Terug in de tijd met de Tovenaar van Oz

De meeste kostuums zien er goed uit. De Munchkins, de bewoners van Smaragdstad en het Winkies-leger zijn een lust voor het oog; de klaprozen (papavers) zijn dan weer van het niveau behulpzame ouder (hoewel die natuurlijk geen kostuums ontwerpen). De choreografie is goed, al duren sommige dansscènes, zoals de opening, wel te lang. Het trucje van de vertedering met kleine castleden wordt ook hier weer, met vrij veel succes, uit de kast gehaald. Het kleintje in het leger van de Winkies, die het allemaal niet kan bijhouden bijvoorbeeld. Maar de grootste vertederende factor zit toch bij de kleine harige viervoeter Toto, helemaal als hij per ongeluk wat zilverpapier-snippers op zijn neus heeft gekregen.
Deze première wordt gespeeld door de Kansas-cast. Over twee weken beleeft de Emerald-cast zijn première, en later in het jaar zal ook nog de Oz-cast te zien zijn. In de Kansas-cast wordt de rol van Dorothy gespeeld door Rosalie Eppink. Het lijkt erop dat de cast uitgebreide instructies gehad heeft voor de verstaanbaarheid, waardoor werkwoordsvormen eindigend op —en duidelijk gearticuleerd worden. Dit valt vooral op bij Dorothy, en is zo extreem dat het de geloofwaardigheid van haar spel wat aantast. Maar ze is als het boerenmeisje ook een plaatje om te zien, en zingt haar songs werkelijk prachtig. Tante Em en oom Henry krijgen te weinig tijd om als rol te worden ingekleurd, maar in hun Oz-rollen stralen Suzanne Mol als goede fee Glinda en Dennis de Groot als poortwachter van Oz wel Elise Berends is als miss Gulch al iets te veel de boze heks, een rol die ze in Oz lekker stereotiep speelt. Vreemde vogels spelen is aan Jorge Verkroost wel besteed. Zowel als professor Marvel, als hij Dorothy laat geloven dat hij van alles over haar in zijn kristallen bol ziet, als als de bombastische tovenaar van Oz overtuigt hij volledig. Hans Lemmen, vorig jaar nog de joviale maar onbetrouwbare oom, is dankzij kostuum en grime onherkenbaar, net als dat voor de leeuw en de vogelverschrikker geldt. Als de roestige blikken man heeft hij de juiste beweging, en vocaal klinkt het opnieuw prima. De grootste sterren van de voorstelling zijn echter de twee jongste vaste acteurs. Tommie Kinneging viel een paar jaar geleden al in positieve zin op in Kruistocht in Spijkerbroek en Sjakoo door een grote onbevangenheid, viel wat tegen in Daendels, maar blijkt nu als acteur enorm gegroeid. Als hij laffe leeuw zijn momenten heeft zuigt hij de aandacht, en het licht naar zich toe, en straalt. In de slotscène is dan ook maar een geluidje genoeg voor een lach uit de zaal. Vogelverschrikker Kai Vasmel valt op door de prachtige vertolking van zijn rol op alle momenten, ook als hij niet in het spotlicht staat en op de achtergrond reageert op wat er gebeurt. Hij ontroert met zijn gedachten, schijnbaar zonder verstand, en vooral met zijn extreem slungelige motoriek, die hij heel consequent vol weet te houden. Wie houdt er niet van zo’n vogelverschrikker?
We hopen van harte dat er nog wat budget is om eerder genoemde kritiekpunten op te lossen, zodat de prima prestaties van het overgrote deel van de cast niet wordt ondergesneeuwd door de kwaliteit van het grote geheel. De kwaliteit van de geluidsband, alsmede wat meer ruimte om het verhaal goed te vertellen op sommige punten, en het inkorten van wat langdradige stukken op andere punten. En vooral het (tijdelijk) zenderen van de kleine rollen zodat geen gesproken tekst op band hoeft te staan, zodat dit met meer beleving kan worden gebracht. En als dit niet meer lukt, is het te hopen dat een volgende productie weer van het niveau van Kruistocht in Spijkerbroek en Oorlogswinter is. Daarmee heeft het N.J.M.T. bewezen professioneel ogende en klinkende voorstellingen te kunnen maken.