik niet echt werd gepest, maar dat ze af en toe een grapje maakten, maar ik kon dat niet hebben. Een andere jongen uit mijn klas kwam uit het buitenland, en werd daar heel erg om gepest. Hij had daar hele moeilijke dingen meegemaakt, en kon daar zelf helemaal niet mee omgaan. Daar ben ik nog wel eens voor opgekomen, die heb ik nog wel eens geholpen, heb ik mee gepraat. Later op de middelbare school zat ik nog steeds wel in het buitenbeentjesclubje, maar was niet meer de supernerd. Een jongen die dat wel wat meer was, daar heb ik nog wel eens wat onschuldige grapjes tegen gemaakt. Zo van: zit je alweer als eerste in de klas. Nu ik met deze voorstelling bezig ben denk ik wel dat hij die grapjes van mij misschien wel helemaal niet kon hebben. Dat hij dacht dat ik hem ook aan het pesten was. Dus eigenlijk heb ik alle emoties gehad, van gepest, tot opkomen voor de gepeste, tot degene die toekijkt en niets doet tot degene die toch een beetje meeloopt. Behalve dan het alfamannetje pester, die dan niet. En die mag ik nu dan ook niet spelen.
Die rol ligt misschien nog voor je in het verschiet
Of hij past niet bij me; dat zou ik eigenlijk ook wel fijn vinden. Dat is eigenlijk helemaal niet waar wat ik zeg. Je ziet het ook in dit stuk: de pester hoeft helemaal geen vervelend persoon te zijn. Het is vaak de meest levendige en actieve in de klas, die wat leven in de brouwerij wil hebben en dingen gaat doen. En dan de plank misslaat en hele stomme dingen doet. Ik ken ook wel mensen die ik vroeger zag als pester, maar nu als mensen met goede karaktereigenschappen, waarvan ze niet goed wisten hoe ze ze moesten inzetten. Dat kunnen hele toffe mensen worden als ze hun voelsprietjes wat meer open hebben. Ik denk ook dat deze voorstelling daarin heel goed kan zijn, omdat we proberen daar niet een oordeel op te leggen. Ik heb daar wel vertrouwen in.
Robin van den Heuvel.
Tijdens de presentatie zien we je in een moederrol. Dat voelt op z’n zachtst gezegd als een vreemde casting
Je schrok… Ik ben wel een moeder, maar van een twee jaar oud kindje, dus dat is niet hetzelfde als de moeder van een puber. Ik speel dan wel à³à³k de moeder, maar eigenlijk speel ik de schrijfster. We vertellen in het begin dat Jochem dood is, want bijna iedereen heeft het gelezen of gezien, en weet Jochem gaat dood. Dan kunnen we de hele voorstelling wel doen alsof dat niet zo is, maar beter zeggen we het gelijk. Ik ben dus eigenlijk Carry Slee, en ik als schrijfster weet dus eigenlijk allang hoe het verhaal loopt, en wat er gebeurt, maar moet het opschrijven, vertellen. Ze mag het dan verzonnen hebben, maar toch kun je dan wel heel verdrietig worden van het verhaal dat je wilt schrijven. Dat is mijn gevecht: ik moet dit verhaal schrijven.
Sta je dan verder buiten het verhaal, dus zonder interactie met de acteurs
Nee, ik heb juist heel veel contact met de acteurs, dat is het grappige. De schrijfster is eigenlijk de stem in het hoofd van alle personages. Dus als iemand een gesprek met zichzelf heeft, doen ze dat met mij. Ze duwt ook mensen naar bepaalde kanten toe.
Ondanks de vaak heel positieve kritieken zien we je in het theater vooral in Homemade producties, van je vader Dick. Is dat een bewuste keuze; houd hij rekening met je moederschap?
Nee, hij houdt eigenlijk totaal geen rekening met iets; we kunnen dat heel goed gescheiden houden. Het is een heel dubbel ding. Het werk ligt nu eenmaal niet voor het oprapen, en dat geldt dus ook voor de rollen die ik hier kan spelen. Het is wel heel gaaf om dit te kunnen spelen. Ik heb ook zeker wel andere producties aangeschreven, en misschien heeft het er wel mee te maken dat ik hier onderdeel van ben. En misschien kan ik niet goed genoeg dansen.
Dan heb je, op basis van wat ik nu heb gezien, bij deze productie ook wel een uitdaging gehad
Ik heb hier ook meerdere woede-uitbarstingen gehad, en een paar keer gehuild. {red: de woordspeling “Spijt”gehad dat je eraan begonnen bent). Ik ben supergek op Shaggy (Albertzoon). Als je als niet-danser met een choreograaf moet werken kun je het beste af zijn bij Shaggy. Hij is top, superaardig en denkt echt met je mee, maar hij is ook choreograaf. Tijdens de repetities van Spijt ben ik tweeënhalve week ziek geweest, en dan moet je toch repeteren. Dat waren wel momenten dat ik dacht: ik ga kapot, dit gaat nooit lukken en ik haat je, maar ik vind hem nu gewoon weer heel aardig. Dat hoort er ook gewoon bij. Dat is prima.
