Terug in de tijd met de Tovenaar van Oz

Inspelen op de actualiteit. Daar is het Nationaal Jeugd Musical Theater goed in. Met een goede uitvoering van de muzikaal niet zo interessante musical Narnia, het geweldige Kruistocht in Spijkerbroek en sterke Oorlogswinter werden de laatste jaren klassieke verhalen op het podium gezet, die dankzij toen recente films weer terug in de belangstelling stonden. Nu is het de Tovenaar van Oz, een voorstelling die 11 jaar geleden door hen ook al werd gespeeld. Inspelend op Wicked, en misschien de film Oz, is dit wederom een begrijpelijke stap. Waarschijnlijk komt het omdat door de crisis ook hier het budget onder druk staat, maar hier gaat één ding mis. De voorstelling klinkt ook als elf jaar geleden, en ook voor het oog is deze voorstelling een aantal grote ontwikkelstappen terug in de tijd.
Ondanks dat het verhaal van Lyman Frankin Baum bij ons niet de status heeft die het in Amerika heeft, zal vrijwel iedereen het verhaal wel in grote lijnen kennen. Dorothy, een plattelandsmeisje uit Kansas, voelt zich genegeerd. Ze belandt samen met haar hondje Toto in een storm, en waait naar het fantasieland Oz. Daar landt ze met huis en al op een slechte heks, die deze klap niet overleeft. De lokale bewoners, de Munchkins zijn reuzeblij; de zus van de slechte heks is niet zo enthousiast. Met name omdat Dorothy, dankzij de goede heks Glinda, de rode schoenen van haar zus aan heeft. Dorothy wil terug naar huis, en volgt op advies van Glinda, de goudgele weg naar Smaragdstad, naar de tovenaar van Oz die haar vast kan helpen met de terugkeer naar Kansas. Onderweg krijgt ze gezelschap van een vogelverschrikker (zonder verstand), een blikken man (zonder hart) en een laffe leeuw (zonder moed, zoals de naam al zegt). Zij gaan met Dorothy mee om aan de tovenaar te vragen hun gemis op te lossen. Er ontstaat een hechte vriendschap. En dat is wel nodig, want de boze heks achtervolgt hen. Eenmaal bij Smaragdstad aangekomen blijkt de tovenaar een zware opdracht aan hen te stellen, voordat hij de wensen inwilligt.
Wat wel vreemd is: al die figuren in Oz lijken wel heel erg op de mensen die ze uit Kansas kent. Lijkt de poortwachter niet op oom Henry, haar gezelschap niet op de knechten van de boerderij, de goede fee niet op Tante Em, de tovenaar niet op professor Marvel, en de boze heks niet op de verschrikkelijke buurvrouw Gulch, die Dorothy haar hond Toto wil afnemen.
Wij zagen de oorspronkelijke NJMT-Tovenaar van Oz niet, en kunnen dus niet met zekerheid zeggen hoeveel er aan deze voorstelling hetzelfde is als de oerversie van ruim een decennium geleden. Toch is het vooral de muziekband die de voorstelling een antiek gevoel geeft. Het geluid klinkt niet echt vol, de koorzangpartijen zijn hoorbaar niet live en de gesproken teksten op band zijn niet van het niveau van de laatste jaren. Ook de montage van de voorstelling kent te weinig vaart, met op zich fraaie danspartijen, die voor het jonge publiek te lang duren. Hier en daar mist een stap, of is deze niet logisch. Zo zien we nergens dat Dorothy het huis bereikt voor de storm (en zullen de mensen die het verhaal niet kennen zich afvragen waar dat huis nu ineens vandaan komt) en roept de boze heks haar manschappen op om ze na een dansje meteen weer weg te sturen.
Wel hip zijn de projecties in de voorstelling. Soms bewegend en soms statisch voegen ze wel wat toe, vooral als ze subtiel aansluiten op de gebeurtenissen op het podium. Bijvoorbeeld als de boze heks vertrekt zien we haar even later op de projectie op haar bezemsteel vliegen. Aanvullende decorstukken kunnen ermee door, al is het wel vreemd om de poortwachter om zijn eigen poort naar buiten te zien komen, in plaats van erdoorheen.