Eén van de beroemdste filmscenes ooit; zij (Demi Moore) zit een pot te boetseren, hij (Patrick Swayze) achter haar pakt haar handen vast. Een hilarische persiflage in The Naked Gun was het gevolg. Die fameuze scene zat natuurlijk in de film Ghost, en natuurlijk zien we de gebeurtenis ook terugkomen in de musical. Want inderdaad, weer is een bekende film veranderd in een musical.
Ghost is op dit moment bezig met de try outs op het Londense West End na een eerdere run in Manchester. De premiere is 19 juli, dus theoretisch hebben we niet het eindresultaat gezien.
De film heeft toch een nogal soppige, kleffe bijsmaak in mijn beleving, maar dat is in de musical veel minder het geval. Uiteraard is er de nodige romantiek, en feitelijk is er heel dicht bij de ontwikkelingen en het script van de film gebleven. Hoe desastreus dat kan uitpakken kunnen we zien aan het wanstaltige Dirty Dancing, dat alleen de liefhebbers van de film kan bekoren. Deze voorstelling van Ghost zal echter ook bij mensen die de film nooit zagen de handjes op elkaar krijgen.
Toch is er niet gekozen voor een relatief eenvoudige traditionele weg. De soundtrack van Dave Stewart is wisselvalig. Sommige songs hebben een wel erg gelijke feel, maar er zijn ook liedjes die juist heel afwijkend zijn. Ditzelfde geldt voor het podiumbeeld; de ene keer ziet het er zeer traditioneel uit, zij het wel wat minimalistisch. Het volgende moment ziet het er uit als Times Square ’s nachts. Dus felle ledverlichting met zeer kleurrijke afbeeldingen. Mij kost het de hele voorstelling om er echt aan te wennen, al is het oordeel achteraf toch wel positief.
Het verhaal zal de meeste mensen bekend zijn. Sam Wheat en Molly Jensen zijn een gelukkig stel. Alles zit hen mee. Totdat Sam wordt doodgeschoten. Hij wordt een geest, die Molly kan volgen, maar niet kan aanraken, of aan kan spreken. En dat is wel nodig, want ex-collega Carl en moordenaar Willie Lopez zit achter haar aan. Als hij min of meer per toeval bij Oda Mae Brown belandt, die als helderziende haar klanten oplicht, blijkt zij ook echt contact met gene zijde te kunnen maken, en dus ook met Sam. Sam dwingt haar Molly te waarschuwen, maar die is niet ontvankelijk. In zijn wanhoop probeert hij van geesten die meer kunnen, zoals voorwerpen verplaatsen of in een lichaam treden de trucs te leren. Zodat hij het zelf kan….
De cast is uitstekend. Het stelletje, gespeeld door Richard Fleeshman en Caissie Levy hebben een prima chemie, vertolken hun rollen prachtig, en klinken als een klok. Dat laatste geldt niet voor Andrew Langtree als Carl Brunner, die vocaal voor hen onder doet, maar ook qua spel niet helemaal overtuigd. Sharon D Clarke heeft als Oda Mae Brown de Whoopi Goldberg-feel uitstekend overgenomen. Natuurlijk is ze een waanzinnig zangeres, die menig soulhit naar de hoogste regionen van de hitlijst heeft gezongen, maar ze beschikt ook over een geweldig timing. Het ensemble vult deze hoofdrolspelers uitstekend aan.
Muzikaal hinkt het een beetje op meerdere gedachten. Eén van de opvallendste liedjes is getiteld Ball of Wax. Mede door de plek in de voorstelling, vlak na een dramatische gebeurtenis, maakt het dat je het wilt schrappen. De score in zijn geheel is niet echt memorabel, maar ook zeker niet slecht.
Wat je je zeker wél herinnert zijn de waanzinnige speciale effecten, waarbij gezegd moet worden dat de show vanuit uitstekende plekken in de zaal is bekeken. Hoe dezelfde effecten op de balkons over komen weet ik niet. Als Sam is doodgeschoten staat hij ineens naast zijn eigen lijk. Misschien heel simpel, maar je hebt er niet op gelet. Als hij deels door een deur gaat, of zelfs langzaam verdwijnt valt je mond open. Ook een gevecht in de metro ziet er prachtig uit.
Ghost is dus een show die gemengde gevoelens heeft opgeroepen. De (in Londen niet vanzelfsprekende) staande ovatie gaf aan dat het publiek het vrat. Maar kwam dat door de show, of de herbeleving van een stuk nostalgie. Bijzonder is de voorstelling in ieder geval, en voor iedereen die graag wat bijzonders wil zien zeker de moeite waard.
