Als er bekenden meespelen maakt de titel van het stuk niet zo heel veel uit. Voor de musical liefhebber is het natuurlijk leuk als er een stuk te zien is wat zelden tot nooit wordt opgevoerd. Die kans heb je dit jaar in Zoetermeer, waar Storytellers voor de jaarlijkse buitenproductie de rechten hebben verworven op “The Pirate Queen”.
Deze titel komt uit de portfolio van Claude-Michel Schönberg and Alain Boublil, die we vooral kennen van twee wereldberoemde musicals: Miss Saigon en Les Miserables, die tot op de dag van vandaag worden opgevoerd. Maar niet alles wat ze maakten veranderde in goud: zo zijn Martin Guerre en The Pirate Queen titels die alleen bij de liefhebbers zijn blijven leven. En wat zijn musicalliefhebbers blij als zo’n liefhebber de titel van het stuk kan bepalen, en dus van de geijkte titels afwijkt. En dus kunnen we kennis maken met The Pirate Queen, een stuk dat op Broadway naar schatting zo’n 16 miljoen dollar verlies heeft gemaakt. Maar wie ooit een versie van de musical Carrie heeft gezien, weet dat een Broadway-flop niet betekent dat het stuk slecht is. En dat kan ook gezegd worden van deze.
Net als bij hun grand opus “Les Mis’ is een waargebeurde geschiedenis uitgangspunt voor de (wel duidelijk geromantiseerde)voorstelling. In dit geval spelen de belangrijke historische figuren zelfs de hoofdrollen en ontstaat een verhaal met een flink portie feminisme.
Naast de naam van het schip van de clan is The Pirate Queen namelijk ook de bijnaam van Grace O’Malley, dochter van het clanhoofd. Ondanks dat in deze tijd vrouwen ook vooral het huishouden moesten doen, wil zij mee naar zee. Ze vecht ook regelmatig zwaard met haar vriend(je) Tiernanl, aan wie ze zich in de toekomst ook wil binden. Als jongen verkleed gaat ze mee, maar als ze in een noodsituatie de boel redt, en zich later weer bewijst, ziet haar vader haar toch als zijn opvolger. Ondertussen is aan het Engelse hof onrust over de situatie in Ierland, en stuurt koningin Elisabeth lord Bingham eropaf om orde op zaken te stellen. Dit noopt de Ierse clans tot samenwerking, wat weer leidt tot een gearrangeerd huwelijk tussen Grace en Dogal, zoon van een andere clanleider. Niet de ideale echtgenoot: rokkenjager en drankorgel, voor een pittige vrouw als Grace. Enige voordeel: het huwelijk in die tijd in Ierland heeft een proeftijd van 3 jaar, waarna het definitief wordt beklonken, als beide partners het dan nog willen.
Na een eerste zege, wordt Grace toch gevangen genomen en komt ze in contact met haar grote vijand, de koningin van Engeland. In een tijd waar ze niet keken op een onthoofding meer of minder, wordt ze toch (alleen maar) vastgezet, en blijkt er een bijzondere band tussen deze twee powervrouwen te ontstaan.
De voorstelling wordt gespeeld door 2 casts, waarbij bijrollen en ensemble wel gelijk zijn. Wij zagen cast Blauw, maar cast Rood met Kà¤the Staallekker (o.a. Muziekjuffrouw in een van de Efteling Sprookjesboom voorstellingen), Renate Sonneveld (nominatie AMA en fenomeen in Zoetermeer), Nick Dijkstra (Jezus in JCS, oa in Zoetermeer) en Wessel van Stuijvenberg (o.a. geweldig in Bare) zal er vast niet voor onder doen. Welke cast wanneer speelt is terug te vinden op de website: https://www.buytenpark.nl/
In cast Rood is de rol van Grace voor Solveig van Wijngaarden. Ze is overtuigend als pittige sterke vrouw, en weet de behoorlijk complexe zangpartijen uitstekend uit te voeren. De chemie met vriendje Tiernan, leuk vertolkt door Joost Naaien, is duidelijk aanwezig. Bij koningin Elisabeth, zal iedereen zo beeld hebben. Marij Reijnen weet het mijne wel te bevestigen, ook zij zingt de rol voortreffelijk. Stevig bijrollen zijn er voor bekende namen uit het Storytellers-verleden. Bart van der Meer is uitstekend als de vader van Grace, en ook Kevin van der Meer doet het prima als Donal, die bij niemand in de voorstelling of in het publiek maart enige sympathie weet op te wekken. Opvallend is dat ook de zang bij de kleinere rollen prima in orde is, en er dus zelden een valse noot te horen is. De leaddanseressen — bij een voorstelling over de geschiedenis van Ierland is het niet moeilijk te raden wat voor dansen dat zijn — zijn eveneens erg goed, en laten hun voeten spreken. Op de eerste rij is het overzicht bij groepsdansen natuurlijk weg, maar ook deze ogen desondanks heel behoorlijk.
Een voorstelling in de openlucht moet het natuurlijk nooit hebben van uitbundige decors. En dat geldt ook voor deze. De brug van een schip met wanten aan de zijkant, en een groot speelvlak. Erachter de mogelijkheid een zeil te hijsen, waardoor wel het orkest grotendeels uit zicht verdwijnt. Gelukkig blijft het wel te horen, want goede live muziek geeft een voorstelling natuurlijk extra cachet. Een uitstekende geluidsinstallatie zorgt er ook voor dat het geluid goed over komt.
The Pirate Queen is een overduidelijke Boublil en Schönberg. Doorgecomponeerd, waarbij sommige songs (met name van Bingham) wel gelijkenissen vertonen met eerdere stukken. Voor de nummers van de Ieren wordt Ierse instrumenten ingezet (met name de fluit), en Elisabeth heeft veel ondersteuning van de spinet. Toch bevat het ook wat wonderlijker nummers. Met name Boys ‘ll be boys is een raar honky-tonk nummer, dat muzikaal niet echt lijkt te passen. Vrolijk is het zeker wel.
The Pirate Queen behoort absoluut tot de beste voorstellingen die in het Buytenpark te zien is geweest. Met een uitstekend orkest, over het geheel genomen prima acteer- en zangwerk, lekkere muziek, heel behoorlijke dans en een boeiend verhaal heeft deze voorstelling vrijwel alleen maar pluspunten. Want laten we wel zijn: als het voornaamste minpunt in de voorstelling een aantal wat minder fraaie pruiken zijn, dan heb je het als amateurgroep verschrikkelijk goed gedaan.
De voorstelling is nog tot en met 8 juli te zien in het Buytenpark in Zoetermeer. Voor de liefhebbers zijn er nog arrangementen met eten. Op het oog zag dit er ook erg goed uit.
https://www.buytenpark.nl/thepiratequeen
Foto’s: Fred Roland (Redlinefotografie)
