Nadat eerder de musical een reprise (en cast-wissel) kende is dit dus de derde versie van deze musical en een mooie gelegenheid om de voorstelling te zien een een theater in de buurt. De tour doet diverse theaters in Nederland en België aan.
In de Sprookjesboom — de musical blijkt een eenvoudige houthakker na een dutje te hebben gedaan wakker te zijn geworden in het Sprookjesbos. Deze Willem gelooft niet in sprookjes, en voor hem zijn Roodkapje en Klein Duimpje gewoon kinderen met een rijke fantasie. De heks is gewoon een oude vrouw, Assepoester een aantrekkelijke jongedame en de rest is bezig met een gekostumeerd bal. Maar ook voor de sprookjesbosbewoners is het gek; een mens in het sprookjesbos. Heks en Wolf zien in zijn komst echter een buitenkansje; als deze stoere houthakker nu eens de Sprookjesboom omhakt; dan lopen alle verhalen niet meer “goed” af, maar goed af voor hen. Ze brouwen een drankje om Willem zo ver te krijgen. Als dat maar goed afloopt.
De cast is een mengeling van routiniers en nieuwe gezichten. Janneke Iking is er nog steeds bij, en speelt nog altijd met verve de gemene Heks, en de lieve Roodkapje. Amy Galatá vertolkt nog steeds het zenuwachtige geitje Benjamin en de elegante Assepoester, die haar verleden als dienstmeid nog niet helemaal kwijt is en regelmatig de bezem ter hand neemt. Thijs van Empel zien we terug als Draak en Wolf. Met name als de showbink Wolf, die nogal overtuigd is van zichzelf, gaat hij nog steeds helemaal los.
Nieuw in deze productie is Bas Bovelander, die de jonge enthousiaste en daardoor zeer vertederende Klein Duimpje speelt en tevens de rustige, volwassen Langnek vertolkt. Jonathan Demoor debuteert in deze voorstelling als Ezel, Kabouter Ko en Fakir, maar stond al eerder in Sprookjesboom-shows in de Efteling. De theatrale drama-queen Ezel wordt dan ook prima neergezet, en ook als de warrige wijze Fakir is DeMoor sterk. Twee jongens dus die net de deur naar hun opleiding hebben dichtgetrokken, of dat op korte termijn zullen doen en hier tonen heel wat in hun mars te hebben..
Erik Plageman is nu Willem de houthakker. Een stevig gebouwde kerel met de bijbehorende wat houterige motoriek zorgt voor een passend plaatje. Zijn spel en zang laat hier en daar nog wel wat onzekerheden zien, maar doet het ook zeker niet slecht.
Het fraaie decor van de originele voorstelling is mee op tour. Nog steeds zijn er vloeiende vlotte scènewisselingen, en staat in no-time bijvoorbeeld het huisje van de heks op het podium. Geluidstechnisch is het wat zwakker; de balans tussen zang en muziek gaat wel eens ten koste van de verstaanbaarheid. De interactie met het publiek is ook nagenoeg geheel in stand gebleven.
Voor wie de voorstelling eerder zag is deze tourversie misschien wat minder sterk dan in Theater de Efteling. Milan van Weelden was natuurlijk door zijn fysiek alleen al de ultieme houthakker, en qua zang is deze cast iets minder sterk. Wie de voorstelling in deze tour voor het eerst ziet zal ongetwijfeld genieten van het sterke poppenspel en de leuke uitbundige rollen van een aantal van de Sprookjesbosbewoners. De voorstelling won tenslotte niets voor niets met overweldigende meerderheid de Musicalworld Kids Award voor beste familiemusical dit jaar.
