Wat te verwachten bij een musicalconcert getiteld “The Best of Musicals”. Iedereen zal zo zijn eigen idee hebben bij wat “the best of”is, en hoe die titel te interpreteren. Music hall heeft vooral gekozen voor bekende musicals, en dan doorgaans ook meer dan één nummer, of een lange medley. Het merendeel van de allerbekendste musicals komt voorbij: Les Miserables, The Phantom of the Opera, Cats en Miss Saigon bijvoorbeeld, en de feelgood/jukeboxmusicals als Grease, Saturday Night Fever, Mamma Mia! en Jersey Boys. Hier en daar is er nog wel een verrassende keuze, maar de nadruk ligt wel op overbekend.
De cast bestaat uit een aantal mensen die al hoofdrollen in volledige voorstellingen hebben gedragen, aangevuld met nieuwe gezichten, of ervaren rotten die het vaak met wat kleinere rollen hebben moeten doen. Grootste naam is ongetwijfeld Hans Peter Janssens, die in deze voorstelling nummers zingt die hij vaker heeft opgepakt: Bring him home, Music of the Night, This is the Moment. Degelijk, zoals we van hem gewend zijn, met een stem die de tand des tijds prima doorstaat. Daarnaast Lauren de Ruyck, die nu Roodkapje vertolkt, en waarvan één nummer in de musical zit. Een prima uitvoering, maar in alles voelde dit nummer niet echt op z’n plaats tussen al die betere of bekendere musicals. Deborah de Ridder is een vocale ster, en laat dit ook nu weer horen. Wie een jaar geleden de naam Ruben van Keer zou hebben gehoord, zou waarschijnlijk meewarig zijn schouders hebben opgehaald, ondanks dat deze website hem toen al als aanstormend talent had genomineerd voor haar Musicalworld Awards. Inmiddels speelde hij op het West End, soms in de hoofdrol, en vertolkte hij Mozart in de gelijknamige musical. Die rol mag hij nu twee songs herhalen, en wat magistraal doet hij dat: het absolute hoogtepunt in de tweede akte bezorgt je op z’n minst kippenvel. En dat nadat hij dat in de eerste akte ook al flikt met een meesterlijke Why God Why. Ook de meest verrassende keuze in de set list wordt door hem uitgevoerd: Catch me if you can’s Goodbye.
Nederland wordt vertegenwoordigt door Marleen van der Loo, die bijvoorbeeld het uitgekauwde Memory uitstekend vertolkt en vrijwel continu op het podium te zien is. Daarnaast Charlotte Campion, Fleur Brusselmans en Elke Buyle. Deze laatste zong de Vlaamse versie van Frozen’s Let it Go voor de soundtrack en herhaalt dat nu heer. Vooraf aangekondigd als de enige song die niet in de oorspronkelijke taal werd gezongen, en een wonderlijke keuze. De Vlaamse tekst is verre van een hoogstandje. Deze aankondiging betekent overigens ook dat Mozart kennelijk oorspronkelijk in het Nederlands is geschreven. Christophe Coenegrachts, Sven Tummeleer en Rueben de Boel zijn de bekende gezichten die het mannelijk zangensemble vormen, samen met de minder bekende Jervin Weckx, die hier prima zijn mannetje staat.
De meeste van de songs worden goed gezongen. Het nadeel is dat de balans tussen het orkest en de zang wel erg in het voordeel van de eerste is, waardoor het niet altijd goed is te verstaan. Zwakkere momenten zijn Jersey Boys, wat nu een beetje schommelt tussen waarheidsgetrouw en parodie, al zal dat laatste niet de bedoeling zijn, en Evita, waar we Ché even zien huppelen, het beeld tijdens Don’t cry for me Argentina zo flets is dat dit uitstraalt op de uitvoering, en de dans van Buenos Aires de Argentijnse passie mist. In zijn totaliteit zit de zwakte vooral in de dans, en dan met name de zelfgemaakte choreografieën of eigen bewerkingen, die vaak nogal kneuterig zijn. Misschien een keuze vanwege beperkte voorbereidingstijd, maar het straalt af op de voorstelling. Net als de kostuums, die qua persoonlijke pasvorm met enig regelmaat toch wel voelen als een opengetrokken verkleedkist. De volgorde van de songs lijkt ook niet echt bepaald te zijn op de casting, zodat haastverkledingen schering en inslag zijn, wat het goed zitten van kostuums ook niet bepaald helpt. De belichting is uitstekend, en draagt in positieve zin bij aan de sfeer van de showfragmenten. Bijzonder fraai zijn de led-wand beelden die bij de musicalfragmenten worden getoond, al mag het raam op de achtergrond bij Notre Dame de Paris wel wat langzamer ronddraaien, of stil worden gezet, want nu word je er wat duizelig van.
Positieve verrassing is dat je een gratis programmaboek krijg uitgereikt: deze zijn in Vlaanderen vaak juist enorm prijzig. Jammer is dan weer dat There’s no business like showbusiness volgens dit programma uit La Cage aux Folles blijkt te komen. Annie Get Your Gun anyone?
The Best of Musical is vooral vocaal dik in orde. De keuzes voor de musicals, een mengeling van super-bekend met een aantal van de eigen stukken als Mozart en Notre Dame de Paris werkt goed. Sommige musicals krijgen te veel tijd: het blok Saturday Night Fever is aanzienlijk, en vooral Grease is nogal een zit, als na een medley van 7 songs ook nog het suffe Hopelessly Devoted to You integraal wordt uitgevoerd. Aan de andere kant van de balans: het losse Don’t rain on my Parade wat geweldig klinkt en je doet afvragen of Funny Girl niet wat meer tijd verdient. Dat je songs uit Dreamgirls heden ten dage kunt doen met een all white cast zal waarschijnlijk niet iedereen meer van overtuigd zijn. De sterkste gedachte na afloop blijkt toch: Laat Mozart met Ruben van Keer alsjeblieft terugkomen in het theater.
The Best of Musicals keert ook komende seizoenen terug in het theater, waarbij cast en repertoire wisselen. Met wat meer aandacht voor het totale podiumbeeld zou dit een mooie traditie kunnen worden. Deze eerste levert echter vooral gemengde gevoelens.
Scenefoto’s: Ymke Dirikx
