De nieuwsgierigheid is natuurlijk al snel gewekt als een jonge producent een nieuwe musical weet te presenteren. Zo’n voorstelling is “Stil in mij”, van Stent Producties, die deze middag in Hoofddorp in première ging.
In “Stil in mij” draait het om een vriendengroepje van de middelbare school. Toen ze in de brugklas zaten, maakten ze een programma rond Nederlandse liedjes, waar ze zo van hielden. Nu, zo’n tien jaar later, komen vier van hen weer bij elkaar. Nummer 5, Senta, heeft zich van het leven beroofd en daarom komen Charlie, Boaz en Mika naar het huis van Siem, die het dichtst bij Senta stond. Het blijkt dat geen van hen echt gelukkig is. Siem, de intelligentste van het stel, zit eigenlijk niet op hen te wachten. Zij verwerkt liever zelf haar onbegrip over de daad van Senta. Charlie heeft zich op haar eigen zaken gestort, en een relatie met een getrouwde man. Boaz heeft zich vooral in de drank gestort en Mika probeert meer Zen te zijn. Tijdens de rouwverwerkingen komt niet alleen Mika, maar ook een aantal lijken uit de kast.
Na een wat stroeve opening, waarin we naar een bandopname van vroeger luisteren, maar de daaropvolgende tijdsprong niet meteen duidelijk is, wordt het al snel boeiend. Het ongewenste bezoek van Charlie lijdt tot onderling vitten, maar de onderliggende pijn is al wel duidelijk te zien. En zo schommelen de conversaties tussen lach en traan. Wat merkwaardig wordt het als ze als kleine kinderen het door Senta geschreven kinderboek naspelen.
De vierkoppige cast speelt hun rollen uitstekend, en de vertolkingen van de songs, die soms dicht bij het origineel blijven, dan weer juist heel anders gearrangeerd zijn, is prima. Zoï Duister als de pientere Siem, die ervaart dat kennis niet altijd antwoord biedt op vragen Diewke Tönissen als Charlie, Jeroen C Molenaar als de aan de drankfles vastgeklonken Boaz en Ferry Doedens als de altijd problemen ervarende, maar toch Zen-achtige Mika. Ze doen het allemaal uitstekend, waarbij de goede muzikale begeleiding van Marnix Wetzer niet vergeten mag worden.
De gebruikte songs is zeker geen Greatest Nederpop hits. Natuurlijk zit het overbekende en prachtige “Zeg me dat het niet zo is” in deze voorstelling, en weet het mede door de geweldige vertolking, ook de nodige tranen te trekken, maar het onbekende Schouder van Jim is evengoed prachtig. En zo gaat het van de titelsong naar Mens van Blà¸f en van Wit licht naar Als ze er niet is. Af en toe lijkt de drang naar bekende songs het te hebben gewonnen: De Bom van Doe Maar voelt er wat met de haren erbij gesleept, en op de plaats van 15 MIjoen mensen moet er wel een passende coming-out nummer te vinden zijn.
Het decor (Joris van Veldhoven) is een vreemde mix van een Chesterfield-bank met een grote cirkelvorm (die een beetje weg heeft van de een doorsnede van een enorme rioolbuis) die als toegang tot het huis dient, maar ook voor de nodige beweging zorgt. Het is soms ook een enorme lichtcirkel en zo een onderdeel van een kleurig lichtplan (Paul Koomen).
Door het onderwerp is Stil in mij een behoorlijk zware voorstelling, waarin gedurende het verhaal de comedy uiteindelijk slechts tijdelijk voor wat verlichting zorgt. Het gekozen magisch-realistisch einde is een briljante vondst, die toch ook weer voor wat lucht en misschien wel opluchting zorgt. De eerste tourproductie van Stent, inclusief het (professionele) regiedebuut van William Spaaij mogen dus al zeer geslaagd worden bestempeld.
Stil in mij is tot en met eind mei te zien in diverse theaters in het gehele land.
