Met “de Klokkenluider van Notre Dame” begeeft Theater Terra zich op wat onontgonnen terrein. Na een reeks sprookjesvoorstellingen wordt nu het klassieke verhaal van Victor Hugo onder handen genomen: een verhaal dat in zijn oorspronkelijke vorm niet lichtzinnig met zijn hoofdrolspelers om gaat. Ook de Disney-bewerking van het verhaal mag tot de duisterste van hun klassiekers gerekend worden. Een verhaal dus dat haaks staat op de frivole creatieve speelsheid die eerdere Theater Terra voorstellingen juist zo leuk maakte. Een flinke uitdaging dus in een periode dat er veel voor het gezelschap is veranderd. Een nieuwe leiding, een nieuwe componist, een nieuwe tekstschrijver: alleen de regie is in ervaren handen.
Zodra er een Disney-tekenfilm van een verhaal is verschenen, wordt dat door velen als de ware versie gezien. Nu zijn de personages in deze Theater Terra voorstelling inderdaad dezelfde, maar worden er andere keuzes gemaakt, die deels meer passen voor de jongere doelgroep. Ook hier begint het verhaal met Esmeralda, die een reiziger is op zoek naar onderdak voor haar groep mensen. Alleen buiten in de storm wordt ze aangesproken door agent Phoebus, die haar gebiedt naar binnen te gaan. Zij vraagt om de weg naar de Notre Dame, waarop Phoebus haar waarschuwt voor Frollo, die er de scepter zwaait. Hij laat haar niet binnen – God zit helaas vol vanavond. Toch ontmoet ze niet veel later Quasimodo, de misvormde die in de klokkentoren leeft. Zij overtuigt hem mee te doen aan het narrenfestival, waar zij betrapt worden door Frollo. Deze raakt er steeds meer van overtuigd dat Esmeralda een heks is, en zet Phoebus voor het blok. Doet hij zijn plicht richting Frollo, of laat hij zijn hart spreken? De keus die hij maakt is niet de meest verstandige.
Een van de krachten van Theater Terra is het maximale bereiken met een minimale cast. Deze voorstelling wordt gespeeld door drie acteurs. Romy Peters neemt de rol van Esmeralda op zich, en doet dit vol verve. Het samenspel met haar geit, een pop die wisselend gespeeld wordt door alle castleden, is enig. Haar zang klinkt prachtig, en ze overtuigt volledig in haar rol. Melle Berendse is prachtig als Quasimodo. De pop op heuphoogte, die zo gebruik maakt van de benen van de acteur, komt echt tot leven, mede door zijn stemgebruik. Ook Phoebus wordt door hem gespeeld: een rol die wat kleurloos blijft, iets wat waarschijnlijk een bewuste keuze is. (Hierover later meer, als je een spoileralert wilt negeren). Sjors Arts heeft in het verleden al bewezen goed uit de voeten te kunnen met rollen als engerd en als frivole kerel, en in deze voorstelling kan hij beide kanten weer laten zien. Als de statisch bewegende Frollo boezemt hij angst in, zeker als zijn antipathie jegens Esmeralda verandert in haat. Als Clopin heeft hij de leukste grappen in de voorstelling met onder andere verwijzingen naar Nederpop-klassiekers als naar Elisabeth de musical. Dit alles gebeurt in een scene waarbij hij aan de hand van een miniatuur het verhaal van Quasimodo vertelt.
Het decor is een ander voorbeeld van veel bereiken met weinig middelen. Een geraamte van bogen is herkenbaar als stuk van de Notre-Dame, maar kan even zo makkelijk een huizenrij zijn. Met een lichtbron erachter kun je een stuk van het verhaal vertellen aan de hand van schaduwspel, en dat gebeurt dan ook. Naast de prachtige poppen van de geit en Quasimodo zien we ook nog een vogel (met poep-humor) en een immense vlieg ten tonele verschijnen. Deze laatste dient om Frollo de parabel van de spin en de prooi in zijn web te kunnen laten vertellen. Decor en poppen zijn van de hand van vaste waarde Kathelijne Monnens.Deze worden ondersteund door het lichtontwerp van Benno Barends.
Spoiler-alert. Het is de meer duistere kant van het verhaal waar de zwakte zit. Net als in het boek moet Phoebus zijn uiteindelijke gebrek aan trouw met de dood bekopen, maar omdat dit bijna terloops wordt vormgegeven is het net alsof het onder het tapijt wordt geveegd. Het kan ook de reden zijn om Phoebus als karakter niet te aansprekend te maken. Bij een schaduwscène die Frollo’s haat jegens Esmeralda lijkt te moeten versterken weet ik niet zo goed waar ik naar zit te kijken. Een derde vraagteken in het verhaal is waar die reizigers, waarmee Esmeralda hoegenaamd aankwam, zijn gebleven.
De Klokkenluider van Notre-Dame is al met al een degelijke voorstelling die er mooi uitziet, en gespeeld wordt door een geweldige cast. De muziek (Hilmar Leujes) ligt lekker in het gehoor en houdt de vaart in de voorstelling, al is er geen oorwurm die lang na de voorstelling blijft hangen. Qua humor biedt de voorstelling voor elk wat wils, voor jong en oud, al kan de duistere kant van het verhaal wat bang aangelegde kinderen misschien minder bekoren.
